Πώς σας ήρθε η ιδέα; Τι πυροδότησε την έμπνευση και έγινε πηγή δημιουργίας για το μυθιστόρημα Μόνο εκείνη ξέρει;
John Emmans: Καθώς επέστρεφα ένα βράδυ εκτάκτως από τη Χαλκιδική, έκανα μια στάση στη Νικήτη, σε φημισμένη αλυσίδα καφέ της χώρας, για να πάρω προμήθειες. Αίφνης, είδα μια άγνωστη γυναίκα να κάθεται μόνη σε ένα τραπέζι και να κλαίει απαρηγόρητη, κρατώντας καφέ στο χέρι, κοιτάζοντας στα χαμένα. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω και ένα ασθενοφόρο πέρασε από μπροστά μας με τις σειρήνες να στριγγλίζουν σαν δαιμονισμένες. Πριν χαθεί στην αγκαλιά της νύχτας, το βλέμμα της γυναίκας με έκανε να καταλάβω πως κάποια σύνδεση υπήρχε με εκείνη και το ασθενοφόρο. Επιστρέφοντας στο σπίτι μου έπλαθα με το μυαλό μου διάφορα σενάρια καταλήγοντας τελικά να γράψω το «Μόνο εκείνη ξέρει».
Διακρίνουμε διάφορες «υφές»: κοινωνικό στοιχείο, ψυχογραφήματα, αισθηματική ιστορία... Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσετε με μία λέξη, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
J.E.: Οι υφές που αναφέρετε χαρακτηρίζουν το βιβλίο «Μόνο εκείνη ξέρει», τωόντι, είναι ένα κοινωνικό, αισθηματικό, ψυχολογικό θρίλερ, όμως η λέξη που μου έρχεται αυθόρμητα –και νομίζω ότι ταιριάζει, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ– είναι η «ελπίδα», επειδή παρ' όλο που γίνονται άσχημα πράγματα, το σελάγισμά της φέρνει αισιοδοξία για ένα καλύτερο, ανθρώπινο αύριο...
Έχετε ξεχωρίσει κάποιον από τους ήρωες του βιβλίου –εννοώντας να κατέχει μια ιδιαίτερη θέση για εσάς– και γιατί;
J.E.: Ο παππούς Ορέστης είναι αναμφισβήτητα ένας όμορφος άνθρωπος μιας άλλης εποχής, με δικό του αξιακό κώδικα, πιστός στην οικογένειά του, ο οποίος προσπαθεί να σώσει τον γιο του από την άβυσσο. Μπορεί σε σημεία να μη συμφωνώ μαζί του, όμως στον πυρήνα της φιλοσοφίας του, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα, είμαι εκεί και μπορώ να νιώσω τούτο το γλυκό, δοτικό και σκεπτόμενο γεροντάκι. Θα ήθελα πραγματικά να βρεθώ μαζί του –έστω για μια ώρα, μην τον ενοχλήσω περισσότερο– εκεί στη Βουρβουρού, να καθίσουμε παρέα στην παραλία για ένα τσίπουρο και να μιλήσουμε για ψάρεμα, πολιτική και φιλοσοφία.
Τι θα θέλατε να πείτε στους φιλαναγνώστες που θα επιλέξουν το βιβλίο σας;
J.E.: Προσπάθησα να προσεγγίσω ένα δύσκολο θέμα ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί. Εγκατάλειψη τροχαίου! Μια έγκυος γυναίκα νεκρή... Αρχικά ήθελα ένα άτεγκτο, σκοτεινό βιβλίο, όμως τελικά άφησα το συναίσθημα να με καθοδηγήσει κι εκείνο αποφάσισε να ανακατέψει το δράμα με τον ρομαντισμό και τον τρόμο, ένα αμάλγαμα που σκοπό είχε να ξεγυμνώσει την υποκριτική κοινωνία μας. Κράτησα αποστάσεις από τους ήρωες και την ίδια στιγμή προσπάθησα να αποτυπώσω, με τον τρόπο μου, έναν κόσμο που καταρρέει αργά και βασανιστικά από τις λάθος επιλογές και τον κακό τρόπο ζωής, αποτελέσματα του εγωισμού, του μοναδικού και αληθινού εχθρού μας.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας;
J.E.: Τα τελευταία χρόνια βγαίνουν πολλοί και ενδιαφέροντες τίτλοι στην αγορά. Προσωπικά χαίρομαι γι' αυτό, αφενός μεν το αναγνωστικό κοινό έχει την ευκαιρία να επιλέξει, ανάμεσα σε τόσο πολλά βιβλία, εκείνο που θα το εξιτάρει αφετέρου δε είναι μια καλή ευκαιρία για τους συγγραφείς να γίνουν καλύτεροι μέσα από την ευγενή άμιλλα.
Ποια στοιχεία, κατά τη γνώμη σας, δομούν ένα καλό μυθιστόρημα;
J.E.: Αρχικά η έμπνευση του συγγραφέα (η πλοκή) κι έπειτα η εμπειρία του. Είναι σημαντικό ο αφηγητής να έχει ζήσει κάποια πράγματα, να γνωρίζει αυτό για το οποίο γράφει, χωρίς φιοριτούρες, να έχει φιλοσοφικό υπόβαθρο, ακόμη κι όταν γράφει κάτι ελαφρύ. Αυτό δίνει ρεαλισμό στην ιστορία.
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά «ταξίδια» σας; Έχετε κάτι κατά νου;
John Emmans: Έχω έτοιμα αρκετά πράγματα αλλά περιμένω την κατάλληλη στιγμή για το επόμενο ταξίδι, το οποίο -όπως όλα δείχνουν– θα είναι μια καθαρόαιμη ιστορία τρόμου. Ωστόσο, αυτό που με έχει ενθουσιάσει περισσότερο είναι η αγαπημένη μου συλλογή διηγημάτων που μοσχοβολά συναίσθημα, συγκίνηση και ανθρωπιά.
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την ευκαιρία που μου δώσατε αν μιλήσω για το βιβλίο μου.
Εύχομαι σε εσάς και τους αναγνώστες σας υγεία! Καλές και ποιοτικές αναγνώσεις.
Αυτά είπε ο John Emmans για το μυθιστόρημά του Μόνο εκείνη ξέρει, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γράφημα. Οι φιλαναγνώστες ενδεχομένως να θυμούνται τα βιβλία που προηγήθηκαν Αφιερωμένο στον γιο μου και Κάτι από μένα ενώ οι πιστοί αναγνώστες του koukidaki.gr ίσως να έχουν διαβάσει το διήγημα Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που... ή την αρθρογραφία του συγγραφέα όπου διακρίνουμε την ευρεία αντίληψή του.
Σε αυτό το μυθιστόρημα η ιστορία ξεκινά από τη Βουρβουρού της Χαλκιδικής και από ένα τροχαίο, που αποτελεί και το σημείο αναφοράς. Από αυτό το σημείο και μετά τίποτα δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν. Το θανατηφόρο ατύχημα θα αλλάξει τις ζωές δύο οικογενειών για πάντα. Ένας κόσμος –ο δικός της– γκρεμίζεται, σαν πύργος στην άμμο, όταν καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού ενώ και η περιουσία της κινδυνεύει από τις τράπεζες κι ένας άλλος –ο δικός του– ταλανίζεται από τον άδικο χαμό της συζύγου του.
Δύο πυλώνες αυτοί οι δύο άνθρωποι, που αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους της μυθοπλασίας. Ένα μυθιστόρημα με κοινωνικές υφές και βαθύ συναίσθημα, με επιτυχημένα ψυχογραφήματα, παλλόμενο δράμα αλλά και ρομαντισμό και θριλερικές χροιές και μυστήριο... Ένα πετυχημένο μείγμα χρωμάτων, εικόνων και συνθηκών που γοητεύει.
Να το έχετε κατά νου!
