Η νουβέλα της Ελένης Αποστολάτου Dead Roses αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το δέκατο πέμπτο μέρος. Περίληψη:
Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
Ομορφιά
Είναι πραγματικά ανεξήγητο το πόσο όμορφη γίνεται όταν χαμογελάει με όλο της το είναι. Στην αρχή ήταν μαγκωμένη και έμοιαζε απόμακρη. Ντράπηκε όταν της ζήτησα να μου επιτρέψει να την κάνω μπάνιο· κατέβασε το πρόσωπό της κι έγινε κατακόκκινη σαν κεράσι. Πόσο μάλλον όταν της έδειξα τη στάμπα των ούρων που πότισε για τα καλά την πιτζάμα της. Όμως αυτή της η αντίδραση δεν κράτησε για πολύ, αφού την είδα να με κοιτά σηκώνοντας δειλά το φωτεινό της βλέμμα, να ξεκαρδίζεται στα γέλια και να ανεβάζει ναζιάρικα την παλάμη στο στόμα της. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου έδειξε, ομολογουμένως, την πιο γλυκιά πλευρά της προσωπικότητάς της.
Πόλεμος. Δεν έχω τη φαντασία που απαιτείται ώστε να φανταστώ ακριβώς πώς αισθάνεται ούτε τόσο δυνατή ενσυναίσθηση, όσο θα ήθελα να έχω, για να κατορθώσω να φορέσω τα παπούτσια της και να τ' αφήσω να με οδηγήσουν στους δρόμους της καρδιάς και του μυαλού της. Ωστόσο το προσπαθώ και θα το προσπαθώ για όσο θα μου το επιτρέπει. Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι πως στο βάθος της ψυχής της έχει κηρύξει έναν αδυσώπητο πόλεμο με τον ίδιο της τον εαυτό. Ποια είναι άραγε η Ρόουζ και πόσα από τα κομμάτια της έχει σκοτώσει για να επιβιώσει;
Το νερό έπεφτε ορμητικά στην πάλλευκη επιδερμίδα της ξεπλένοντας τον φόβο και τα αποτελέσματά του. Οι πόροι της είχαν ανοίξει και υποδέχονταν καρτερικά τη θεραπευτική του δύναμη που απομακρύνει κάθε ίχνος κούρασης. Το κορμί της, ένα άγαλμα γεμάτο καμπύλες στα στήθη, στους γοφούς και στους γλουτούς της. Το κοιτούσα διστακτικά και πού και πού απέστρεφα τη ματιά μου για να μην υποκύψω στον πειρασμό. Περνούσα το σφουγγάρι με την πλούσια σαπουνάδα σε κάθε πόντο του με κομμένη την ανάσα· έπρεπε να κρύψω την εκστατική ηδονή που μου προκαλούσε. Αλλά το ίδιο έκανε κι εκείνη, θαρρείς και παίζαμε βουβοί και με αργές κινήσεις ένα ατελείωτο κυνηγητό, μιας και ο χρόνος είχε για εμάς παγώσει. Γενικώς ο χρόνος κυλά αργά από τη γνωριμία μας και μετά, λες κι έχουμε μοιραστεί μήνες κι όχι μονάχα λίγες ώρες. Κι έπειτα με άφησε να τη σκουπίσω και να την ντύσω, προτού πέσουμε για ύπνο, κι ένιωσα να γαληνεύω συνειδητοποιώντας πως παρά την αμηχανία της δεχόταν και απολάμβανε τη φροντίδα μου, καθώς αυτή είναι η μεγαλύτερη ανάγκη της τούτη τη στιγμή. Μέχρι να μάθει πώς να φροντίζει τη Ρόουζ σωστά και με πειθαρχία, όμως, θα της παρέχω εγώ τη δική μου φροντίδα.
Ο ύπνος της ήταν βαθύς αλλά ήσυχος. Δεν την άκουσα να παραμιλάει ούτε την ένιωσα να στριφογυρνάει στο κρεβάτι όπως την προηγούμενη φορά, αν και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως όλα οδεύουν κατ' ευχήν. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι ξεκουράστηκε, κάτι που γίνεται όλο και πιο ορατό καθώς παρατηρώ το λαμπερό της πρόσωπο και τη φρέσκια, χαμογελαστή ματιά της. Μετακινείται γοργά από σημείο σε σημείο και ανοιγοκλείνει τα σωστά βάζα και ντουλάπια με μεγάλη ευκολία, σαν να βρίσκεται στο σπίτι της, θαρρείς κι έχει μελετήσει κάθε τετραγωνικό και κάθε πιθανή κρυψώνα του άβατού μου.
«Απ' ό,τι καταλαβαίνεις, αυτή τη φορά είναι η σειρά μου να φτιάξω καφέ», μου λέει βάζοντας σε λειτουργία την καφετιέρα. «Τον θες κρύο ή ζεστό;»
«Ζεστό και σκέτο», απαντώ, αν και τον προτιμώ με λίγη ζάχαρη. Ωστόσο, η ανησυχία μου για εκείνη δεν με άφησε να κοιμηθώ όσο και όπως θα ήθελα.
Αφήνει την κούπα μπροστά μου και μου φέρνει από το δωμάτιο το πακέτο με τα τσιγάρα μου. Τώρα εγώ φταίω που λιώνω όλο και περισσότερο σε κάθε κίνησή της;
Πιάνει τον παγωμένο καφέ της, τραβάει το σκαμπό και κάθεται απέναντί μου, κοιτώντας με με το χαμόγελο να κατεβαίνει και στα βελούδινα χείλη της.
«Δε θα με ρωτήσεις αν είμαι έτοιμη να συζητήσουμε για τα συναισθήματά μου μετά τις τελευταίες ανακαλύψεις μας;» ρωτά και με ξαφνιάζει. Τόσο προβλέψιμος έχω γίνει;
«Όχι. Είμαι σίγουρος ότι ανακαλύψαμε όσα χρειαζόμασταν και, περιέργως, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως όσο τα σκαλίζουμε τόσο χειρότερα θα γίνονται. Πραγματικά, δε θέλω ούτε να φαντάζονται πώς είναι να σε κυνηγούν οι οπτικοακουστικές ψευδαισθήσεις σου».
«Δεν είναι μόνο οπτικές και ακουστικές, αισθάνομαι τα πάντα με κάθε κύτταρό μου».
«Με συγχωρείς, έχεις δίκιο. Μερικές φορές, χωρίς να το κάνω εσκεμμένα, ξεχνώ αρκετές λεπτομέρειες απ' όσα έχεις μοιραστεί μαζί μου. Επίσης, από τη μία θέλω να αναλύσουμε όλα τα συναισθήματά σου, όμως, από την άλλη πιστεύω ότι χρειάζεσαι χρόνο ώστε να τα επεξεργαστείς, να τα αναγνωρίσεις και να τα δεχτείς. Έχω μια πιθανή εξήγηση για το τι σου συμβαίνει, αλλά καλύτερα να μη βγάζω βιαστικά συμπεράσματα. Άλλωστε κι εσύ είσαι γεμάτη αμφιβολίες, έτσι δεν είναι;»
Η γλυκιά μου, σκοτείνιασε αφότου ολοκλήρωσα την τελευταία μου φράση.
«Έτσι είναι, ειδικά μετά το τελευταίο μου ανεξήγητο βίωμα», απαντά.
Καίγομαι να της ζητήσω να μου πει κάθε λεπτομέρεια για όσα διαδραματίστηκαν προτού αρχίσει να παραληρεί μα έχω τη δύναμη να επιβληθώ στην έμφυτη περιέργειά μου, επιτρέποντάς της να εκφραστεί όποτε θα είναι έτοιμη. Το μόνο σίγουρο βέβαια είναι πως είχε πειστεί ότι ανάμεσά μας συνέβη κάτι παραπάνω από ένα πεταχτό φιλί. Ευτυχώς που σύντομα κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν ένα ψέμα.
«Θα μου δώσεις λίγες ακόμα μέρες; Δύο ή τρεις είναι αρκετές για εμένα», ψελλίζω φανερώνοντας τον δισταγμό μου. Είναι άραγε εμφανές το πόσο νοιάζομαι για εκείνη;
«Δυο τρεις μέρες για ποιο πράγμα;»
«Για να περάσουμε παραπάνω χρόνο μαζί πριν ανοίξεις οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση με τη Σίλια», παραδέχομαι. «Τα Χριστούγεννα ήρθαν και πέρασαν χωρίς καλά καλά να τα καταλάβουμε και δεν έχουμε απολαύσει καθόλου αυτή τη γιορτινή περίοδο».
Μήπως αυτή η διαπίστωση είναι υπερβολική, εφόσον μοιραστήκαμε και κάποιες όμορφες στιγμές οι δυο μας; Μήπως άθελά μου την κάνω να αισθάνεται άσχημα για την ψυχολογική της κατάσταση; Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που προσπάθησα να φλερτάρω και δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνω λάθη· η αυτοπεποίθησή μου έχει πιάσει πάτο.
«Κι αν χάσω πάλι τον έλεγχο και δεν καταλαβαίνω τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;» αντιγυρίζει κι εγώ μένω να την κοιτώ με το στόμα ανοιχτό.
Δεν τα πάω κι άσχημα για πρωτάρης, γεμάτος εμπειρίες στο φλερτ!
Η κίνησή μου είναι εντελώς αυθόρμητη –απερίσκεπτη θα έλεγε κανείς αν τον ρωτούσα. Πετάγομαι από το κάθισμά μου, τραβάω ένα από τα λευκά τριαντάφυλλα που έχω πάντοτε ολόφρεσκα στο βάζο πάνω στον πάγκο, γονατίζω στα πόδια της και της το προσφέρω.
«Θα αγνοήσουμε μαζί τους απρόσκλητους επισκέπτες σου. Κι αν αισθάνεσαι να μπερδεύεις την αλήθεια με το ψέμα, θα μου πεις τη μαγική λέξη: οργασμός. Αποκλείεται να την έλεγες στον Πάτρικ ή σε κάποια από τις υπόλοιπες οντότητες που σε κυνηγούν. Καλά δεν τα λέω; Θα είναι η δική μας μυστική λέξη που θα με προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Λοιπόν, τι λες;»
«Κι αν σε έχουν ήδη ακούσει να μου την προτείνεις;» γελάει καθώς παίρνει στα χέρια το λουλούδι.
«Δεν πιστεύω ότι θα ασχοληθούν με μια λεξούλα. Εσύ κι εγώ, αντιθέτως, μέσω αυτής της λεξούλας, θα ξέρουμε τι μας γίνεται», απαντάω και στέκομαι στα πόδια μου από τη χαρά μου που τη βλέπω να κουνά πάνω κάτω το κεφάλι.
Λοιπόν, όσο κι αν πίστευα πως έχω χάσει το έμφυτο ταλέντο μου στο φλερτ, παραμένω δυνατός κι ασυναγώνιστος, σκέφτομαι και χαμογελώ με τον εαυτό μου.
Με το ελεύθερο χέρι της πιάνει το δικό μου και σηκώνεται. Κάνει μια ελαφριά υπόκλιση και τώρα το γέλιο της ακούγεται σαν γάργαρο νερό.
«Θα το δοκιμάσω κι αυτό μαζί σου, Τζέικ. Άλλωστε, φαντάζομαι, δεν έχω τίποτα να χάσω», λέει και με τραβά στην αγκαλιά της. «Σ' ευχαριστώ πολύ, για όλα», συνεχίζει κάνοντας τα γόνατά μου να λυγίζουν.
«Δεν... δεν κάνει τίποτα», ψελλίζω.
Ξέρω πως έχει τις απαραίτητες πνευματικές ικανότητες να κινήσει το σκοτάδι και, όπως και τώρα, κάθε που αντικρίζω αυτό το έντονο φως να πηγάζει από τα πράσινα μάτια της επιβεβαιώνομαι. Είναι πραγματικά ανεξήγητο το πόσο όμορφη γίνεται όταν χαμογελάει με όλο της το είναι!
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας Dead Roses, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
