Η νουβέλα της Ελένης Αποστολάτου Dead Roses αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το τελευταίο μέρος. Περίληψη:
Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
† Dead Roses †
Ενας ένας περνάμε από τον λάκκο με το κλειστό φέρετρο και πετάμε κατακόκκινα τριαντάφυλλα και από μία χούφτα χώμα. Μερικοί από εμάς λυγίζουμε συνειδητοποιώντας ότι δεν θα την ξαναδούμε, ενώ οι αύρες κάποιων λάμπουν στην ιδέα πως η ψυχή της θα αναπαυθεί εν ειρήνη στα χέρια του παντοδύναμου ουράνιου Πατέρα. Ο Τζέικ δεν με αφήνει δευτερόλεπτο μόνη κι αυτό με γεμίζει ικανοποίηση. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά του είναι η τροφή μου, ο δικός μου θεός, μιας και νίκησα τον γήινο δημιουργό μου. Είναι όμορφο που αυτή τη φορά κλείδωσα στο υποσυνείδητο αυτού του μυαλού την ερωτευμένη ιδιοκτήτριά του. Η ψυχή του Άνταμ ήταν μοναχική και το σώμα του αποκομμένο από την κοινωνία. Έτσι, οι προσπάθειές μου να τραφώ γίνονταν επώδυνες και κατανάλωναν το μεγαλύτερο ποσοστό της ενέργειάς μου.
«Πώς είσαι, γλυκιά μου;» με ρωτά κι εγώ σκουπίζω τα κροκοδείλια δάκρυά μου.
«Υπάρχουν ώρες που πονώ και ώρες που σκέφτομαι πως το μόνο που ήθελε η Σίλια από εμένα ήταν να είμαι ευτυχισμένη. Θα ζει μέσα μου για πάντα!» απαντώ.
Πόσο γελοίοι είναι οι άνθρωποι. Και δεν έχουν ιδέα για τις δυνάμεις με τις οποίες έχουν προικιστεί και χρησιμοποιούν συνέχεια τις λέξεις πάντα και ποτέ. Καμία από τις δύο όμως δεν έχει αληθινή ισχύ για εκείνους, που από τη στιγμή της αξιοθρήνητης γέννησής τους φλερτάρουν αδιάκοπα με τον θάνατο.
Κάπως έτσι ήταν και ο Άνταμ, συνεχώς μου φώναζε: «Εγώ ποτέ δεν θα βλάψω άνθρωπο!».
«Φυσικά», του απαντούσα και συνέχιζα χωρίς τη χρήση αυτών των απόλυτων λέξεων. «Εγώ όμως θα το κάνω».
Και το έκανα πολλές φορές. Την πρώτη φορά απήγαγα τη Ρόουζ, αν και ο άτιμος ο Άνταμ πήρε πίσω τα ηνία των σκέψεών του και παραδόθηκε στον σερίφη. Όμως τη δεύτερη φορά έβλαψα τον ίδιο τον γονέα μου, αφού η επίσκεψη της μητέρας της Ρόουζ στη φυλακή μού έδωσε την ευκαιρία να πατήσω τη σκανδάλη.
Είναι δύσκολο να με χαλιναγωγήσεις όταν λες πως μισείς κάποιον ή κάτι. Γεννήθηκα από το μίσος και κυρίως αυτό με κρατάει εδώ, κοντά στους ανθρώπους. Εκείνη η γυναίκα εκτόξευσε άπειρες προσβολές εναντίον αυτού του άτυχου παλικαριού, κατηγορώντας το για όλα τα δεινά του κόσμου απλώς και μόνο επειδή ήταν άντρας. Είχε μέσα της μίσος για κάθε αρσενικό, καθώς η μανία της με τη θρησκεία την έκανε να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι ήταν το αδύναμο και κατώτερο φύλο. Καμία ισορροπία.
Κανένας άνθρωπος δεν έχει τη δύναμη να ισορροπεί, πόσο μάλλον όταν κλείνεται στον μικρόκοσμο των αντιλήψεών του. Μα αυτή η αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, οι οποίοι έτρεφαν το άπλετο μίσος τους για το αντίθετο φύλο, με δυνάμωσε τόσο που ο Άνταμ έχασε στο παιχνίδι που για χρόνια παίζαμε οι δυο μας μαζί με μερικές ακόμα μορφές της ύπαρξής μας.
«Τι λες, δεν πάμε πρώτα στο σπίτι σου και μετά στο δικό μου, για να ετοιμάσουμε λίγες βαλίτσες με τα απαραίτητα;»
Ο Τζέικ με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη κι ας μην είμαι άνθρωπος, κι ας μην έχω φύλο.
«Φυσικά», απαντώ και τον κρατώ σφιχτά από το χέρι.
Θα πάμε στην Ουάσινγκτον, το αποφασίσαμε. Η Ρόουζ πάντοτε ποθούσε να κάνει μια καινούρια αρχή και ο Τζέικ είναι έτοιμος να της την προσφέρει. Τι πιο ενθαρρυντικό λοιπόν από την αλλαγή κατοικίας; Η Νέα Υόρκη αποδείχτηκε λίγη γι' αυτήν, το ίδιο και το Χάρισον.
Μόλις φτάσουμε στην Ουάσινγκτον θα μείνουμε σ' ένα πολυτελές ξενοδοχείο μέχρι να βρούμε το κατάλληλο για εμάς σπίτι. Το ξέρω, γιατί διάβασα τις σκέψεις του. Έπειτα, θα παρακολουθήσω μαθήματα οδήγησης αεροσκαφών, για να πραγματοποιήσω ένα ακόμα από τα μεγαλύτερα όνειρά της. Τι κρίμα που δεν θα έχει τη δυνατότητα να τα ζήσει κι αυτή μαζί μου!
Όταν κατέκτησα ολοκληρωτικά τον Άνταμ, ένιωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει συναίσθημα. Όμως όλα τα συναισθήματά μου κρατούσαν μονάχα για μερικά λεπτά, αφού μεμιάς τα καταβρόχθιζα σαν λυσσασμένος λύκος. Δεν ήμουν πλέον μόνο μίσος... ήμουν κι αγάπη! Μα η μεγαλύτερη αγάπη μου είναι η επιβίωσή μου μέσα σε οποιοδήποτε σαρκίο. Δεν φαντάστηκα πως έπρεπε να παλεύω για να ζω, ώσπου εντελώς τυχαία έπεσαν στην αντίληψή μου τα χειρόγραφα του Στιβ Μίλερ. Αυτά με παρακίνησαν να γίνω η σκιά της μικρής Ρόουζ.
Όταν έπειτα από έναν αιώνα είδαν το φως της δημοσιότητας κανείς δεν πίστευε πως ήταν γραμμένα από τον ίδιο τον δήμαρχο. Όλοι έλεγαν πως ήταν απλώς για μια φανταστική ιστορία ενός άγνωστου παραμυθά, που δεν πρόκειται να πουλήσει. Κανένας εκδοτικός οίκος δεν τα δέχτηκε και δεν έχω ιδέα πώς κατέληξαν πλαστικοποιημένα στη βιβλιοθήκη της φυλακής. Ένα πρωινό είχα ρωτήσει έναν συγκρατούμενό μου για το πού βρέθηκε αυτό το κείμενο και μου απάντησε πως κάποιος ισοβίτης το είχε αφήσει στο κελί του προτού τον μεταφέρουν σε άλλη περιοχή κράτησης.
Όσα έγραψα στη Ρόουζ είναι αλήθεια. Ωστόσο, παρέλειψα να την ενημερώσω για το τι γίνεται όταν αυτό το σπαθί πέσει στα χέρια ενός ανθρώπου που έχει καταληφθεί ολοκληρωτικά. Στα δικά μου χέρια δεν είχε μόνο τη δύναμη να διώξει τις σκεπτομορφές της αλλά και να ελευθερώσει εμένα από το δανεικό δοχείο μου, το οποίο είχε αρχίσει να παλιώνει. Προτού κλέψω το δικό της, μονάχα τρεις μήνες ζωής είχα μπροστά μου, μιας και κάθε τριάντα χρόνια η ψυχή του ανθρώπου έχει την ευκαιρία να νικήσει όποιο πλάσμα την κρατά κλεισμένη στα βάθη του εγκεφάλου του σώματός της. Έτσι έχουν φτιαχτεί όλοι οι κόσμοι· κάθε κίνηση ενεργοποιεί μεμιάς την αντίθετή της. Το πότε αυτή θα εκδηλωθεί όμως είναι ένα άλλο θέμα.
«Δεν έχεις να πάρεις κάτι άλλο;» η ανάσα του Τζέικ με γαργαλάει στον αυχένα.
«Όχι. Μόνο τα πράγματά σου έμειναν. Και εσύ», απαντώ καθώς εκείνος βάζει τις βαλίτσες μου στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του, και χαζεύω από μακριά τον στάβλο του Πάτρικ. Θυμάμαι πολλές από τις αναμνήσεις της, μιας και τρεφόμουν κι εγώ από αυτές εκτός από τις δικές της σκεπτομορφές.
Χρόνια προετοιμαζόμουν για αυτήν την παραμονή Πρωτοχρονιάς και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τη Ρόουζ για τόσο ευκολόπιστη. Βέβαια, έβαλα κι εγώ το χεράκι μου ώστε να πραγματοποιήσω αλλά και να επισπεύσω την όλη διαδικασία. Από τη μία σκότωσα τη μάγισσα στρέφοντας το σπαθί της εναντίον της –αν και πιστεύω πως η ίδια μου επέτρεψε να το κάνω, αφού είχε βαρεθεί να ζει τόσους αιώνες κρυμμένη στο δάσος– και από την άλλη, όπου έβρισκα την πόρτα του φόβου και οποιασδήποτε μορφής του ανοιχτή μπούκαρα και έκανα ανενόχλητα τη δουλειά μου.
Εγώ έπαιζα με το μυαλό του πρώην συντρόφου της, για να πάψει να την αγγίζει και να της εκδηλώνει τον έρωτά του. Εγώ έκανα κάθε νέα γνωριμία της να στρέφεται μακριά της. Εγώ τη βύθισα στη μοναξιά της. Και άφησα για το θεαματικό τέλος τη χαριστική μου βολή. Ο πρόεδρος της δικηγορικής εταιρείας, παρ' ότι το έκρυβε καλά, ήταν ένας χυδαίος τύπος. Όμως εγώ τον έσπρωξα να της κάνει αυτήν την ανήθικη πρόταση, με αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά της. Εγώ μεγέθυνα τις σκεπτομορφές της, τόσο για να τις δυναμώσω και να φανερωθούν στα μάτια της όσο και για να τρέφομαι, όπως έκανα και με τις σκεπτομορφές του αδικοχαμένου Ρος.
Δεν ήταν καθόλου αδικοχαμένος βέβαια! Εκείνος ήθελε να παίρνει την ηδονή με το ζόρι κι εγώ τον ενθάρρυνα, τρυπώνοντας στο ηλίθιο κεφαλάκι του, ώστε να πραγματοποιεί τις αρρωστημένες φαντασιώσεις του. Ταυτόχρονα είχα φροντίσει να γίνω φίλος του και να τον κάνω να μου ανοίγει την καρδιά του, ενώ αμέσως μετά έστρεφα εναντίον του όποιο ίχνος ενοχών έκανε την εμφάνισή του.
Με έναν σμπάρο σκότωσα άπειρα τρυγόνια· η πιο δολοφονική και μίσανδρη σκεπτομορφή της Ρόουζ τον έφαγε κυριολεκτικά. Επίσης, το Χάρισον ταράχτηκε· οι σκέψεις, τα κουτσομπολιά και οι θεωρίες συνωμοσίας έδιναν κι έπαιρναν από στόμα σε στόμα. Όλα κυλούσαν όπως τα ήθελα και όλοι τους με τάιζαν. Αλλά η πιο νόστιμη τροφή μου ήταν η αγωνία του Τζέικ για την αγαπημένη του. Ήταν γλυκιά και μεθυστική σαν γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο με έντονες νότες πεντάστερου κονιάκ. Ευτυχώς, ακόμη αγωνιά για εκείνη, για εμένα!
«Είσαι έτοιμη, μωρό μου;» ακούω τη φωνή του από το σαλόνι καθώς χτενίζω τα μακριά μου μαλλιά μπροστά στον καθρέφτη του υπνοδωματίου του.
Έπρεπε να φρεσκαριστώ λιγάκι μετά την κηδεία. Τώρα που έβαψα κόκκινα τα χείλη μου, τα μάτια μου λάμπουν. Τα στήθη μου ξεπροβάλλουν προκλητικά από το μπούστο μου και η μαύρη δαντέλα του φορέματός μου αγκαλιάζει το χυμώδες κορμί μου.
Περπατώ και οι γόβες στιλέτο χτυπούν στο πάτωμα.
Πόσο απολαμβάνω την ελκυστικότητα του θηλυκού κορμιού μου!
«Τελείωσα», απαντώ βγαίνοντας στον διάδρομο και ψεκάζω λίγο άρωμα τριαντάφυλλο κάτω από τα αφτιά και στο εσωτερικό των καρπών μου.
Η μαμά λάτρευε τα τριαντάφυλλα!
Έτσι θα συνεχίσω να παίζω τον ρόλο που με το σπαθί μου κέρδισα, κι ας μην έχω ιδέα ποια ήταν η αληθινή η Ρόουζ. Όπως και να έχει, αφού ο Άνταμ την αγάπησε, για λίγο ένιωσα κι εγώ να την αγαπώ.
«Δεν εννοούσα αυτό», λέει και με φιλά στα χείλη χαρίζοντάς μου την ενέργεια του έρωτά του για εκείνη.
«Τότε;» συνοφρυώνομαι.
«Είσαι έτοιμη να γιορτάσουμε το νέο μας ξεκίνημα, μιας και δεν είχαμε τη διάθεση να γιορτάσουμε την αλλαγή του χρόνου; Μας έκλεισα το καλύτερο ξενοδοχείο κι έτσι θα χαλαρώσουμε και θα απολαύσουμε όλες τις ανέσεις που έχει να μας προσφέρει».
«Είμαι έτοιμη για όλα. Ποτέ και τίποτα δεν με σταματά».
Μπροστά βαδίζω εγώ και πίσω μου ο Τζέικ και η αλήθεια είναι πως αυτήν τη στιγμή δεν με ενδιαφέρει τίποτα πέρα από εκείνον, που με κατακλύζει με τα δυνατά του συναισθήματα για εμένα. Μόνο για εμένα!
Βγαίνουμε στην αυλή και σε κάθε χτύπημα των τακουνιών μου τα λευκά λουλούδια της Μόνα μαραίνονται σιγά σιγά, ωσότου δεν μένει ούτε ένα που να φέρει πνοή ζωής μέσα ή έξω του. Τα ροδοπέταλά τους κλείνουν και μοιάζουν να κρέμονται σαν ξεχαρβαλωμένα από τα μαύρα τους κοτσάνια, αλλά μόνο εγώ έχω την ικανότητα να τα βλέπω και να αντλώ ικανοποίηση από τον θάνατό τους.
Με λένε Ρόουζ και είμαι αυτή που με τον ερχομό του 2024 σκότωσε όλα τα κομμάτια της ψυχής που κατοικούσε σε αυτό το σώμα. Με λένε Ρόουζ και θα κάνω τα πάντα για να γίνω άνθρωπος σαν εσάς και να επιβιώσω. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
Τέλος
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας Dead Roses, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
