Πέτρου Βαζακόπουλου
Τι κρίμα να μιλάμε, να γράφουμε, για εκείνο το γεγονός! Να μοιάζει σαν να μας στιγμάτισε ενώ εμείς αυτό που κάνουμε είναι να το αναπαράγουμε. Πόσο μάταιη είναι αυτή η προσπάθεια μα και ειρωνική ταυτόχρονα. Μιλάω βέβαια για το ότι εθελοτυφλούμε. Πώς να το κάνω ακόμα πιο λιτό ώστε να το καταλάβετε; Νιώθω πως πρέπει να σας το δώσω σαν μασημένη τροφή μέσα στο μυαλό σας μήπως αρχίσετε και καταλάβετε το νόημα όλης της κατάστασης αλλά και τον πού αυτό έχει οδηγήσει όλους μας.
Είναι εύκολο να στεκόμαστε ως απλοί θεατές σε ένα έργο που συνεχίζει να είναι το ίδιο. Τα αρχέγονα ένστικτά μας αρέσκονται να μας καθηλώνουν ώστε να κοιτάμε την ίδια εικόνα συνέχεια χωρίς κανένα συναίσθημα. Να νιώθουμε την ανατριχίλα στο δέρμα μας και να υπάρχει μόνο η αίσθηση του κενού.
«Μα είναι στη φύση μας», θα έλεγε κάποιος και ακόμα και εγώ θα συμφωνούσα. Σε μια πρόσφατη συνομιλία μας θα του έλεγα πως αυτό υποδεικνύουν όλα τα καμώματα της ανθρωπότητας ως τώρα, ότι είναι κάτι που υπάρχει στη φύση του ανθρώπου κρυμμένο και πως έτσι πρέπει να γίνει, να βγει προς τα έξω με τις όποιες συνθήκες. Ακόμα και ο οποιοσδήποτε θα συμφωνούσε απόλυτα με τα λεγόμενά μου πίνοντας ένα ποτήρι ζεστό κρασί σκεπτόμενος ακριβώς το ίδιο πράγμα και η γλώσσα του θα γευόταν την πληρότητα της συμφωνίας μας.
Για μια στιγμή θα ένιωθα την όμορφη κοινή μας γνώμη να αιωρείται στον αέρα κι ότι εκεί είχαμε κάνει κάποια σημαντική εξέλιξη για το ανθρώπινο είδος, μια πρωτοπορία, μα θα αισθανόμασταν πως κανείς από τους άλλους και τη συνείδησή του δεν θα καταλάβαινε την επιτακτικότητα και την ανωτερότητα της βίας. Πόσο σημαντική είναι για την εξέλιξη του ανθρώπου.
Ακόμα και ο τρόπος που σας λέω όλα αυτά είναι «απόκρυφος». Ίσως έχει σκοπό να σας προκαλέσει, μα εσείς δεν έχετε καν μάθει να ακούτε, παρά μόνο να στέκεστε αποσβολωμένοι στην ακινησία και στον αρνητισμό της ανθρώπινης υποβολής.
Αισθάνομαι πως σας δίνω στοιχεία με το σταγονόμετρο και βλέπω τα μάτια σας να ανοίγουν λίγο στο άκουσμα της λέξης «αίσθησης». Αναρωτιέμαι αν πραγματικά καταλαβαίνετε, αφού πιστεύω πως δεν είστε ικανοί να εκφράσετε συναίσθημα. Γιατί αν ήσασταν, τότε ίσως να επαναστατούσατε. Ίσως να βρίσκατε τρόπους να μεταδώσετε την αγάπη και την ισότητα στους συνανθρώπους σας χωρίς να ζητάτε τίποτα ως αντάλλαγμα.
Η αλήθεια είναι πως πάντα θέλατε να παίρνετε κάτι πίσω. Θέλατε να βλέπετε το δικό σας συναίσθημα μέσα από τα μάτια εκείνου που βρισκόταν σε υποδεέστερη θέση. Γιατί εσείς δεν είχατε ποτέ το δικαίωμα να το εκφράσετε. Ίσως να το θέλατε τόσο πολύ, μα δεν το κάνατε ποτέ.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, ακόμα και ότι εσείς βρεθήκατε σε κυρίαρχη θέση και μάλιστα την εκμεταλλευτήκατε έχει νόημα. Ας αφήσουμε όλες τις προφάσεις και ας το παραδεχτούμε. Κατά βάθος σας αρέσει η θέση της υπεροχής, με οποιοδήποτε μέσο, ειδικά χωρίς συναίσθημα.
Θα με συγχωρήσετε αν σας έχω δεμένο και ναρκωμένο εκεί που κάθεστε, μα όπως καταλαβαίνετε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σας φέρω σε άμεση επαφή με το συναίσθημά σας. Πρέπει να σας πω πως το μυαλό δεν θέλει να πονά και αποκρύπτει τον πόνο. Είναι σαν να νιώθει άτρωτο. Όμως δεν είναι.
Αυτό ξεκινά από τη σκέψη σας. Πόσο δυστυχές είναι να μη νιώθετε επαρκής για εσάς κυρίως και να ανατρέχετε στα σοκάκια της σκέψης σας σαν τον αντεροβγάλτη, να ψάχνετε θύματα που θα εκπληρώσουν τα μακάβρια συναισθήματά σας σκοτώνοντας τις πιο αγνές, τις πιο πηγαίες σας αισθήσεις;!
Ευτυχώς βρέθηκα εγώ στον δρόμο σας και σας λύτρωσα. Στο τέλος θα καταλάβετε και θα με ευγνωμονείτε, θα το δείτε. Μα κυριότερο, δεν θα επιβάλετε τον εαυτό σας πάνω από οποιοδήποτε ον, ανθρώπινο και μη.
Ξέρετε, έχω θετικές βλέψεις για εσάς. Πιστεύω πως όταν τελειώσω μαζί σας θα φτάσετε σε μια κατάσταση να κηρύξετε αυτό που θα σας μεταβιβάσω στον εγκέφαλο και στο σώμα σας. Την δική μου άποψη για μια υπέροχη αλλά και μυστήρια εσωτερική γαλήνη.
Και, Θεέ μου, θα σκέφτομαι και τότε θα ανατριχιάζω που εσείς επιτέλους ακούσατε, μετουσιώσατε και μεταδώσατε τον λόγο μου, τα αγνά μου συναισθήματα, τη στιγμή που θα κοιτώ το καθάριο βλέμμα σας.
Επιτέλους, θα αναφωνήσω και θα σε προτρέψω να κάνουμε το επόμενο λογικό βήμα, να κυριαρχήσουμε και σε άλλους πάνω. Θα μεγαλώσουμε σε αριθμούς και στο τέλος θα αλλάξουμε τον κόσμο όλο.
Αρκεί να αντέξεις αυτό το μικρό μαρτύριο. Λίγο ακόμα.
Μην ανησυχείς που σου κόβεται η αναπνοή και τα μάτια σου τώρα γυρίζουν προς τα πάνω, εγώ είμαι εδώ για σένα, σε σκέφτομαι να ξέρεις και σου λέω πως όλα θα πάνε καλά.
Εγώ το ξέρω. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να υπάρξουμε εγώ κι εσύ. Το ήξερα όταν σε είδα πως ήμασταν αδερφές ψυχές από το βλέμμα σου. Ειδικά όταν αρχίσαμε να μιλάμε, κατάλαβα αμέσως τα γνωστικά κενά που είχες και που σε εμπόδιζαν στη λογική πορεία της σκέψης σου, στη σύνδεση των λογικών συμπερασμάτων που το μυαλό σου κολλούσε.
Ως καλός θεραπευτής έσπευσα να βοηθήσω και τώρα μπορώ να σου πω πόσο σωστά αναρρώνεις. Αντικρίζω το βλέμμα σου ξανά που νιώθει το χέρι μου να κλείνει το στόμα σου. Τι όμορφη στιγμή, σου λέω! Ακόμα δεν ήρθε η ώρα.
Νιώθω το συναίσθημα· επιτέλους νιώθω εκείνο που προσπαθεί να εκφραστεί μέσα από τη δική μου παρόρμηση να σου κλείσω τους αεραγωγούς, να βλέπω το δάκρυ από τα μάτια σου να κυλά. Να ζητάς την άδειά μου να πάρεις αέρα μέσα από τα δικά μου χέρια.
Και ο χρόνος να συνωμοτεί μένοντας στάσιμος.
Βλέπω το παράπονό σου και αναρωτιέμαι γιατί. Είδες που κατέχουμε την ίδια λέξη και οι δύο; «Γιατί;»
Γιατί να περάσουμε από την ίδια διαδικασία; Δεν υπήρχε άλλη; Κάποτε τα σκεφτόμουν και εγώ όλα αυτά μα συνειδητοποίησα πως ήταν τελικά μάταια. Και να φανταστείς όλα άρχισαν από τότε που σε είδα χαρούμενο. Ζήλεψα αυτή την αίσθηση. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, τόσο που δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Είχα αρρωστήσει που δεν μπορούσα να σε έχω και το επόμενο πρωινό πετάχτηκα από το κρεββάτι μου να σε ψάξω. Όλα τα πρωινά ενώθηκαν σε ένα.
Κάποια στιγμή βρέθηκα μπροστά σου και σου μίλησα. Αδέξιος στον λόγο μου κατάφερα να καλύψω τα αισθήματά μου σε μια μορφή ρομαντισμού. Σε γνώρισα και ο εαυτός μου είχε καταφέρει να καλυφθεί στην τελειότητα της στιγμής και στον κόσμο που περνούσε διαλύοντας την πραγματικότητα γύρω μας. Σου πρότεινα να πάμε να φάμε και εσύ δέχτηκες. Όταν πήγες τουαλέτα βρήκα τρόπο να ρίξω στο ποτό σου μια ουσία που σε έκανε να νιώσεις μεθυσμένη και σε κουβάλησα σπίτι μου.
Κι εγώ προσπαθούσα να κρύψω αυτό που δεν κατείχα ποτέ. Και χαίρομαι που τα κατάφερα. Την αγάπη μου για σένα. Το μοναδικό μου συναίσθημα. Αυτό που τώρα αντικρίζω στα μάτια σου.
Copyright © Πέτρος Βαζακόπουλος All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Φωτεινής Χαμιδιέλη
