Παρευρέθηκα στην επίσημη της παράστασης Ακανθώδης στο θέατρο Nous. Το κείμενο της Ζαχαρούλας Χρόνη, η οποία υπογράφει και τη σκηνοθεσία, πραγματεύεται διαχρονικά επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα όπως αυτό της απιστίας, της γυναικοκτονίας κ.ά. τα οποία μάλιστα προεκτείνονται προς μια ψυχογραφική αποτύπωση των θέσεων του εν λόγω ζευγαριού, τόσο εκείνης όσο και εκείνου. Μα, ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Η Δήμητρα και η Ίριδα είναι αδερφές και πολύ κοντά η μία στην άλλη. Τις γνωρίζουμε όταν η Δήμητρα είναι παντρεμένη με τον σύντροφό της και η Ίριδα, που είναι η μικρότερη, έχει φτιάξει το θερμοκήπιό της ακολουθώντας τη δική της επιστήμη. Όταν η Ίριδα βρίσκεται δολοφονημένη στο σπίτι της όλα ανατρέπονται. Ένα γαϊτανάκι ξεκινάει από εκείνη τη μέρα, από τη διαχείριση του πένθους για τη Δήμητρα ενώ προχωράει σε διάφορα ερωτήματα που προκύπτουν, στην αναζήτηση των απαντήσεων και στα μυστικά που έρχονται στο φως. Οι αποκαλύψεις τότε θα αλλάξουν τα πάντα στη σχέση του ζευγαριού και τις ζωές των ηρώων.
Το έργο σκιαγραφεί επαρκώς τα πρόσωπα, προτάσσει τα ψυχογραφήματά τους και στο τέλος, κι αφού έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα, ο θεατής θα έχει γνωρίσει σε βάθος κάθε χαρακτήρα και θα έχει λύσει κάθε απορία του. Στα επιμέρους στοιχεία, που δομούν το δράμα, βλέπουμε την πατριαρχία όπως τη συναντάμε στην ελληνική επικράτεια και τον απόηχο αυτής στα ζευγάρια –ακόμη και σήμερα που πιστεύουμε ότι έχουμε προχωρήσει παρακάτω και ότι έχουμε απεγκλωβιστεί από «δεσμά» του παρελθόντος– όπως επίσης βλέπουμε και την άρρηκτη σχέση των αδερφών.
Οι άνθρωποι μπορούμε να υποκρινόμαστε για ένα διάστημα με μεγάλη επιτυχία, μπορούμε όμως να ξεφύγουμε των «φαντασμάτων», που κουβαλάμε, για πάντα; Ρητορική η ερώτηση καθώς η απάντηση είναι σε κάθε περίπτωση όχι. Η αλήθεια, μοιραία, κάποτε θα βγει στο φως και τότε, θέλουμε δε θέλουμε, θα βρεθούμε αντιμέτωποι και με τις «σκιές» μας αλλά και με τις επιπτώσεις αυτών. Φυσικά, το ίδιο ισχύει τόσο για τους θύτες όσο και για τα θύματα, αφού και η άλλη πλευρά (του αδικημένου, του προδομένου κ.ο.κ.) καλείται να επαναπροσδιορίσει τη ζωή, τον ρόλο, τη σχέση-σύνδεσή της με τον/τους άλλο/άλλους κ.λπ.
Όπως καταλαβαίνετε το έργο έχει αρκετό κοινωνικό απόηχο για διάφορα ζητήματα που θίγει (κάποια από αυτά δεν γίνεται να σας τα αναφέρω σε αυτό το σημείωμα καθώς έτσι θα προδοθεί η υπόθεσή του). Μου έμεινε η πίκρα, ο θυμός, το πένθος, η απώλεια, το άδικο, η προδοσία και όλα τα άλλα συναισθήματα και καταστάσεις που προκύπτουν διαδοχικά, όμως μου έμεινε και η ελπίδα για ένα αύριο που θα επουλώσει τις πληγές και θα δημιουργήσει μια συνέχεια για τα πρόσωπα υπό μία αληθινή βάση αυτή τη φορά, χωρίς ψεύτικες εικόνες, μυστικά και κρυφές πτυχές.
Με γοήτευσε η λαμπερή ματιά της Κωνσταντίνας Βαρβαρήγου που, διαθέτοντας ένα φωτεινό πρόσωπο, έχει την ικανότητα να περάσει στην πλατεία τις συναισθηματικές φάσεις της ηρωίδας της. Όμορφοι και οι άλλοι συμπρωταγωνιστές, ο Αλέξανδρος Ιωαννίδης και η Φανή Γεωργάκη· ακολούθησαν από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό τις μεταπτώσεις των προσώπων που ενσάρκωσαν με πειστικότητα και χάρη.
