koukidaki: Η κλωστή

Νεφέλης Πηγή

Ολα καταπατήθηκαν και όσα έμειναν όρθια παραμένουν στις σκιές. Δεν κοιμάμαι καλά και γενικά το βιολογικό μου ρολόι έχει διαταραχθεί, καμιά φορά δεν ξέρω αν είναι μέρα ή νύχτα, αν αυτό που ζω είναι αλήθεια ή το έχω ονειρευτεί. Μου έχει ξανασυμβεί, πολλά είναι εκείνα που επαναλαμβάνονται σαν να ζω ένα deza vu. Δεν έχω καμία συμβουλή να μου δώσω και έτσι ξέμεινα χωρίς καβάντζα.

Θέλω τα ρυάκια να χυθούν στους ποταμούς και οι ποταμοί στη θάλασσα την απέραντη και στο πέρασμά τους να μην αφήσουν τίποτα όρθιο, όλα να τα καθαρίσουν, για να μπορέσω να περπατήσω ξανά. Όλα έχουν μετατεθεί λίγο πιο πέρα, λίγο πιο 'κεί, σε λίγο θα τσακιστώ στους βράχους. Έχω επινοήσει διάφορα για να αντέξω το σκοτάδι, τη μοναξιά, την σκληρότητα, όλα μου τα επινοήματα όμως έχουν αποτύχει. Χρειάζομαι κάτι για να μπορώ να ξεχνώ, το σκοτάδι δεν είναι παίξε γέλασε, δεν είναι ανάβω τη λάμπα και έχω φως, δεν είναι τόσο απλό, ούτε ανάβω ένα κερί και είναι αρκετό για να το διώξει. Εντάξει, ξέρω ότι στη ζωή πορευόμαστε μόνοι μας και στον θάνατο μόνοι μας είμαστε, αλλά αυτή η μοναξιά πού και πού διαταράσσεται με έναν σύντροφο, με έναν φίλο, ναι, τα κενά που προσπαθώ να γεμίσω... καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως και να μη χρειάζεται να τα γεμίσω, να μη χρειάζεται να κλείσω αυτές τις τρύπες και απλά να πορευτώ και να με βρω σε αυτές τις διαδρομές. Μου λείπεις, μου λείπετε και οι δύο, δεν ξέρεις πόσο αφύσικο είναι να έρχομαι εδώ και να μην είστε εδώ... Πέφτω στο κρεβάτι, θέλω να κοιμηθώ, το σώμα μου όμως έχει άλλη γνώμη, τρέμει ολόκληρο, πάλλεται σαν κάποιος να το έχει βάλει στην πρίζα, κάθομαι εκεί ακίνητη σε εμβρυακή θέση, δεν μπορώ να πω με σιγουριά πόση ώρα διαρκεί, για εμένα είναι ατελείωτη... Σκεπάζομαι με ένα λευκό λινό σεντόνι, έχω πετάξει στο στρώμα όλες μου τις άμυνες, για λίγο θέλω να ξεκουραστώ. Κάθε φορά βρίσκομαι όλο και πιο κοντά στον θάνατο, δεν ξέρω τι να επιλέξω, τον θάνατο ή τη λήθη; Ας βάλω κάτι να πιω προς το παρόν, ίσως τα πράγματα ξεκαθαρίσουν.

Οι άνθρωποι θέλουμε πάντα να ανήκουμε κάπου, γιατί έτσι αισθανόμαστε ασφαλείς, νιώθουμε αμηχανία όταν μένουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας, γιατί ο εαυτός μας είναι κάποιος που δεν γνωρίζουμε και αυτό μας προκαλεί φόβο. Και εγώ αυτό ήθελα, να ανήκω κάπου και το επιδίωξα, όμως είναι δύσκολη η αποδοχή...

Καμιά φορά νομίζω ότι πάσχω από σχιζοφρένεια, κάποιοι λένε ότι η σχιζοφρένεια δεν είναι αρρώστια, ότι ο άνθρωπος είναι σχιζοφρενής από τη φύση του, είναι μία κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε όλοι, αυτό με συμφέρει, με κάνει να φοβάμαι λιγότερο. Και πότε η σχιζοφρένεια γίνεται αρρώστια; Μάλλον όταν φτάνει στα άκρα. Και τι είναι άκρα; Πώς τα αναγνωρίζεις; Υποθέτω όταν η βεβαιότητα και η αβεβαιότητα γίνονται ένα... το πίσω αυτοκίνητο με τυφλώνει με τα φώτα του σαν να θέλει να ρίξει φως στις σκέψεις μου, δεν ξέρω αν κρατώ εγώ το τιμόνι ή ο άλλος μου εαυτός. Το πίσω αυτοκίνητο... Σκάσε πια με το πίσω αυτοκίνητο! Και κόψε αυτή την κλωστή στο λαιμό σου! Αν την κόψω θα πέσω κάτω και πάνω στα φύλλα. Τα φύλλα είναι πεσμένα στους δρόμους, το βασικό όργανο των δέντρων είναι πεταμένο κάτω, κίτρινο, σχεδόν σάπιο, χωρίς οξυγόνο, ποδοπατημένο από δεκάδες ανθρώπους... Αλήθεια πόσους μήνες, πόσα χρόνια ήταν πάνω του και το στήριζε ή εκείνο στηριζόταν...

Κρέμομαι από μία κλωστή, σε λίγο φοβάμαι ότι θα σπάσω σε χιλιάδες κομμάτια, αν τα ενώσεις θα είναι το μεγαλύτερο λάθος που θα κάνεις. Κόκκινη κλωστή δεμένη, σε ένα δέντρο κρεμασμένη, δώσ' της κλότσο για να σπάσει, κομματάκια να με κάνει...

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη