Γεώργιου Κονίδη
Ηταν βράδυ.
Πολύ μετά από τα μεσάνυχτα και μόλις είχε σταματήσει η δυνατή βροχή που πλημμύριζε τους σκοτεινούς δρόμους της πόλης.
Η εικόνα που παρουσίαζαν τα στενά, οι λεωφόροι, ήταν μια απέραντη λίμνη.
Σπανίως περνούσαν αυτοκίνητα που οι ιδιοκτήτες τους γυρνούσαν από κάποιο γλέντι κατάκοποι αδημονώντας να κοιμηθούν.
Στο πάρκο της πλατείας όμως, μέσα από τα μεγάλα πυκνά δέντρα που τα φύλλα τους ήταν γεμάτα δροσοσταλίδες λες και εκεί ήταν μαζεμένο όλο το χρυσάφι του κόσμου, σε ένα παγκάκι, κάτω από την λάμψη του φεγγαριού που μετά την μπόρα έλαμπε ολοστρόγγυλο, καθόταν μια νεαρή κοπέλα, ψηλή, λυγερή με μακριά μαύρα μαλλιά.
Το κορμί της ήταν ζαρωμένο και διπλωμένο στα δύο, με το πρόσωπο τής ακουμπισμένο στα πόδια της.
Δεν την ένοιαζε που την κοιτούσαν παράξενα αλλά και αδιάφορα οι ελάχιστοι περαστικοί.
Απλώς έκλαιγε.
Κανένας δεν μπορούσε να πει γιατί έκλαιγε, σχεδόν ούτε η ίδια.
Ξαφνικά σταμάτησε τους λυγμούς, σήκωσε το κεφάλι της ψηλά και στάθηκε όρθια.
Τα μάτια της, ακόμα δακρυσμένα, κοιτούσαν γύρω τους εχθρικά. Μα τι όμορφα ήταν αυτά τα μαύρα μάτια!
Έμοιαζε με μια μικρή νεράιδα που είχε κατέβει από τον ουρανό στη γη ψάχνοντας μάταια για αληθινούς ανθρώπους.
Μακάρι να ήμουν, σκέφτηκε.
Ίσως τότε να μπορούσε με μια ευχή να αλλάξει ό,τι έγινε και να ξαναφέρει εκείνον κοντά της.
Όμως δεν γινόταν.
Τίποτε δεν μπορούσε να αλλάξει πια.
Εκείνος είχε φύγει μακριά και δεν θα ξαναγύριζε ποτέ.
Ποτέ...
Οι αναμνήσεις της σούβλιζαν την καρδιά.
Περπατούσε πρώτη φορά χωρίς να φοβάται την νύχτα, το σκοτάδι, τους ανθρώπους, λες και τίποτα δεν μπορούσε να την αγγίξει, να της κάνει κακό.
Τα μάτια της στέγνωσαν από τα δάκρυα και έλαμπαν κάτω από το φως του φεγγαριού ενώ τα χέρια της πονούσαν από τα νύχια της που είχαν χωθεί στο κρέας της παλάμης.
Θυμήθηκε εκείνο το πάρτι.
Πριν από έναν χρόνο περίπου ήταν η γνωριμία τους.
Τότε ήταν δεκαεννιά χρόνων, χωρίς σκοτούρες, μόνο νιάτα.
Φορούσε ένα εξώπλατο γαλάζιο φόρεμα ενώ είχε αφήσει τα μακριά της μαλλιά ελεύθερα που της έπεφταν πιο κάτω από τη μέση της.
Μια ώρα αφού είχε έρθει, ήρθε και ο Κώστας.
Μπήκε μέσα με το χαρούμενο ύφος που είχε πάντα μπροστά στους άλλους και αμέσως το πάρτι άλλαξε ατμόσφαιρα.
Όλοι γύρω του διασκέδαζαν.
Εκείνη τον παρακολουθούσε συνεχώς αλλά δεν τον πλησίαζε.
Ήταν ο πρώτος άνδρας που της άρεσε τόσο πολύ.
Καθόταν σε μια γωνιά γοητευμένη, αρνούμενη όλες τις προτάσεις για χορό.
Και ξαφνικά οι ματιές τους συναντήθηκαν και χωρίς να της μιλήσει έτεινε το χέρι του προς εκείνη για να χορέψουν.
Μεθυσμένοι ο ένας από τον άλλον στο τέλος του πάρτι ενώθηκαν με ένα ατελείωτο φιλί.
Δέκα μήνες έζησαν τον έρωτά τους, μέρα με τη μέρα, πολύ σφόδρα, με πάθος.
Ύστερα ήρθε εκείνη η μέρα, ένα Σάββατο, που τον είδε αγνώριστο.
Δεν θέλω να σε ξαναδώ, της είπε, με την Δανάη να τον ακούει αμίλητη βαθιά μέσα στα μάτια του.
Ήταν κάποιος άλλος.
Ανέκφραστος.
Υπάρχει κάποια άλλη στη ζωή μου, Δανάη λυπάμαι... της είπε.
Δεν θέλω να στεναχωρηθείς, περάσαμε τόσο ωραία μαζί αλλά όλα κάποτε τελειώνουν.
Έκλαψε όταν γύρισε την πλάτη του και απομακρύνθηκε.
Πέρασαν δύο μήνες.
Τον αγαπούσε.
Το ήξερε πολύ καλά αυτό, δεν θα τον ξεχνούσε ποτέ.
Γιατί οι άνθρωποι να είναι τόσο ψεύτες;
Γιατί σε εμένα;
Γιατί;
Το περπάτημά της τελείωνε φτάνοντας σπίτι.
Σήκωσε το κεφάλι της προς τον ουρανό και ευχήθηκε. Να είναι ο Κώστας πάντα ευτυχισμένος έστω και χωρίς εμένα.
Μακριά.
Πολύ μακριά από εκεί, ένας ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο του Σίδνεϋ την σκέφτεται συνεχώς ξέροντας ότι έκανε καλά που την άφησε.
Δεν ήθελε να υποφέρει μαζί του, ήθελε να τον θυμάται καλά.
Ο καρκίνος άγριος, λυσσαλέα του παίρνει τη ζωή και πριν ξεψυχήσει το όνομά της είναι η στερνή του λέξη. Δανάη.
Ήταν μια φορά, και μόνο για λίγο.
Φεύγει με την ανάμνηση του πρώτου τους χορού σε εκείνο το πάρτι.
Το γελαστό παιδί, ο Κώστας.
Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό κολάζ Julien Pacaud
