Παρότι το ημερολόγιο έδειχνε 24 Μαρτίου 2024 –μία μέρα πριν την εθνική επέτειο– το θέατρο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη ήταν κατάμεστο από κόσμο. Μάλιστα, λίγο πριν την έναρξη της παράστασης δεν υπήρχε πουθενά άδεια θέση. Ο λόγος; Το έργο CLOSER του Πάτρικ Μάρμπερ σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου, με πρωταγωνιστές τους Μιχάλη Λεβεντογιάννη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ναταλία Σουίφτ και Σπύρο Σταμούλη.
Τα φώτα έσβησαν, στην αίθουσα απλώθηκε απόλυτη ησυχία και οι πρώτοι δύο ηθοποιοί έκαναν τη παρουσία τους στη σκηνή.
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του 1993. Ένα ταξί χτυπάει μια κοπέλα στο δρόμο, κι αυτό το ατύχημα στέκεται η αφορμή για τη γνωριμία δύο αγνώστων. Της Άλις και του Νταν. Μιας νεαρής που προσπαθεί να ξεφύγει απ' την παλιά της ζωή, αναζητώντας την ανεκπλήρωτη, πραγματική αγάπη. Κι από την άλλη, ενός δημοσιογράφου που εργάζεται γράφοντας τις νεκρολογίες, παρότι το όνειρό του ήταν να γίνει συγγραφέας.
Η γνωριμία αυτή τους γεμίζει γρήγορα με προσδοκίες για το κοινό τους μέλλον. Σταδιακά όμως εμφανίζεται στη ζωή τους η Άννα. Η επαγγελματίας φωτογράφος που της έχει ανατεθεί να φωτογραφήσει τον Νταν για το βιβλίο του. Ένα έργο ζωής που κατάφερε εντέλει να το ολοκληρώσει αντλώντας έμπνευση απ' την άστατη ζωή τής Άλις. Συγχρόνως κάνει αισθητή την παρουσία του και ο Λάρι. Ο γιατρός που είχε εξετάσει την Άλις έπειτα από το ατύχημα με το ταξί.
Έπειτα ξετυλίγονται μπρος μας όλα εκείνα τα απόκρυφα μυστικά τους. Ακολουθούν κρυφές συναντήσεις, απάτες, ψέματα, δεσμεύσεις και αποχωρισμοί. Οι σχέσεις που δημιουργούνται δοκιμάζονται και φτάνουν στα όριά τους, με οργισμένα ξεσπάσματα και αγανακτισμένες εξομολογήσεις ποτισμένες με βίαια θλίψη και λέξεις γεμάτες δηλητήριο που μαστιγώνουν οδυνηρά τις ψυχές, προσβάλλοντας κατάφορα με την ειλικρινή αλήθεια τους. Μια επώδυνη αλήθεια που καταφέρνει να καταστρέφει το παρόν, οδηγώντας μοιραία σ' ένα αβέβαιο και ανικανοποίητο μέλλον. Κι όπως αποδεικνύεται, αυτό που αληθινά ποθούν, η καρδιά τους το κάνει να φαίνεται πρακτικά περίπλοκο, ακατόρθωτο και μακρινό. Χρησιμοποιώντας εκδικητικές ηδονές που αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια στην ψυχή, εκεί που όλα έχουν ένα τίμημα καθώς τυλίγουν με αγκάθια την καρδιά... μέχρι που ένας απ' τους χαρακτήρες του έργου παραδέχεται ότι: «Λατρεύω την ουλή σου. Λατρεύω όλ' αυτά που πονάνε πάνω σου.». Όλα τους συνοδευόμενα από υπέρμετρους εγωισμούς που κάνουν την αγάπη να ασφυκτιά.
Με δώρα ενοχής και σιωπηλά βλέμματα γεμάτα συναισθηματικούς κόμπους που σφίγγουν αδίστακτα εξαιτίας των ανεκπλήρωτων ονείρων συνθέτοντας ένα τολμηρό έργο, γεμάτο με εξαγνιστικό πόνο, με ωμούς διαλόγους γεμάτους από έξυπνη και εμπνευσμένη ειρωνεία αλλά και από αυθόρμητες, λογικές αλλά και αλλοπρόσαλλές πράξεις. Βγαλμένα όλα τους από την καθημερινότητα των αληθινών ανθρώπων.
Συγχρόνως, στην πλοκή περιέχονται και αρκετές στιγμές γεμάτες χιούμορ και συναισθηματική ευαισθησία συνθέτοντας έτσι ένα εκρηκτικό σύνολο που χαρακτηρίζεται από την ψυχαναγκαστική ανάγκη των ηρώων για πρωτόγνωρες εμπειρίες, όντας χαρακτήρες που τα θέλω τους τους μετατρέπουν γρήγορα σε ψυχικό ράκος, έρμαια στο κυνήγι της προσωπικής ευτυχίας. «Αν μ' αγαπάς θα με συγχωρέσεις», λέει κάποια στιγμή μία από τις ηρωίδες του έργου, προσθέτοντας μ' αυτό τον τρόπο ακόμη μια ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικής ζωής.
Οι ανατροπές στις ζωές των πρωταγωνιστών κρατούν στα ύψη το ενδιαφέρον του θεατή καθ' όλη τη διάρκεια της σχεδόν δίωρης παράστασης. Άλλωστε, όπως αναφέρεται και στις πληροφορίες της ιστοσελίδας του θεάτρου Αριστοτέλειον, είναι ένα «πολυβραβευμένο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ (βραβεία Τόνυ και Ολίβιε), που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο από τον Μάικ Νίκολς το 1994».
Βρήκα απολαυστικούς τους ηθοποιούς στους ρόλους τους. Νιώθω πως ενσάρκωσαν με απόλυτη φυσικότητα τις κατεστραμμένες ψυχές της Άννας, του Λάρι, του Νταν και της Άλις σέρνοντάς μας στα πιο απόκρημνα και επικίνδυνα σκοτάδια τους.
Μου έκαναν επίσης φοβερή εντύπωση οι εναλλαγές του ύφους και των συναισθημάτων τους στις διαδοχικές σκηνές του έργου. Τις όποιες εναλλαγές των σκηνών, συνόδευαν και όμορφες μουσικές επιλογές. Ακόμη, κατά τη διάρκεια της παράστασης υπήρχαν στιγμές που βιντεοσκοπούσαν τους εαυτούς τους με μία κάμερα, με τις εικόνες να προβάλλονται στο λευκό πανί πίσω από τα σκηνικά.
Η τελική αίσθηση που κράτησα μετά το τελευταίο, επαναλαμβανόμενο και παρατεταμένο χειροκρότημα, ήταν πως ήταν τόσο δυνατό έργο που κάλλιστα θα ήθελα να το ξαναδώ. Επικεντρωμένος αυτή τη φορά στην εξέλιξη, τη μεταστροφή και την καταστροφή ή την εξιλέωση του εκάστοτε ήρωα της ιστορίας.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου