Γεώργιου Κονίδη
Χθες ανακάλυψε ότι για πολλά χρόνια ήταν συμβατικός.
Κάθισε αναπαυτικά σε μία βαθιά πολυθρόνα στο σαλόνι του αγναντεύοντας τον ήλιο που για μια ακόμα φορά έσβηνε πίσω από το βουνό.
Σε λίγο η νύχτα θα σκέπαζε με τον μαύρο της μανδύα τα πάντα.
Και το φεγγάρι θα ήταν πολύ αδύναμο, και απόψε, για να σπάσει το βαθύ σκοτάδι.
Άναψε ένα τσιγάρο και ρούφηξε αχόρταγα τον καπνό που του πλημμύρισε το στόμα.
Στο στέρεο έπαιζε η μία μετά την άλλη ροκ μπαλάντες που τον συντρόφευαν στις σκέψεις του για μια ακόμα βραδιά.
Αναρωτιόταν πού να είναι εκείνη.
Εκείνη.
Ήρθε στη ζωή του πριν έναν χρόνο περίπου και του ανέτρεψε όλα του τα δεδομένα.
Ήταν ό,τι δεν τολμούσε ποτέ να επιθυμήσει, και όμως βαθιά μέσα του την φανταζόταν ακριβώς έτσι.
Όταν την πρωτοείδε σε εκείνο το μπαρ με τον Νίκο, τον πρώτο της ξάδελφο και της άγγιξε το χέρι για να συστηθεί, ένιωσε αυτό που λέμε μία ηλεκτροπληξία να διαπερνά το κορμί του και τον άφησε χωρίς ανάσα, χωρίς καμία σκέψη.
Τόσο δυνατά ένιωσε.
Τα μακριά ξανθά της μαλλιά, που της έπεφταν στους ώμους, τα πράσινα γατίσια ματιά της και το υπέροχο χαμόγελό της καρφώθηκαν στο μυαλό του έτσι ώστε, σαν γύριζε να ξεφύγει μακριά από την εικόνα της, τον κάρφωνε με ένα βλέμμα που του διαπερνούσε το μυαλό και τον άφηνε σαστισμένο.
Εκείνο το βράδυ είπαν τόσο πολλά που σαν έπεσε στο κρεβάτι του το πρωί δεν μπορούσε να θυμηθεί ούτε τα μισά.
Το μόνο που ήξερε ήταν ότι έπρεπε να την ξαναδεί.
Πήρε το τηλέφωνό της από τον Νίκο.
Όταν ξανασυναντήθηκαν για φαγητό ήταν σαν να είχαν βρεθεί άλλες εκατό φορές.
Στο τέλος εκείνης της νύχτας ενώθηκαν σε ένα ατελείωτο φιλί, που κατέληξε με τα κορμιά τους να κάνουν έρωτα και να κοιμούνται αγκαλιασμένοι μέχρι το πρωί.
Έτσι άρχισαν τα όνειρά του για το μέλλον.
Το κοινό τους μέλλον.
Κάθε φορά που της μιλούσε για αυτό τον κοίταζε με τα σχιστά της μάτια χαμογελώντας και μετά τον έσφιγγε στην αγκαλιά της.
Και αυτός χάνονταν.
Ανυπομονούσε για την ημέρα που θα έμεναν μαζί.
Που δεν θα έφευγε αργά το βράδυ για να πάει σπίτι της.
Που θα μάθαινε πού μένει.
Και εκείνο το βράδυ, πριν από δύο ημέρες, ξύπνησε βλέποντάς την να ντύνεται γρήγορα για ακόμα μία φορά για να φύγει.
Η ώρα ήταν δύο το πρωί.
Για ακόμα μία φορά της ζήτησε να μείνει και του είπε πάλι πως δεν μπορεί.
Τότε, στην πίεσή του, για πρώτη φορά, του εξομολογήθηκε το κομμάτι της ζωής της που του κρατούσε κρυφό.
Είμαι παντρεμένη και έχω ένα μικρό κοριτσάκι.
Ο σύζυγός μου δουλεύει στο εμπορικό ναυτικό και λείπει σε ταξίδι τους τελευταίους τρεις μήνες. Δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα συμβεί σε εμένα κάτι τέτοιο. Αλλά δεν μπορώ να απαρνηθώ τη ζωή μου για να σε ακολουθήσω, μα δεν μπορώ και να σε χάσω.
Ένιωσε το σώμα του να χάνεται κάτω από τα πόδια του.
Δεν ήξερε τι πρέπει να της πει.
Πώς γίνονταν να έκρυβε κάτι τέτοιο για τόσο καιρό!
Μια κόρη!
Έναν σύζυγο!
Έτσι σώπασε.
Εκείνη συνέχισε να μιλάει.
Δεν μπορώ να σου ζητήσω να με περιμένεις. Γιατί δεν γνωρίζω αν θα έχει κάποια κατάληξη η υπομονή σου. Μάλλον το καλύτερο θα ήταν να σταματήσουμε εδώ.
Έτσι απλά.
Πιο απλά δεν γινόταν.
Ένα όνειρο που πέρασε αφήνοντας ανοιχτές πληγές.
Και μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκε μόνος.
Πότε δεν είχε νιώσει τόσο μόνος.
Παρακολουθώντας την αγάπη της ζωής του να φεύγει, μην ρίχνοντας ούτε μια τελευταία ματιά.
Ήθελε να βγει στο μπαλκόνι και να ουρλιάξει, τόσο πολύ πονούσε.
Η επόμενη ήμερα τον βρήκε στο κρεβάτι του ασάλευτο στο ίδιο σημείο από χθες το βράδυ.
Τότε που σταμάτησε ο χρόνος.
Ήξερε ότι δεν είχε να περιμένει τίποτα πια.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε να την αντικαταστήσει;
Με μία καρδιά σε χίλια κομμάτια;
Ακουμπούσε την παλάμη του στο στήθος και δεν μπορούσε να την αφουγκραστεί.
Τίποτα πια για αυτόν δεν είχε νόημα.
Η ζωή τού έπαιξε την πιο άσχημη φάρσα.
Του έστειλε την αγάπη μετά από τόσα χρόνια, και του την πήρε χωρίς να μπορεί να κάνει το παραμικρό.
Και τον άφησε μετέωρο.
Ένιωθε σαν ένα τίποτα.
Προσπαθούσε να επιβάλει στον εαυτό του κάποιον λόγο ύπαρξης μα ήταν εντελώς ανώφελο.
Σαν μια αράχνη που πλέκει τον ιστό της σε μια σκοτεινή γωνία και σε μία στιγμή ένα ανθρώπινο χέρι την ξηλώνει αφήνοντας την να παλέψει λίγο πριν της τσακίζει την ραχοκοκαλιά το θεόρατο παπούτσι.
Το τασάκι του γέμισε από γόπες.
Η μουσική συνέχισε αδιάφορα να παίζει.
Μα το σκοτάδι πυκνό πια είχε σκεπάσει το δωμάτιο με τις κλειστές γρίλιες με μια μόνη παραφωνία το κόκκινο φωτάκι του ενισχυτή που τρεμοέπαιζε νωχελικά.
Σήκωσε μηχανικά το ακουστικό και σχημάτισε τον νούμερό της.
Από την άλλη άκρη μία βαθιά αντρική φωνή το σήκωσε.
Ανώφελο.
Ήταν και θα ήταν πάντα ο τρίτος άνθρωπος για εκείνη.
Αμέσως σχημάτισε το επόμενο νούμερο.
Μια γυναικεία φωνή τον ενημέρωσε για την ώρα της ενδιαφερόμενης πτήσης.
Έδωσε τα στοιχεία της πιστωτικής του κάρτας στην υπάλληλο φτιάχνοντας παράλληλα τη βαλίτσα του.
Μόλις έκλεισε το εισιτήριο και τη βαλίτσα χτύπησε το τηλέφωνό του.
Του δημιουργήθηκε μία στιγμιαία ελπίδα που έσβησε ακούγοντας τον Νίκο.
Τον ενημέρωσε για το ταξίδι του στην Αυστραλία, που θα ήταν χωρίς επιστροφή, και τον χαιρέτησε εγκάρδια.
Το ταξί ήταν από κάτω και σε τριάντα λεπτά είχαν φτάσει στο αεροδρόμιο.
Για αυτόν ήταν ο τρόπος του να προσπαθήσει να ξεχάσει φεύγοντας από όλους και όλα.
Να γίνει κάποιος άλλος που δεν θα πονά.
Ήταν πρωί και το αεροπλάνο ήταν μισογεμάτο και ο πιλότος τους ενημέρωσε για μια εικοσάλεπτη καθυστέρηση ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη.
Δεν πειράζει, σκέφτηκε.
Σε λίγα λεπτά ακούστηκε το λεωφορείο που ερχόταν με τους τελευταίους επιβάτες. Έριξε μία τελευταία ματιά από το παράθυρο στη ζωή που αφήνει.
Το αεροπλάνο σηκώθηκε στον αέρα, σε λίγο σταθεροποιήθηκε και ένιωσε ένα ελαφρό άγγιγμα στον αριστερό του ώμο.
Γυρνώντας ξαφνιασμένος αντικρίζει το πιο όμορφο χαμόγελο εκείνης, που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μικρό κοριτσάκι.
— Πού πας χωρίς εμένα; του είπε.
Για άλλη μια φορά δεν μπορούσε να πει ούτε μια λέξη.
— Ευτυχώς ο Νίκος σε πήρε την κατάλληλη στιγμή και αμέσως πήρε και εμένα. Φεύγοντας από το σπίτι σου δεν γύρισα να σε αντικρίσω γιατί έκλαιγα απελπισμένα. Και όταν έφτασα σπίτι μου δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω και του τα είπα όλα. Δεν ήθελε ούτε εμένα ούτε το παιδί. Εσύ;
— Ό,τι είναι δικό σου είναι και δικό μου δεν γίνεται να μην την αγαπήσω, της απάντησε.
— Και εγώ σε αγαπώ, του είπε γλυκά.
Και αγκαλιά οι τρεις τους κοιτάξανε για μια τελευταία φορά την πόλη που μίκραινε συνεχώς και σε λίγο θα χάνονταν για πάντα.
Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη (Δύο σταγόνες λάδι, 2023)
