koukidaki: Τικ τακ τικ τακ

Νεφέλης Πηγή

Καίγομαι, όπως ο ήλιος όταν πέφτει πάνω στην άσφαλτο και την λιώνει. Αυτή η ακόρεστη λάβα του ήλιου που παραμένει ακόμα και όταν εκείνος κρύβεται· νιώθεις την κάψα του στις πατούσες σου. Μικρές λίμνες βρόχινου νερού στα ελαττώματα των δρόμων, κάποιοι είναι χωμάτινοι, η λάσπη δεκάδες μέτρα σαν το κατακάθι που σχηματίζεται στον πυθμένα της ψυχής σου. Ξεχνάω λέξεις, πράγματα, ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μου παραδοθούν από τις υπηρεσίες απολεσθέντων αντικειμένων, το λεξικό για τις άγνωστες λέξεις μού είναι άχρηστο πια, αφού δεν τις θυμάμαι, νομίζω ότι υπάρχει μία σιωπή στο σπίτι, αν όμως κλείσω τα μάτια μου ακούω τους λεπτοδείκτες, τη φωτιά στη σόμπα, το ψυγείο. Ο ήχος του ρολογιού με αγχώνει, ή μάλλον όχι, με τρομάζει, αυτός ο ρυθμός υπερισχύει, σκεπάζει όλους τους άλλους, τικ τακ τικ τακ τικ τακ, διανύει έναν αέναο δρόμο, υφαίνει έναν ιστό με τα λεπτά να φτιάχνουν ώρες και οι ώρες μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια αραδιασμένα στην άσφαλτο, βρόμικα στον χωματένιο λαβύρινθο της λάσπης. Πρέπει να πετάξω τα σκουπίδια, έχουν μαζευτεί πολλά, συνεχώς τα ξεχνάω. Να σου πω πως δυστυχώς τίποτα αξιόλογο δεν έγινε, κανένα αστέρι δεν έπεσε, μόνο κάποιες λέξεις παραμένουν εντός μου σε απόλυτη ευφορία, σκόρπιες μεν αλλά εκεί, επιμένουν. Μεταξύ μας νιώθω ασφαλής, αυτή η βεβαιότητα της προστασίας που σου δίνει το κέλυφος που έφτιαξες. Βέβαια πάντα υπάρχει ο κίνδυνος του κενού προστασίας, όσα συμβόλαια και αν κάνεις διαρκώς θα υπάρχει ο φόβος της τρωτότητας, πάντα θα είσαι εκτεθειμένος σε αδυναμίες. Ο φόβος... και να φανταστεί κανείς ότι γεννήθηκε από την πιο όμορφη γυναίκα. Μείνε για να γίνεις η δικλείδα ασφαλείας μου, οι φωτεινές ενδείξεις στις στροφές των δρόμων που τόσο μου αρέσουν. Μπαμπά πρόσεχε, στροφή μπροστά!

Αν παρ' όλα αυτά μείνεις θέλω να ακούσεις τον φόβο μου, που έγινε ένα φανάρι, εκπέμπει sos. Ξέρω ότι με ακυρώνω προσπαθώντας να αποδράσω απεγνωσμένα, πέφτω σε αντιφάσεις και ομολογώ ότι γίνεται εσκεμμένα, έχω στα χέρια μου ένα νόμισμα, το παίζω με τα δάχτυλά μου, διασταυρώνομαι με τις ανασφάλειές μου, τικ τακ τικ τακ, ρίχνω το νόμισμα, με παίζω κορώνα γράμματα, το παιχνίδι γίνεται επικίνδυνο, προσπαθώ να κόψω δρόμο ντροπιασμένη, δαγκωμένη, τα απομεινάρια μου πεταμένα στους κάδους, τικ τακ τικ τακ τικ τακ, αυτά πετούσα τόσες μέρες και όχι σκουπίδια. Δεν ξέρω τι γράφω, δεν ξέρω τι λέω, τίποτα δεν έχει συνοχή... Για τίποτα δεν είμαι σίγουρη, αμφιβάλλω για τα πάντα και μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω.

Η διαρκώς μεταβαλλόμενη ισορροπία μου κάνει κύκλους προσπαθώντας με κάποιον τρόπο να κρατηθεί. Μοιάζω με κάτι σπασμένες μαριονέτες που πασχίζουν να σηκωθούν, τ' αόρατα τα χέρια που με χειρίζονται, μονίμως ακούραστα, άγρυπνα, με χειραγωγούν, χωρίς όμως να εισβάλλουν στα σύνορά μου και μένω εκεί με το κεφάλι κρεμασμένο, τα πόδια σπασμένα, κάθε τόσο με σπρώχνουν για να συνέλθω, πραγματικά δεν ξέρω τι θέλουν, με ρωτούν διάφορα, ποια να είναι άραγε η σωστή απάντηση στα ερωτήματά τους...

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί κάποιος να θέλει να μπει στο μυαλό μου, ούτε εγώ δεν έχω αυτή τη διάθεση, ούτε καν την πρόθεση. Η περιέργεια, εκεί είναι το θέμα, για κάποιους είναι ένας δρόμος που θέλουν να διανύσουν, που θα τους πάει σε νέα μονοπάτια, σε νέες ανακαλύψεις. Σοβαρά τώρα δεν έχω καμία διάθεση προς το παρόν να με ανακαλύψω, τικ τακ τικ τακ τικ τακ. Να κλειδώσω όλες τις πύλες, όλες τις εξόδους, τίποτα να μην ταράξει το πριν το μετά και το πάντα της ύπαρξής μου. Και τι σημαίνει πάντα, συνέχεια θα σε ακολουθώ, όλο θα σε προσέχω, αιώνια θα σε αγαπάω, μονίμως θα μένω εδώ, σταθερά θα αφήνω σημάδια για να βρεις τον δρόμο, όσα ποτάμια και αν κυλήσουν ανάμεσά μας. Βρίσκομαι σε μια ατέρμονη παύση, σαν όλα να έχουν διακοπεί. Και οι παύσεις έχουν την ομορφιά τους, γεφυρώνουν τα συναισθήματα: θυμός, αγάπη, θλίψη, ενοχή, τύψεις... Οι μέρες περνούν, το ίδιο και ο χρόνος, μου λείπει η επιθυμία, δεν ξέρω πόσους αιώνες έχω να επιθυμήσω κάτι, δεν υπάρχει κίνητρο, δεν υπάρχει κινητήριος δύναμη. Οι προσλαμβάνουσες έχουν μειωθεί κατά πολύ, δεν θέλω να πω ότι απουσιάζουν αλλά είναι ελάχιστες.

Πού πάει ένα αστέρι όταν πέφτει, πάντα είχα αυτή την απορία δεν κατάφερα ποτέ να μάθω· όταν ήμουν παιδί νόμιζα ότι υπάρχει ένα μέρος στο οποίο είναι συγκεντρωμένα όλα τα αστέρια που έχασαν τη θέση τους στον ουρανό. Τα θεωρούσα έκπτωτα όνειρα...

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο Julien Pacaud