Η Μαρία Κάλλας υπήρξε η μεγαλύτερη υψίφωνος όλων των εποχών στο διεθνές οπερατικό στερέωμα. Γεννήθηκε στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης το 1923 από Έλληνες γονείς, την Ευαγγελία Δημητριάδη και τον Γιώργο Καλογερόπουλο. Πήρε τις πρώτες της γνώσεις για τη μουσική από την ηλικία των δεκατριών ετών στην Ελλάδα και άρχισε η μεγάλη της και σημαντική καριέρα στην περίοδο της Κατοχής.
Στην Ιταλία, με τη βοήθεια του μαέστρου και μέντορά της Τούλιο Σεραφίν αλλά και με την συμβολή του πρώτου της συζύγου Τζοβάνι Μπατίστα Μενεγκίνι, κατάφερε να εδραιώσει τη φήμη της και να γίνει παγκοσμίως γνωστή και κατά γενική ομολογία η σπουδαιότερη υψίφωνος όλου του κόσμου. Τόσα χρόνια πέρασαν που έφυγε από τη ζωή και το όνομά της είναι ένας θρύλος και απασχολεί ακόμα. Πολλοί συνάδελφοί της πήραν από την τέχνη τής Κάλλας πράγματα που τους φάνηκαν χρήσιμα και που έτσι μπόρεσαν να εξελιχθούν. Το όνομά της όπως και η προσωπικότητά της ενέπνευσε ανθρώπους να γυρίσουν ταινίες για τη ζωή της, να γίνουν θεατρικά έργα για αυτήν... με πιο γνωστό το Master Class του Τέρενς Μακνάλι.
Η προσωπική της ζωή υπήρξε οπωσδήποτε πολύ πλούσια και ενδιαφέρουσα αλλά το όνομά της απασχολεί ακόμα μόνο για την άφταστη τέχνη της.
Όταν ήταν ακόμη μαθήτρια και αργότερα στα πρώτα της επαγγελματικά βήματα στον χώρο της όπερας, έπαιζε μικρούς και δευτερεύοντες ρόλους στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Η πρώτη επίσημη επαγγελματική της εμφάνιση σημειώθηκε κρατώντας τον μικρό ρόλο της Βεατρίκης στην όπερα Βοκάκιος του Φραντς Φον Σούπε.
Την συναντάμε στον πρώτο της πρωταγωνιστικό της ρόλο στην Τόσκα του Πουτσίνι. Παράσταση η οποία δόθηκε στις 27 Αυγούστου του 1942.
Τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 1943 έλαβε μέρος στον χορό της ελληνικής όπερας Ο πρωτομάστορας που ήταν βασισμένη πάνω στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Η παράσταση επαναλήφθηκε τον Ιούλιο του 1943 στο θερινό θέατρο της πλατείας Κλαυθμώνος.
Την άνοιξη του 1944 εμφανίστηκε ξανά στον ρόλο της Καβελαρίας Ρούστικα.
Στη συνέχεια, με νέα παραγωγή του Πρωτομάστορα, η Μαρία Κάλλας ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η παράσταση δόθηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού τον Ιούλιο του 1944. Τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1944 πρωταγωνίστησε στην όπερα Στον κάμπο του Ε. Ντ' Αλμπέρ, όπου απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1944 ανέβηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το έργο του Μπετόβεν με τον τίτλο Φιντέλιο όπου υποδύθηκε την Λεονόρε. (Η μεταφορά του έργου ήταν στην ελληνική γλώσσα.)
Στο θερινό θέατρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τον Σεπτέμβριο του 1945, ανέβηκε η οπερέτα Ο ζητιάνος φοιτητής όπου υποδύθηκε την Λάουρα. Επίσης τη συναντάμε, τον Μάρτιο του 1945, σε άλλη παραγωγή του έργου Στον κάμπο.
Η Ελβίρα ντε Ιδάλγο συμβούλεψε την Μαρία Κάλλας να συνεχίσει την καριέρα της στην Ιταλία. Η Κάλλας όμως προτίμησε πρώτα να μεταβεί στην Αμερική για την προώθηση της καριέρας της αλλά και για να συναντήσει τον πατέρα της. Μετά από αυτό το ταξίδι σκέφτηκε την συμβουλή της Ιδάλγο και πήγε στην Ιταλία. Εκεί, ο βαθύφωνος Νικόλα Ρόσι-Λεμένι την γνώρισε στον μεγάλο Ιταλό μαέστρο Τούλιο Σεραφίν και εκεί ανέβηκε η Τζοκόντα του Αμίλκαρε Πανκιέλι. Η παράσταση ανέβηκε στην Αρένα της Βερόνας στις 2 Αυγούστου του 1947.
Το 1948 είναι η χρονιά που θα γνωρίσει τον Τζοβάνι Μπατίστα Μενεγκίνι, έναν εύπορο βιομήχανο, αρκετά χρόνια μεγαλύτερό της. Στις 21 Απριλίου του 1949 παντρεύονται και ο γάμος τους διαρκεί για δέκα χρόνια. Στο διάστημα που κράτησε ο έγγαμος βίος τους την βοήθησε πολύ στην ανέλιξή της. Εκείνα τα χρόνια η Κάλλας παρουσιαζόταν ως Μαρία Μενεγκίνι-Κάλλας.
Το 1948 υποδύεται την Ιζόλδη στο έργο του Βάγκνερ Τριστάνος και Ιζόλδη.
Το 1950 στην Βαλκυρία, πάλι του Βάγκνερ, υποδύθηκε την Μπρουνχίλντε. Η παράσταση δόθηκε στο θέατρο Λα Φενίτσε. Ήταν αντικατάσταση επειδή η Μαργκερίτα Καρόζιο που θα υποδυόταν την Ελβίρα στην όπερα Οι πουριτανοί, στο ίδιο θέατρο, αρρώστησε. Η Μαρία Κάλλας έμαθε τον ρόλο της σε μια εβδομάδα.
Η Μαρία Κάλλας υποδύθηκε σημαντικούς ρόλους σε έργα Λουτσία ντι Λάμερμουρ, Τραβιάτα, Υπνοβάτις, Άννα Μπολένα, Μήδεια.
Το πρώτο βράδυ του γάμου της με τον Μενεγκίνι, που έγινε στην Βερόνα, έφυγε για πρόβες στην Αργεντινή και στις 20 Μαΐου του 1949 ανεβαίνει στο Μπουένος Άιρες η Αΐντα του Βέρντι, η Τουραντότ του Πουτσίνι και η Νόρμα του Μπελίνι.
Το 1949 ανεβαίνει η όπερα του Βάγκνερ Πάρσιφαλ και η παράσταση δίνεται στην Όπερα της Ρώμης. (Η παράσταση μεταδόθηκε μέσω ραδιοφώνου.)
Το 1950 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Σκάλα του Μιλάνου όπου συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου. Με τον μαέστρο Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν και με τους σκηνοθέτες Φράνκο Τζεφιρέλι και Λουκίνο Βισκόντι.
Το 1952, η Βασιλική Όπερα του Λονδίνου στο Κόβεντ Γκάρντεν, φιλοξένησε την Κάλλας στην Νόρμα. Το 1954 την συναντάμε στις Ηνωμένες πολιτείες όπου η Κάλλας ερμήνευσε την Νόρμα. Το 1956 στην Μητροπολιτική όπερα πάλι με την Νόρμα. Το 1957 με την Λυρική Όπερα του Σικάγου, όπου ερμήνευσε την όπερα του Ντάλας. Το 1958 ερμήνευσε την Μήδεια στην Αμερική, ενώ τον Ιανουάριο του 1959 πρωταγωνίστησε στην όπερα Ο πειρατής του Μπελίνι.
Το 1957 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Ηρώδειο. Το 1960 ως Νόρμα στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου από την Εθνική Λυρική Σκηνή, ενώ στις 24 και 28 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς εμφανίζεται στην Επίδαυρο ως Νόρμα σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή. Το επόμενο καλοκαίρι, πάλι στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, στην Μήδεια του Λουίτζι Κερουμπίνι, η σκηνοθεσία ήταν και πάλι του Αλέξη Μινωτή. Η Μαρία Κάλλας το 1964 έκανε την τελευταία της σύντομη εμφάνιση στην Ελλάδα, στο Φεστιβάλ Φολκλόρ, στην Λευκάδα.
Από το 1965 και για οκτώ χρόνια σταματάει τις εμφανίσεις της έχοντας γίνει ορατά τα σημάδια μιας φωνής που έχει ατονήσει συγκριτικά με τα προηγούμενα ένδοξα χρόνια της. Τη χρόνια αυτή ερμήνευσε για τελευταία φορά πλήρη οπερατικό ρόλο.
Έτσι το 1973, που επέστρεψε, συνεργάστηκε με τον Τζουζέπε Ντι Στέφανο σε μια παγκόσμια περιοδεία που ολοκληρώθηκε στο Σαππόρο της Ιαπωνίας.
Έχουν υπάρξει πολλές ονοματοδοσίες για την κορυφαία καλλιτέχνη και το όνομά της απασχολεί ακόμα το κοινό που τόσο την λάτρεψε.
Η Μαρία Κάλλας έφυγε από τη ζωή το 1977.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Σημείωση συντάκτη: Θέλησα να δώσω έμφαση στην πορεία της Μαρίας Κάλλας στην τέχνη της και όχι τόσο στην τόσο πλούσια και γεμάτη προσωπική ζωή της.
Οι πληροφορίες καθώς και η φωτογραφία αντλήθηκαν από το βιβλίο του Γαλατόπουλου Στέλιου Maria Callas Sacred Monster καθώς και από περιοδικά και εφημερίδες την περίοδο της ακμής της.