Πέτρου Βαζακόπουλου
Πες κάτι σαν σκέψη, γεννήσου, εξελίσσου, δημιούργησε. Σκέψου τι έκανες, τι πορεία δημιούργησες, τα καλά αλλά και τα άσχημα που πέρασες μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σημείο που βρίσκεσαι τώρα.
Το ξέρω, είσαι ασταμάτητος και δεν νοιάζεσαι ή και μπορεί να ενδιαφέρεσαι. Είσαι ανεξάντλητος, μοιάζεις με πίδακα και έχεις συναισθήματα, ροή, κίνηση. Μέσα από εκεί υπάρχουν και τα αρνητικά σου πράγματα και όλα μαζί κατοικούν στη σκέψη σου, αντιπαλεύονται το ένα με το άλλο σε μια αιώνια μάχη. Κι εσύ πέφτεις στο κενό, σκέφτεσαι να κρατηθείς έστω από ένα κλαδί σκέψης.
Αρπάζεσαι και εκεί που νομίζεις πως θα κρατηθείς και θα ελαττώσεις την πτώση σου, τελικά καταλαβαίνεις πως όλα είναι μια ψευδαίσθηση αυτών που νόμιζες και πιστεύεις ακόμα. Μα εσύ νόμιζες πως ζούσες μέχρι τώρα, πως κρατούσες μια λογική ύπαρξη και ένιωθες όμορφα. Ζούσες λιτά μέσα στον πιο μικρό χώρο που υπήρχε γιατί νόμιζες πως μπορούσες να το ελέγχεις. Μα αυτό ήταν ο περιορισμός σου. Σκεφτόσουν πως αν ζούσες σε έναν μεγαλύτερο χώρο ότι δεν σου άξιζε να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, ότι άξιζες κάτι παραπάνω. Πως μπορούσες να υπάρχεις μόνος σου μέσα στο μεγαλείο του ονείρου σου. Σε έκαναν να πιστεύεις πως θα τους έλεγες για την κρυφή σκέψη σου, την μικροσκοπική επανάστασή σου, πως θα αναγνωριζόταν από τους πολλούς. Μα μάταια όλα, αφού δεν είχαν καν αρχίσει να αναγνωρίζουν ότι αναγνωρίζουν.
Όλα ηχούν γύρω σου σαν μουσική, μια μελωδία που καλεί να προσδιοριστεί και όσο εκείνη διανύει το μονοπάτι του χρόνου τόσο ολοκληρώνεται μέσα σου. Μερικές φορές περιείχε νότες φάλτσες, αταίριαστες, απλές ενώ άλλες σχηματιζόταν σαν κάτι απίστευτα όμορφο και αυτό για σένα ήταν ένας μεγαλειώδης αρχαίος πολιτισμός που μόλις είχε ανακαλυφθεί και έδειχνε τα κάλλη του στον κόσμο. Γύρω σου στεκόντουσαν σκοτεινοί πύργοι που αναζητούσαν λίγο φως, έστω για να υπάρξουν σαν σκιά ενός παλιότερου εαυτού. Καθώς γινόταν αυτό το παρελθόν, κυριαρχούσε μέσα σου σαν κυριαρχικός στρατός, σε απασχολούσε ώστε να μην είσαι ο μάγος, ο δημιουργός του. Πόσο μάταιο ήταν αυτό και πόσο άδικο! Να βρίσκεσαι στη μέση ενός τραπεζιού και όλοι να γλεντάνε εκτός από εσένα. Να νιώθεις πως είσαι ο πραγματικός βασιλιάς του εαυτού σου μόνο για να τους υπηρετείς. Το στέμμα της περηφάνιας σού ανήκει άλλωστε, αδρανοποιεί τη σκέψη αλλά και όλη την ύπαρξή σου όσο οι άλλοι χαμογελάνε μέσα στην ασχήμια τους. Όσο οι σκέψεις σου κυριαρχούν. Δεν έχεις δικαίωμα να υπάρχεις, μπορείς να μεταμφιέζεσαι σε ό,τι θες αρκεί να μην είσαι ο εαυτός σου. Να χαίρεσαι με τις πεποιθήσεις σου, την ψεύτικη πραγματικότητά σου. Μπορεί να νομίζεις πως είσαι το Άλφα, το Ωμέγα, ο κυρίαρχος όλων και αυτό θα είναι η αρχή και η πτώση σου. Το τραγούδι που θα στέλνεις στον άνεμο και έπειτα θα ψιθυρίζεις ανήμπορος, θα μαρτυρά ό,τι απέμεινε από εσένα. Θα σκέφτεσαι πάλι τα συναισθήματα, να σε γεμίζουν για ένα ακόμα ταξίδι με χαρά, μελαγχολία, θλίψη αλλά και ευτυχία. Τη γλυκύτητα της ψυχής σου θα νιώθεις σαν κάτι μοναδικό και αυτό θα είναι όλο. Ο αυλός του βοσκού θα ακούγεται από κάπου μακριά κι εσύ θα κοιτάς στο άπειρο, πέρα από το γρασίδι, σε έναν ουρανό παραμυθένιου γαλάζιου. Θα σκέφτεσαι πως είχες δίκιο καθώς ήσουν μέρος μιας μουσικής που ταξιδεύει, ενός ψυχεδελικού τραγουδιού που σε καλεί να υπάρχεις και μέσα σε αυτό η μελωδία δεν θα σταματάει ποτέ. Θα είναι σαν συνεχόμενη ομιλία, μιας θεϊκής φωνής ενός πάστορα, ενός γκουρού, ενός οραματιστή βουδιστή. Μπορείς να με λες όπως θες. Θα σου μιλάει το καθρέφτισμα του εαυτού σου κι εσύ θα απαντάς πίσω στην αιώνια διάθλαση.
Άλλωστε δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς εσένα, θα λέει η φιγούρα που σαν βιτρό θα φανερώνει τα χρώματά της αλλά και τα όριά της. Οι λέξεις δεν θα έπρεπε να υπάρχουν χωρίς εσένα, το σύμπαν θα χάνεται όσο εσύ δεν κινείσαι, γιατί εσύ ήσουν ο δημιουργός. Εσύ ποτίζεις τα πάντα ώστε να μεγαλώσουν όλα γύρω σου. Δημιουργείς οξυγόνο και ακόμα και αν δεν υπάρχεις δίνεις πνοή. Αυτή είναι η υπόστασή σου, το μεγαλείο σου. Θα είμαι δίπλα σου, θα φωνάζει κάποιος και μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό δεν θα πιστεύεις πως κάποιος από τον κόσμο σου μίλησε, είπε κάτι.
Μα αν φύγουμε από εσένα, εσύ τι θα είσαι χωρίς εμάς; Μίλησε η μορφή και άφησε να υπάρξει, να βρει ένα μεσοδιάστημα, έναν χώρο αίσθησης, διάρκειας. Αυτό που είπε φάνηκε σαν παράκληση. Κι εσύ πολύ απλά, της έδωσες έναν λόγο ύπαρξης, μια θέση στον ήλιο, το βασίλειο της παύσης.
Copyright © Πέτρος Βαζακόπουλος All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία Τάκη Βερέμη (από την ατομική του έκθεση με γενικό τίτλο AFTER LOVE Surfing to Cambodia)
