Το βιβλίο του Βαγγέλη Γονιδάκη, ένα σύντομο βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, είναι ευκολοδιάβαστο, εύστοχο και από το πρώτο διήγημά του, κέντρισε το ενδιαφέρον μου.
Διηγήματα που φέρουν ταυτότητα, διηγήματα που μπορούν εύκολα να προσεγγίσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη, διηγήματα που σε προτρέπουν να τα διαβάσεις, να σταθείς και να τα σχολιάσεις, να σκεφτείς λίγο περισσότερο από μια απλή ανάγνωση, διηγήματα που σκαλώνουν στη μνήμη σου.
Ένας ντυμένος στα λευκά γενειοφόρος, που θερίζει ζωές και τις τοποθετεί στη βάρκα του με προορισμό το ύστατο ταξίδι.
Χέρια κουρασμένα, γερασμένα, ταλαιπωρημένα, ροζιασμένα, άδολα, ζυμωμένα με ιδρώτα, άμοιρα και αγνά, που κυοφορούν τη δική τους ιστορία.
Μια οικογενειακή σχέση που σφύζει αδιαφορία και χάσμα και που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα ως σαθρό οικοδόμημα.
Ένα γράμμα ενός απελπισμένου στρατιώτη που ανάμεσα στις λέξεις κρύβεται πόνος, μοναξιά, αδημονία, θανατικό μα και ελπίδα.
Μια γλυκιά ανάμνηση στη θέα και τη γεύση ενός βάζου με γλυκό σύκο. Μια θύμηση, μια αναπόληση, μια νοσταλγία από τα μικράτα του δημιουργού, που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα παρασυρθεί από τη λησμονιά.
Άλλο ένα γράμμα, αυτή τη φορά άγνωστου αποστολέα σε έναν παραλήπτη μέλλοντα γαμπρό. Ποια είναι η νύφη, ποια η μάνα της και τελικά αξίζει να πιστέψεις τις μηχανορραφίες;
Μια ιστορία που παραδειγματίζει, ένα αγέρωχο βλέμμα και μια στάση ζωής από ένα λαβωμένο γεράκι, αποτελεί μια ακόμη αφύπνιση.
Σειρά έχει η ιστορία που ξεθάβεται από το παρελθόν, σκονισμένη με την παιδική αθωότητα, που θα φέρει στη μνήμη έναν Θανάση, έναν φίλο από τα παλιά που η ρετσινιά του έμεινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.
Μια βουτιά στα βαθιά νερά των παιδικών χρόνων, μια γεύση από νοσταλγικό και ανέμελο καλοκαίρι, μια μακρινή ανάμνηση από αλμύρα, ψάρεμα, κολύμπι και θαλασσινή αύρα που ποτέ δε θα ξεθυμάνει.
Ένα ντρίλινο γερό παντελόνι που γίνεται αφορμή για νέο κάψιμο ανάμεσα στα πόδια παρά τα χρόνια που έχουν περάσει.
Μια μονογονεϊκή οικογένεια, μια μάνα πικρή και γλυκιά, μια ζωή με βάσανα, ένα παιδί που μπορεί να χόρτασε ξύλο, μα σαν τη μάνα δε βάνει τίποτα...
Αυτές είναι οι ιστορίες που ξεχώρισα. Οι ιστορίες που μίλησαν εντός μου. Οι ιστορίες που αμφιταλαντεύτηκαν, σκίρτησαν και άφησαν το χνάρι τους να με τσιγκλάει.
Μου άρεσε το βιβλίο. Το διάβασα με ανάμεικτα συναισθήματα. Χάρηκα, γέλασα, νοστάλγησα, πόνεσα, αφέθηκα στη δίνη του, παρασύρθηκα και σκάλισα τις δικές μου αναμνήσεις, έτσι για να φέρω στη μνήμη μου τις δικές μου αξέχαστες στιγμές.
Βιβλίο αφύπνισης, βιβλίο με ύφος και προσωπικότητα, βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί.
Ο Βαγγέλης Γονιδάκης κατάγεται από τη Δρυοπίδα της Κύθνου. Σπούδασε στην ΑΔΣΕΝ Πλοιάρχων της Κύμης και στη Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ. Το 1981 ξεκίνησε να εργάζεται στη ναυτιλία και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Ταξιδευτής της ζωής, έχει επισκεφθεί περισσότερες από εκατό χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο. Μαθητής παλιών λαϊκών παραμυθάδων και απόφοιτος της Σχολής Αφηγηματικής Τέχνης του Κέντρου Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών, κουβαλάει με σεβασμό τα λαϊκά παραμύθια και τις ιστορίες που του εμπιστεύτηκαν οι άνθρωποι και τα μοιράζεται με όλους. Έχει γράψει τρεις συλλογές διηγημάτων, Μη το γελάς (Ταξιδευτής, 2019), Ο χρησμός της τρύπας (Ταξιδευτής, 2020) τις οποίες προλογίζει ο Βασίλης Βασιλικός και Δεν είμαι εγώ, τ' ορκίζομαι (Κέδρος, 2023). Συμμετείχε στα συλλογικά έργα: Αδέσποτα (Ταξιδευτής, 2019) και Αντιθέσεις (ΙΑΝΟS, 2019). Το 2022 εκδόθηκε το εικονογραφημένο παραμύθι του Η Καρακατσού και οι δράκοι (Πατάκης). Έργα του έχουν βραβευτεί σε διάφορους διαγωνισμούς.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου