Χρήστου Ντικμπασάνη
Πόσο πανώρια είσαι Ειρήνη
μα πόσο βασανιστικά μου φέρεσαι
με την απουσία σου!
Στη Γη δεν σε συναντώ
Στο διάστημα χάνεσαι απ' τα μάτια μου
Ένα άυλο φίμωτρο
κλείνει όμως ερμητικά το στόμα μου
Η δόνηση της άβγαλτης φωνής μου
τις σκέψεις μου σκοτεινιάζει
Πού είσαι, λοιπόν,
να ερεθίσεις τις φωνητικές χορδές μου,
να με απελευθερώσεις απ' το σκοτάδι,
να μου βγάλεις τον στοματοδέτη
που μου πληγώνει τα σαγόνια,
να τον πετάξεις στο στόμα του χάους
και στο στήθος μου να καρφιτσώσεις
ένα απέθαντο αστέρι;
Μια σπίθα απ' τα μάτια σου
θέλω να μου απιθώσεις στο χέρι,
ν' ανάψεις φωτιά
στο ματωμένο μου μέτωπο
Με τη θεϊκή ομορφιά σου
να φωτίσεις τους ομιχλώδεις κόσμους μου
Πού είσαι, λοιπόν,
αγαπημένη μου Ειρήνη;
🌺
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Οδυσσέα Ρεκούμη (Και είχε για φωτοστέφανο μια γη ολάκερη)
