Η νουβέλα της Ελένης Αποστολάτου Dead Roses αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το εικοστό μέρος. Περίληψη:
Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
Είναι επικίνδυνος
Το συμπέρασμά μου για τον Άνταμ ήταν εντελώς λανθασμένο. Μερικές φορές η πίστη μου στην όμορφη πλευρά των ανθρώπων με αποσυντονίζει. Αλλοιώνει τόσο την όρασή μου, που χάνω την ικανότητά μου να βλέπω κατάματα την αλήθεια.
Αυτός ο τύπος δεν είναι ψυχικά άρρωστος αλλά ψυχοπαθής· ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να βαδίζει στον δρόμο της κακίας. Είναι επικίνδυνος, κάτι που θα το αποδείξω σύντομα στη Ρόουζ. Είναι δεδομένο πως δεν θα έχει επαναλάβει τα ίδια ή παρόμοια καταστροφικά λάθη, αν είναι όντως αυτός που ισχυρίζεται πως είναι.
«Δεν έχει διαπράξει κανένα άλλο έγκλημα από τότε;»
Δεν άντεξα. Αν δεν έκανα αυτήν την ερώτηση στον Τζόουνς, θα έσκαγα.
«Όχι, όπως όλα δείχνουν», λέει στενεύοντας τα μάτια.
«Τι εννοείτε μ' αυτό;»
«Η μάνα του Άνταμ ήταν ψυχοπαθής. Ήταν μία γυναίκα που είχε διαπράξει δύο δολοφονίες. Είχε σκοτώσει τον πατέρα του κι έπειτα έναν γνωστό της, ενώ την ίδια στιγμή ήταν ευγενής αλλά χειριστική με όλους όσους γνώριζε. Δεν θα σας πω κάτι άλλο γι' αυτό, καθώς είναι ένα θέμα που δεν σας αφορά. Πού θέλω να καταλήξω; Η μεταμέλειά του και το ότι παραδόθηκε μου δείχνουν ότι ο Άνταμ πάλευε με το τέρας που κοιμάται μέσα του, κυρίως για να μην καταλήξει σαν τη μάνα του. Οπότε, δεν είναι διόλου απίθανο να παλεύει ακόμη. Φαντάζομαι πως έχετε ακούσει για τον ξαφνικό θάνατο του Ρος...»
«Ναι», πετάγεται η Ρόουζ, που τώρα ανάβει ένα τσιγάρο. Η συζήτηση απέκτησε μεγαλύτερο ενδιαφέρον και δεν το περίμενα.
«Λοιπόν, από πού ν' αρχίσω; Μία ώρα και δέκα λεπτά αφότου βρήκαμε το πτώμα του νεαρού, ο Άνταμ λιποθύμησε καθώς έφτανε στο σπίτι του αργά το βράδυ. Από το άγχος του, όπως με ενημέρωσε ο γιατρός που τον εξέτασε. Οι δυο τους έκαναν παρέα κρυφά από τους γονείς του αδικοχαμένου Ρος, και γι' αυτό τους είχε πει ότι θα έβγαινε με τους συμφοιτητές του. Δεν τον ήθελαν, τόσο εξαιτίας της μεγάλης ηλικιακής διαφοράς τους όσο και εξαιτίας του νοσηρού παρελθόντος του. Ο γιος μου, που ήταν φίλος και συμφοιτητής του Ρος, μου τα είπε αυτά, μιας και τους είχε δει να διαπληκτίζονται και να τα πίνουν σ' ένα από τα καφέ-μπαρ της κεντρικής πλατείας και όλο αυτό το σκηνικό τού έκανε μεγάλη εντύπωση.
»Έτσι, δίχως αποδεικτικά στοιχεία και δίχως να γνωρίζω τον λόγο, υπέθεσα πως ο Άνταμ έριξε κάποιο δηλητήριο στο ποτό του μικρού κατά τη διάρκεια του τσακωμού τους. Κάτι που ενισχύθηκε όταν μία πιτσιρίκα κατήγγειλε, μετά τον θάνατό του, ότι ο Ρος είχε προσπαθήσει να τη βιάσει. Δεν μου φαίνεται διόλου απίθανο, ο Άνταμ να την έχει δει τιμωρός· όχι μόνο του εαυτού του αλλά και των άλλων. Άλλωστε, πόσο τυχαία ήταν αυτή η κρίση άγχους λίγα λεπτά αφότου ο τόπος βούιξε για τον θάνατο του Ρος; Συν τοις άλλοις, όπως προείπα, όταν ήρθε να ομολογήσει ότι σε απήγαγε τον είδα να τα χάνει από το άγχος του. Αλλά οι ιατροδικαστικές ιστολογικές και χημικές μελέτες του αίματός του απέκλεισαν αυτό το ενδεχόμενο».
Τα λόγια του δεν με αποθαρρύνουν. Ίσα ίσα, αυτή η απάντηση μου δίνει ένα επιπλέον πάτημα ώστε να αποδείξω πως ο Άνταμ είναι επικίνδυνος.
«Είναι απίθανο να τον δηλητηρίασε με κάποια ουσία η οποία δεν προκαλεί αλλαγές στο σώμα του νεκρού;» συνεχίζω ακάθεκτος.
«Όχι. Τα δηλητήρια στα οποία αναφέρεσαι είναι περισσότερα απ' όσα αφήνουν οποιοδήποτε ίχνος στο σώμα, σύμφωνα με την ιατροδικαστική τοξικολογία», απαντά μέσα από έναν αναστεναγμό, που δείχνει ότι μοιραζόμαστε τον ίδιο βαθμό αγανάκτησης.
«Ευχαριστώ πολύ!» λέω καθώς βλέπω τη Ρόουζ να τρέχει προς την έξοδο, και τρέχω κι εγώ ξωπίσω της.
Τώρα βρέχει για τα καλά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα πόδια μου με πονάνε.
Σταματά στη στάση του λεωφορείου και ανεβάζει το σακάκι της στο κεφάλι τουρτουρίζοντας. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι πλέον μου δίνει τη δυνατότητα να περπατήσω με την ησυχία μου.
«Για πού το 'βαλες;» το παίζω αδιάφορος.
«Για το σπίτι σου».
«Κι εμένα θα μ' άφηνες πίσω;»
Βγάζω το παλτό μου και το ρίχνω στους ώμους της.
«Μια χαρά πόδια έχεις, απ' ό,τι φαίνεται», απαντά χαζεύοντας τα πόδια μου.
«Τι σε ενόχλησε τόσο, Ρόουζ;»
«Όλα. Όλα με ενοχλούν. Και περισσότερο εσύ, που κάνεις τ' αδύνατα δυνατά για να τον βγάλεις σκάρτο!»
«Μα είναι σκάρτος. Σε ρώτησα και προτού πάμε στο τμήμα· δε βλέπεις πόσο επικίνδυνος είναι;»
«Άλλα βλέπω εγώ, που εσύ ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν θα τα δεις».
Πώς γίνεται να βγαίνω εγώ κακός αντί γι' αυτόν;
«Όταν με υπνώτισες και πήγαμε στο παρελθόν, στη χρονική στιγμή κατά την οποία του μιλούσα, τον άκουσα καλά να λέει ότι έβλεπε έναν Διάβολο ολόιδιο μ' εμένα να στέκεται πίσω μου και να παίζει μαζί μου. Να ρουφάει την ενέργειά μου. Το ίδιο συνέβη και στο αυτοκίνητό μου όταν ερχόμουν εδώ».
«Ναι. Αλλά εσύ ισχυρίζεσαι ότι τα μάτια αυτού του κοριτσιού είναι τιρκουάζ, ενώ εκείνος ότι είναι μαύρα».
«Τα χαρακτηριστικά της συνεχώς αλλάζουν. Το ίδιο γίνεται και με τον Πάτρικ και με τον Διάβολο. Ούτε που φαντάζεσαι πόσα έχουν δει τα μάτια μου, κι ας μου ξεφεύγουν ορισμένες λεπτομέρειες. Σ' ένα χρώμα θα σταθούμε;»
«Δεν ξέρω τι να σου πω. Εσύ πού θες να σταθούμε;»
«Κι εκείνος την έχει δει, Τζέικ. Αλλιώς πώς γίνεται να ξέρει γι' αυτήν και να την περιγράφει τόσο άψογα; Για εσένα το χρώμα των ματιών της είναι λάθος. Για εμένα είναι μία επιπλέον απόδειξη της ειλικρίνειας του Άνταμ».
Το λεωφορείο σταματάει μπροστά μας. Μπαίνουμε μέσα, ο οδηγός μάς δίνει τα εισιτήρια, πληρώνουμε και βολευόμαστε στα πίσω καθίσματα. Η ώρα κοντεύει δώδεκα και οι περισσότερες θέσεις είναι κενές. Η απαλή μελωδία από τον σταθμό του ραδιοφώνου μάς χαλαρώνει. Η Ρόουζ έχει γύρει στον ώμο μου. Τα βλέφαρά μου κλείνουν. Ηρεμία.
Τη ροή του ραδιοφωνικού προγράμματος διακόπτει μία έκτακτη είδηση.
«Στο δωμάτιό της βρέθηκε νεκρή η σαραντάχρονη Κάθριν Μπερκ, ιδιαιτέρα γραμματέας του προέδρου της δικηγορικής εταιρίας Logical Justice Κέβιν Στόουν, σήμερα το πρωί. Η Νέα Υόρκη έχει συγκλονιστεί από το δεύτερο χτύπημα που δέχεται η εταιρεία, τρεις μέρες μετά τον αιφνίδιο θάνατο του προέδρου στο ξενοδοχείο όπου διέμενε για τις διακοπές του. Τα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής εξέτασης δείχνουν ότι ο θάνατός της οφείλεται σε καρδιακή ανακοπή».
Και έτσι απλά η ηρεμία μας δίνει και πάλι τη θέση της στην αταξία. Η Ρόουζ τραβιέται μακριά μου και βαδίζει νευρικά, συγκρατώντας το κορμί της πότε από τις χειρολαβές και πότε από τις πλάτες των καθισμάτων.
«Επιμένεις στην άποψή σου; Γιατί εγώ μόλις βεβαιώθηκα εκατό τοις εκατό για την ιστορική έναντι της μυθολογικής επικράτησης της ιστορίας του Στιβ Μίλερ. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές φαντάστηκα τον θάνατο της Κάθριν από τα ίδια μου τα χέρια. Όπως και τον θάνατο όποιου καριόλη τα βάζει με τις γυναίκες επειδή θεωρεί ότι είναι ανώτερός τους. Εγώ τους σκότωσα όλους!»
Το πρόσωπό της έχει γίνει κάτασπρο· τόσο που ανησυχώ και για τη σωματική εκτός από την ψυχική της υγεία.
«Σε παρακαλώ, κάθισε κάτω», της λέω μόνο.
«Ξέρω, πρέπει να σκεφτώ λογικά. Έτσι δεν είναι, Τζέικ;» στριφογυρίζει τα μάτια και ξεκαρδίζεται στα γέλια. «Σε ποια λογική αναφέρεσαι συνέχεια, Τζέικ; Αυτή πάει, χάθηκε προ πολλού! Μήπως ξεχνάς τα λόγια της μάγισσας; Αν ναι, να σου τα επαναλάβω, για να τα εμπεδώσεις. "Οι σκεπτομορφές σου είναι δικά σου γεννήματα που ζουν στον μη ορατό κόσμο του υποσυνειδήτου σου, σε μια παράλληλη πραγματικότητά, και τρέφονται από τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Χωρίς εσένα αναγκάζονται να βρουν κάποια άλλη πηγή τροφής αλλά καμία από αυτές δε θα τις ταΐσει τόσο καλά όσο εσύ, γι' αυτό και σπάνια θα σου κάνουν επίθεση". Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Μάλλον δεν την τάισα αρκετά και μου επιτίθεται μέσα από τις επιθέσεις της στους άλλους».
«Αν είναι έτσι, μόλις άρχισες να την τρέφεις για τα καλά», απαντώ και βλέποντάς τη να κοκκινίζει χαμηλώνω το κεφάλι. «Συγγνώμη. Να βοηθήσω προσπαθώ».
«Δικαιολογίες. Θες να βοηθήσεις αλλά φοράς παρωπίδες. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που η Σίλια με τραβολόγησε στο γραφείο σου! Εσύ είσαι επικίνδυνος, όχι εκείνος».
Μάλιστα. Αυτό δεν το είχα δει να έρχεται.
Πώς και ξεστόμισε κάτι τέτοιο;
Κράτα γερά, κύριε Άντερσον. Θα τα καταφέρεις να της αλλάξεις γνώμη, σκέφτομαι μπήγοντας το νύχια μου στις γροθιές μου.
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας Dead Roses, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
