Χρήστου Ντικμπασάνη
Ω Άγνι, Ιερή Φωτιά! Καθαρτήριον Πυρ!
Συ που κοιμάσαι μέσα στο ξύλο και ανεβαίνεις ντυμένη με λαμπερές φλόγες επάνω στο βωμό,
είσαι η καρδιά της θυσίας, η τολμηρή ανάταση της προσευχής, η θεϊκή σπίθα η κρυμμένη μέσα σε όλα τα πράγματα και η δοξασμένη ψυχή του Ήλιου.
Βεδικός ύμνος
Η σιωπή μου έγινε αναπόφευκτα υποφερτή
κάτω από τα επικριτικά μάτια ανθρώπων σκοτεινών
Η φωτιά της αλησμόνητης μα χαμένης αλήθειας μου
κόλλησε στο στόμα
τις τελευταίες μου ευχές
που είχαν καρφωθεί πριν από αιώνες
Τώρα παρακολουθώ μέσα από τις χαραμάδες του χωροχρόνου
την απόδραση του ζωογόνου άσβηστου φωτός
ανάμεσα από μερικά αστέρια συντρόφους
του Άγνι του θεού της γνώσης
Παρατηρώ τις μέρες μου
να περπατούν προς τα πίσω στο ημερολόγιό μου
Δεν είμαι πια η φωνή της εγρήγορσης μέσα στην αιώνια νύχτα
Τελικά, ποιος πιστεύει ότι θα σωθεί
η καρδιά μου που καίγεται;
Μόνο τα χέρια μου παραμένουν παγωμένα μέσα στο σκοτάδι
ενός αβέβαιου και αδιάφορου κόσμου
🌺
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο συμμετοχής στην έκθεση του Θεόδωρου Βρανά με τίτλο ABSORBED (Damn, I miss snowboarding)
