Παρακολούθησα στο Σύγχρονο Θέατρο μια πολύ καλή παράσταση με τίτλο Ο πατέρας. Ενημερώνω για όσους δεν γνωρίζουν ότι στην αντίστοιχη ταινία του 2020 ο Άντονι Χόπκινς κέρδισε για την ερμηνεία του το Όσκαρ του Α' Ανδρικού ρόλου και πραγματικά ήταν εξαιρετικός.
Τους δύο κυρίους ρόλους παίζουν η Ιωάννα Παππά (τον ρόλο της κόρης) και ο Περικλής Μουστάκης (τον ρόλο του πατέρα) μαζί με τους Αλέξανδρο Κωχ, Λίλη Τσεσματζόγλου, Καλλιόπη Παναγιωτίδου και Κωνσταντίνο Σειραδάκη.
Η εμπειρία της Ελένης Σκότη δημιούργησε ακόμα μια ευρηματική σκηνοθεσία που από την πρώτη κιόλας σκηνή σε βάζει στο νόημα του έργου.
Θα θεωρούσα λάθος την οποιαδήποτε σύγκριση της ομώνυμης ταινίας με την παράσταση γιατί στην ταινία μπορεί να αποδώσει άριστα η κάθε σκηνή αφού μπορεί να γυριστεί αμέτρητες φορές, ενώ στην ζωντανή σκηνή δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια και επίσης στην ταινία βοηθάει το εξωτερικό γύρισμα οι γωνίες που παίρνει η κάμερα τους ηθοποιούς που δεν είναι εύκολο στο θέατρο. Όμως το θέατρο έχει το μεγαλύτερο κατ' εμέ πλεονέκτημα. Βλέπεις δίπλα σου τον ηθοποιό, ακούς την ανάσα του, βλέπεις τις εκφράσεις του, είσαι σε μια ζωντανή παράσταση. Για αυτό και είναι λάθος οποία σύγκριση.
Ο άνθρωπος υπάρχει όσο υπάρχει και η μνήμη του. Δυστυχώς είναι πολύ τραγικό να μετατρέπεται ο δικός σου άνθρωπος σε κάτι ξένο και χωρίς κανέναν δρόμο επιστροφής.
Η σύγχυση, ο φόβος, η ανασφάλεια διαμορφώνουν τον παθόντα σε κάτι ξένο, όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό, και είναι εκτός λογικής να έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που τον ξέρεις σαράντα, πενήντα, εξήντα χρόνια και να μην νιώθεις ότι είναι αυτός και να μην ξέρει ποιος είσαι. Να χάνεται ανάμεσα σε ψευδαισθήσεις και ανθρώπους που έχουν φύγει και να νιώθει απειλή επειδή αυτό που βλέπει είναι αληθινό γιατί οι άλλοι δεν τον πιστεύουν.
Ο Περικλής Μουστάκης είναι κυρίως ένας από τους καλούς μας θεατρικούς ηθοποιούς. Με ένα βλέμμα που χάνεται στην άβυσσο των σκέψεών του είναι εξαιρετικός σε κάθε του σκηνή. Αντίστοιχα και η Ιωάννα Παππά, για άλλη μια φορά, προβάλλει το εξαιρετικό της ταλέντο ζώντας μέχρι το τέλος τον ρόλο της κόρης που βλέπει να χάνεται ο πατέρας της και νιώθει ανίκανη να τον βοηθήσει. Μαζί συμπράττουν ένα πολύ ισχυρό δίδυμο που κερδίζει τους θεατές από το πρώτο λεπτό.
Πολύ καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί του έργου. Η πλοκή είναι γρήγορη και δεν κουράζει, και μου άρεσαν και οι σκοτεινές παύσεις για να αλλάξει η ιστορία.
Ενδιαφέρουσες παραστάσεις παρουσιάζει ο ζεστός χώρος του Σύγχρονου θεάτρου χτισμένου μέσα στην καρδιά της Αθήνας. Εύχομαι και σε ακόμα πολλές καλές παραστάσεις να φιλοξενήσει στο μέλλον.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Φλοριάν Ζελέρ
Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Βοηθοί σκηνοθέτης: Πηνελόπη Σαραφίδη, Μαρία Ζωμοπούλου, Ντίμη Θεοδωράκη
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Σχεδιασμός οπτικής ταυτότητας: Ιωάννης Κ. Τσίγκας
Τρέιλερ παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης
Social Media: Δανάη Γκουτκίδου
Διεύθυνση παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Οργάνωση παραγωγής: Μάρα Κονάκα
Παραγωγή: Νέο Σύγχρονο Θέατρο
Παίζουν: Περικλής Μουστάκης, Ιωάννα Παππά, Αλέξανδρος Κωχ, Λίλη Τσεσματζόγλου, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Καλλιόπη Παναγιωτίδου