Μία μέρα στο σπίτι του πατέρα (εκείνου) και για όσο διαρκεί ένα απόγευμα, έως το βράδυ. Μία τυπική, συνηθισμένη μέρα για την κόρη (εκείνη) και για όσα έχει να διαπραγματευτεί και διαχειριστεί καθώς φροντίζει τον ανοϊκό της γεννήτορα. Αυτή η φράση θα μπορούσε να αποτελέσει την περίληψη της υπόθεσης αυτού του θεατρικού έργου.
Κι εδώ η λέξη «γεννήτορας» δεν μπαίνει τυχαία. Υπάρχει μια διαφοροποίηση μεταξύ γεννήτορα και γονιού, όπως υπάρχει και μια διαφοροποίηση ανάμεσα σε έναν βιολογικό γονιό και σε έναν θετό. Προφανώς όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι πατέρες (ή μάνες, αν είχαμε, αντίστοιχα, να κάνουμε με γυναίκα) όμως οι αναμεταξύ τους «αποστάσεις» είναι ξεκάθαρες κι άλλοτε έχουν αδιάφορο πρόσημο, άλλοτε θετικό και άλλοτε αρνητικό.
Στο συγκεκριμένο έργο δεν είναι μόνο η κατάσταση της υγείας του πατέρα που πυροδοτεί το δράμα. Όχι. Είναι και πολλές πολλές, μικρές ή μεγαλύτερες, πληροφορίες από γεγονότα που έχουν συμβεί κατά τον βίο και των δυο τους και σχετίζονται άμεσα με την αναμεταξύ τους σχέση, την ψυχοσύνθεση καθενός, τις προσωπικότητές τους, όσα «κουβαλάνε» ως ψυχικά βάρη και όσα καλούνται να λύσουν στο παρόν (τους) μέσα από το πρίσμα μιας εκφυλιστικής ασθένειας που δεν έχει επιστροφή αλλά ούτε και βραχυπρόθεσμο τερματισμό.
Εντύπωση προκαλούν οι στιγμιαίες εκλάμψεις εκείνου όταν δείχνει ότι υπάρχει ακόμα μέσα του η μνήμη (η κανονική του μνήμη και όχι η πλασματική που δομείται από την ασθένειά του) όπως και οι συναισθηματικές μεταπτώσεις εκείνης καθώς παλεύει στο μεταίχμιο μεταξύ αγάπης και μίσους.
Τα γιατί και τα πώς θα τα ανακαλύψετε στο θέατρο. Πρόκειται για κοινωνικό έργο με ψυχογραφικές αποτυπώσεις των δυο τους και διαδοχικές κορυφώσεις του δράματος, που εξελίσσεται προοδευτικά, προσθέτοντας συνεχώς νέα δεδομένα για τους ήρωές του. Αποκαλύψεις από το παρελθόν και των δύο ξεπροβάλλουν όσο συνεχίζεται η αφηγηματική γραμμή και συνταράσσουν. Τα δεδομένα κλιμακώνουν την ένταση και το συναίσθημα ή, καλύτερα, τον συναισθηματικό αντίκτυπο πάνω στον θεατή. Η συγκίνηση τότε βαθαίνει και γιγαντώνεται ενώ η σχέση τους ξεπερνά τη μέση σχέση πατέρα και κόρης, προχωρά προς μία ειδικότερη περίπτωση που αγγίζει επικίνδυνα το αντισυμβατικό ως και το αρρωστημένο (αν το αγγίζει απλά, γιατί υπάρχει μεγάλη περίπτωση και να το ξεπερνάει ακόμα).
Το βαθύ νοημάτων και ψυχικών συνθέσεων κείμενο της Κατερίνας Αντωνιάδου συναντά τη σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Αρμένη σε μία παράσταση που αναδεικνύει τη γκάμα των προβλημάτων για τους ανθρώπους που πάσχουν από νοσήματα του μυαλού αλλά και του περίγυρου και της οικογένειας, αυτών που καλούνται να διαχειριστούν την νέα κατάσταση. Με εύγλωττο τρόπο περνούν στον θεατή οι εναλλαγές των συναισθημάτων (από το γέλιο στο δάκρυ, από την χαριτωμένη αντίδραση στην απόγνωση κ.ο.κ.) παρασύροντάς τον στα δρώμενα.
Κι επειδή ο κάθε ένας θεατής είναι διαφορετικός, άρα και αυτό που εισπράττει κανείς μπορεί να διαφέρει, ένα είναι το σίγουρο: στο τέλος, και μόνο τότε, αυτή η μικρή φράση, το «χόρεψέ με, πατέρα», θα έχει αποκτήσει μία εντελώς νέα σημασία και υφή.
Μια ολοκληρωμένη πρόταση σε κάθε επίπεδο. Επάξιες οι ερμηνείες των δύο ενσαρκωτών των ρόλων και ένα σύνολο που «μιλάει» στην ψυχή του θεατή. Πλήθος εναλλαγών και συνεχείς εξελίξεις καθώς λεπτό το λεπτό προκύπτουν νέα δεδομένα για τους χαρακτήρες, που ολοκληρώνουν το προφίλ τους, διαμορφώνοντας έτσι την τελική εντύπωση.
