Ο δημιουργός που θυμάμαι (ακόμα και τώρα έχω την «αίσθηση» των έργων, που έχουν περάσει χρόνια ολόκληρα) από το Μικροφίλμ επανήλθε εκδοτικά με τη συλλογή Η συνουσία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος.
Ο Πάνος Μυρμιγγίδης έχει αυτό που λέμε διαπεραστική πένα. Την ικανότητα να σε «πιάνει» αυτοστιγμεί, να σε αγγίζει και να σε διαπερνά τελικά ολόκληρο. Χαίρεσαι να τον διαβάζεις· όσα κι αν γράψει δεν θα φτάσουν· το ξέρεις από την αρχή κι αν δεν το ξέρεις από την αρχή θα το σκεφτείς διαβάζοντας.
Στο εισαγωγικό του σημείωμα μας λέει ότι η συλλογή αποτελεί μια τριλογία με την οποία κλείνει ένας κύκλος. Τα κείμενα, που περιέχονται, γράφτηκαν από το 2006 έως το 2015 αλλά μόνο τότε συνειδητοποίησε ότι το ένα αποτελεί τη συνέχεια του άλλου. Είναι εμφανές ότι η δημιουργία ξεπερνά ακόμα και τον ίδιο της τον δημιουργό, οδηγεί, κατευθύνει σε μονοπάτια που ούτε καν γνωρίζουμε... όπως είναι δεδομένο ότι η ποίηση είναι μαγική, προκύπτει μέσω εσωτερικών διεργασιών και έρχεται όταν εκείνη το θέλει επιβάλλοντας σχεδόν τη γραφίδα. Ε, κάπως έτσι φαντάζομαι και τον κύριο Μυρμιγγίδη σε σχέση με την ποιητική (του).
Φουρτουνιασμένη η θάλασσα και εγώ λαγγεύω, τα χρόνια σαν κύματα την ψυχή μου θα δέρνουν... διαβάζω και σκέφτομαι πως έναν παρόμοιο αντίκτυπο ένιωσα «ανακαλύπτοντας» Τα κύματα της Β. Γουλφ. Την φορτισμένη ατμόσφαιρα, τις εντάσεις και το συναίσθημα που αλληλοεπιδρά μαζί σου... όλα αυτά τα ξανασυνάντησα σε αυτή τη συλλογή. Και ήταν τέλειο!
Η τριλογία, λοιπόν, αποτελείται από το Κεφάλαιο 4ο: Η σιωπή των μικρών άστρων, τΗ συνουσία και Την εποχή της αρμονίας. Έτσι, για την πληροφορία αυτό. Γιατί το γονιμότερο είναι η αγάπη που πλημμυρίζει το «σύμπαν» που γεννά ο ποιητής... και ο έρωτας!
Και σήμερα σε μισώ γιατί η απέραντη αγάπη μου για σένα / σήμερα είναι ανήμπορη
Μνήμες, θύμηση, ανάμνηση: ορίστε τρεις κοντινές έννοιες που περιπλέκονται στα έργα. Τα έργα τα οποία δεν δομούνται από εικόνες, σκηνές ή ιστορίες. Ο κύριος Μυρμιγγίδης δημιουργεί συναισθήματα, χροιές, εντυπώσεις, ατμόσφαιρες... με έναν αντανακλαστικό τρόπο που σε παρασέρνει στις αράδες του.
Βρίσκει ποτέ ο άνθρωπος αυτό που ψάχνει;
Ως εξαίσιος αφηγητής που είναι, χρησιμοποιεί (και) τον πεζό λόγο (πρόλογος ενοτήτων και τρίτο μέρος) με ποιητικότητα και λυρισμό ενώ το ομότιτλο, Η συνουσία, αποτελείται από ένα μακροσκελές ποιητικό κείμενο ψυχικής κατάθεσης.
Όταν με εγκαταλείπει ο προορισμός, ονειρεύομαι τρένα. [...] ...αυτό που θα ακολουθήσει δεν είναι ποίημα. Πες το διήγημα, τραγούδι ή και αλήθεια.(στο εισαγωγικό για το δεύτερο μέρος)
Με δυο λόγια; Μελαγχολικός, με μια ωφέλιμη θλίψη ή θλιμμένη ελπίδα (;) ή θλιμμένη αισιοδοξία (;), διαπεραστικός και υπέροχος!
Σημειώνω τη συμβολή των δρόμων. Ποντάρει στους δρόμους και σε ό,τι σχετίζεται κυριολεκτικά ή μεταφορικά ενώ, αν με ρωτάτε, η συλλογή με τρεις λέξεις θα ήταν: δρόμος, αγάπη και όνειρα.
μα τόσοι δρόμοι απορούν ξανά και ξανά / αν βρήκαν το πεπρωμένοΨάχνω να βρω ένα παραμύθι, αλλά μένω στο παραλήρημά του για μια αλήθεια.
Περιττολογώ τώρα αν γράψω ότι αξίζει πραγματικά. Διαβάζεται με μια ανάσα, αφού γοητεύει από την πρώτη σελίδα και σε μαγνητίζει στις λέξεις του. Σε χτυπάει απευθείας στην ψυχή και σε ωθεί να «δεις» όλες τις αποχρώσεις του, όλες τις υφές του... Και όλα αυτά τα κάνει αβίαστα, χωρίς να υποδεικνύει, χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα, χωρίς επίδειξη... Με ζηλευτή άνεση καταγράφει ιδανικά το μήνυμά του και το προσφέρει στον φιλαναγνώστη του ως ατόφιο κομμάτι της ψυχής του.
Σκέφτομαι πως αυτός ο άνθρωπος, που κατέγραψε με αυτό τον τρόπο τούτες τις λέξεις, εκτός από αξιόλογος δημιουργός, μόνο καλός μπορεί να είναι –αλλά μη ζητήσετε να επιχειρηματολογήσω επ' αυτού.
Οπωσδήποτε ναι!