Όταν τελειώνει μια παράσταση, που ήταν επιτυχημένη είναι πολύ όμορφη, η αίσθηση που μένει –είτε είναι κωμική είτε δραματική– το ζητούμενο είναι να σου αφήνει μια εντύπωση και να την θυμάσαι. Αυτό ακριβώς μου δημιουργήθηκε με τα Αξύριστα πηγούνια που παρακολούθησα στο θέατρο Μικρό Χορν.
Μετά από τρία χρόνια συνεχόμενα χρόνια, που παίζεται, αποδεικνύεται η επιτυχία μέσα στον χρόνο που κάνει το θεατρικό έργο του Γιάννη Τσίρου, που το 2004 τιμήθηκε με το Α' Βραβείο νέου συγγραφέα από το Υπουργείο Πολιτισμού. Την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Γιώργος Παλούμπης. Με τους: Στάθη Σταμουλακάτο στον ρόλο του Σάββα, τον Ηλία Βαλάση στον ρόλο του Κυριάκου, τον Σπύρο Ασημένιο στον ρόλο του Μαρινάκη και την Αντωνία Πιτουλίδου στον ρόλο της Ίρινας. Πολύ καλή η φωτογράφιση, που έκανε η πολυτάλαντη Εβίτα Σκουρλέτη.
Μια ιστορία που, ενώ έχει γραφτεί πριν πολλά χρόνια, είναι δυστυχώς πιο επίκαιρη στις μέρες μας από την εποχή που γράφτηκε. Η παράσταση έχει σε πολύ έντονο βαθμό τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανδρών για την κατάκτηση μιας γυναίκας, που δίνεται με χιούμορ και με ένταση αυξανόμενη κατά την πορεία από τους τρεις πρωταγωνιστές.
Πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή, έτσι ξαφνικά, για τρεις ανθρώπους που εργάζονται στο υπόγειο ενός μεγάλου νοσοκομείου ταξινομώντας τους ανθρώπους που πέθαναν; Πώς, με την κατάληξη μιας όμορφης γυναίκας εκεί, θα ανατραπεί η ρουτίνα τους, θα δημιουργηθεί μεταξύ τους ανταγωνισμός που γεννάει εκδίκηση; Το μίσος που δημιουργεί η θέση εξουσίας, η εκμετάλλευση των μεταναστών, η οικονομική ανισότητα και η σεξιστική αντιμετώπιση των ανδρών απέναντι στην γυναίκα... όλα αυτά που γιγαντώνονται στις μέρες μας. Και γίνονται ταυτόχρονα θύτες και θύματα στην προσπάθεια της κατάκτησης του αντικειμένου του πόθου.
Τα μηνύματα που στέλνει η παράσταση είναι πολλά και για πολλούς αποδέκτες.
Ο Ηλίας Βαλάσης, στον ρόλο του Κυριάκου, μου έκανε ένα κλικ παραπάνω αλλά κανείς δεν υστερεί πάνω στην σκηνή. Πολύ καλή η χορευτική παρουσία, στην αρχή της παράστασης, από την Αντωνία Πιτουλίδου.
Είναι ένα εξαιρετικά δεμένο σύνολο που μας ταξιδεύει με συγκλονιστικό τρόπο μέσα στα γρανάζια της απαξίωσης σε οτιδήποτε διαφορετικό και ξένο προς το συνηθισμένο. Τη λογική της γυναίκας-αντικείμενο για ένα μέρος ανδρών που έζησε σε οικογένεια με αυτή την νοοτροπία και οι τύψεις που κατατρώνε τους τρεις άνδρες από τον οριστικό χαμό της Ίρινας. Ο καθένας από τους άνδρες, που την διεκδίκησαν, έπαιξε και από έναν διαφορετικό αλλά καθοριστικό τρόπο σε αυτό το αποτέλεσμα. Και καταλήγουν να μισήσουν ο ένας τον άλλον στο τέλος μπροστά από το πτώμα της νεαρής Ίρινας.
Μια εξαιρετική παράσταση που εξελίσσεται με ξέφρενο ρυθμό και που αξίζει να παρακολουθήσουμε. Από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις θεάτρου της πρωτεύουσας.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου