Γεώργιου Κονίδη
Ζαβολιάρη άνεμε γιατί ξεσήκωσες τα φύλλα να μπλέξουν στα μαλλιά μου;
Με την ορμή σου τα πουκάμισά μου ανεμίζουν
και τα μάτια μου τρέχουν...
Όλα έχουν θαμπώσει και δεν θέλουν να σε δω.
Μπορεί, μα δεν θέλω να στροβιλιστώ στον τρελό χορό του σκουπιδαριού της πλατείας, για να μην εκπληρωθεί η πανάρχαια προφητεία που χρόνια με τυραννάει.
Αλήτη άνεμε, αιώνιε περπατητή αυτής της γης, γιατί να καταλαγιάσεις μέσα στα χέρια μου κάνοντας δροσιά τον ιδρώτα τους...
Φύγε, γιατί εσένα σου πρέπει πάντα να φεύγεις...
Ποτέ να μην μάθεις το μυστικό μου που σαν αλλοτινό είδωλο στο πρόσωπο ενός παλιού καθρέφτη το καταπίνει ο χρόνος.
Πληγωμένο σπουργίτι από άτιμο βέλος στην άκρη της κόμης ενός ανώνυμου δειλινού...
Αντίο
🌺
Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο από την ατομική έκθεση ζωγραφικής της εικαστικού Αγγελικής Κώσταλου με θέμα Το δάκρυ της μαστίχας
