Θυμάστε πού είχαμε μείνει στΗ σκιά του κυβερνήτη; Ο Άρης Σφακιανάκης, σε εκείνο το μυθιστόρημα, είχε κάνει πρωταγωνιστή του το δεξί χέρι του Κυβερνήτη, δηλαδή του Καποδίστρια. Μέσα από τις ημερολογιακές καταγραφές αυτού του ήρωα βλέπουμε την ιστορία του πρώτου κυβερνήτη της χώρας ως την τραγική του κατάληξη, τη δολοφονία του, και μάλιστα από την κουίντα (για να βάλουμε κι έναν θεατρικό παρασκηνιακό όρο).
Κι έρχεται τώρα, με έναν άλλο ήρωα που τον τοποθετεί στην Ελλάδα του Όθωνα (πια), δηλαδή επί της ουσίας, ξαναβλέπουμε την ιστορία της χώρας μας από την κουίντα, από το σημείο που την αφήσαμε στο προηγούμενο βιβλίο, και τούτη τη φορά ο καταγραφέας των ημερών εκείνων είναι ένας πρίγκιπας. Όχι στον τίτλο· πρίγκιπας από παρατσούκλι είναι, κι ο λόγος που του έμεινε το παρωνύμιο είναι μία ολόκληρη ιστορία.
Ο πρίγκιψ του δευτέρου ορόφου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος όπως και Η σκιά του κυβερνήτη, αφορά έναν Έλληνα της Διασποράς που τυχαίνει να γνωριστεί με τον Όθωνα όταν εκείνος φθάνει στην Ελλάδα ενώ εργάζεται για τον Κωλέττη. Από το Ναύπλιο, την τότε πρωτεύουσα της χώρας, μετακομίζει στην Αθήνα, τη νέα πρωτεύουσα, και ορίζεται δάσκαλος ελληνικών της βασιλικής συζύγου, της Αμαλίας. Κι όπως είναι αναμενόμενο, αν ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει ζήσει τα τεκταινόμενα εκ των έσω, τότε ποιος;
Ο χαρισματικός –αν με ρωτάτε– αυτός χαρακτήρας με το ωραίο χιούμορ, είναι ένας έξυπνος –ανοιχτομάτης– καιροσκόπος, έτοιμος ν' αρπάξει και να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία του, βάζοντας το προσωπικό του βόλεμα υπεράνω πολλών πραγμάτων (αξιών κι ηθικής, για παράδειγμα) ενώ παραμένει συνεχώς υπ' ατμόν. Οι καταγραφές του είναι ημερολογιακές, το κείμενο δομείται σε πρώτο πρόσωπο, όμως δεν είναι ακριβώς ημερολόγιο καθώς περιέχονται και διαλογικά μέρη.
Απείχα σταθερά από κάθε λογής αξίωμα... Είχα επιλέξει την αόρατη –αλλά επωφελή– θέση του παρασίτου.
Η όμορφη αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα σε συνδυασμό με την ευθυμογραφική διάθεση του ήρωά του (αν και αυτά τα δύο ταυτίζονται) δημιουργούν ένα άκρως γοητευτικό και διασκεδαστικό βιβλίο με κοινωνικές αποχρώσεις και ιστορικές αναφορές. Το κείμενο ρέει εθιστικά, σε κρατάει εγκλωβισμένο στις σελίδες του καθώς απολαμβάνεις την ανάγνωση, το χαίρεσαι και περνάς πολύ καλά μαζί του.
Τα περιστατικά της ζωής του ήρωα και η ελληνική ιστορία μπλέκονται δημιουργικά (ακόμα μία φορά) σε ιδανική αναλογία, γοητεύοντας αυτοστιγμεί.
Αν θέλαμε να το πάμε και λίγο παρακάτω, πρόκειται για μια όψη της ιστορίας, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, που όμως περιέχει όλες τις πλευρές και προσφέρεται με διασκεδαστικό τρόπο. Ο Άρης Σφακιανάκης αποφεύγει το δράμα, κρατά την πιο εύθυμη νότα των γεγονότων όπως συμβαίνει όταν ένα συμβάν πολύ δύσκολο ή τραγικό ή επίπονο από το παρελθόν μας έρχεται στον νου μας σήμερα που πλέον το έχουμε ξεπεράσει και το αντιμετωπίζουμε ανάλαφρα και γελώντας. Επίσης, θα λέγαμε ότι δεν πρόκειται για αμιγώς ιστορικό μυθιστόρημα και πως θα αρέσει σε κάθε φιλαναγνώστη, όποιο κι αν είναι το αγαπημένο του είδος.
Εξάλλου, ο κεντρικός χαρακτήρας –γιατί αυτόν παρακολουθούμε και όχι τον βασιλιά– διαθέτει (και) μία ευαίσθητη πλευρά αφού παλεύει με την ποίηση όπως παλεύει να γοητεύσει και τις δεσποινίδες επί των τιμών.
Αν τώρα κοιτάξει κανείς ανάμεσα στις αράδες θα συναντήσει πολλές από τις παθογένειες του τόπου μας, αρκετά κουσούρια που έχουμε ως λαός, αλλά και κακές πρακτικές που διαιωνίζονται ως σήμερα!
Κι ύστερα κλείνει γλυκά, αφήνοντας ανοιχτό ένα μυστήριο να πλανάται ή ν' απαντιέται από τον κάθε αναγνώστη κατά μόνας.
Να το βρείτε αυτό το βιβλίο! Θα καταφέρει να γοητεύσει και εσάς.