Στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο, η Ζωρζ Σαρή, μαζί με τους δικούς της σταθμούς, που θα μας εξιστορήσει, θα μας αφηγηθεί με την ξεχωριστή της πένα και τους σταθμούς της Ελλάδας, που δεν ήταν και λίγοι.
Βρισκόμαστε στο 1946, τότε που η ίδια πειραματίζεται με επιτυχία στον βωμό του θεάτρου. Είναι μέλος της θεατρικής ομάδας «Ενωμένοι καλλιτέχνες» και δεν διακατέχεται από τρακ. Κάνοντας τον απολογισμό της χρόνια αργότερα, θεωρεί πως στάθηκε τυχερή και ξεχωρίζει τον ρόλο της στο έργο του Μαξίμ Γκόρκι «Οι εχθροί».
Οι έφοδος των Χιτών στο θέατρο, η νύχτα που πέρασε στο κρατητήριο, το ποίημα του Δημήτρη, η ωραία Ελένη που ψάχνει γαμπρό, οι χειροβομβίδες κάτω από τα αβγά σε καφάσι μαγαζιού ΕΒΓΑ και οι τρεις τσόγλανοι που παίζουν μαζί της, αποτελούν κομμάτια των αναμνήσεών της που φύλαξε στη μνήμη της.
Η φυγή στο Παρίσι και η επιστροφή στην Αθήνα, η μεγάλη περιοδεία με τον θίασο, η στάση στο Βουκουρέστι που θα μείνει αξέχαστη, μια πινακίδα στο δρόμο που υμνεί τον Μπελογιάννη και συγκινεί τη Ζωρζ, η ιδιαίτερη ξενάγηση στην πόλη της Μαδρίτης, οι νεαρές 13χρονες πόρνες που την συγκλονίζουν και τα 35 χρόνια δικτατορίας που έζησε η Ισπανία, έχουν ξεχωριστή θέση στη ζωή της, μιας ζωής πολύκροτης, ξέχειλης από εμπειρίες, γεγονότα που την στιγμάτισαν και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα της.
Έχει να μας μυήσει ακόμη σε πολλά. Ένα τραπέζωμα με ξεφτιλισμένους φασίστες που απλώνουν ασύστολα τα κουλά τους, ένα κασόνι κοκα-κόλες που φτάνει στο θέατρο και προξενεί θύελλα ξεκαρδιστικών γέλιων αλλά και η δολοφονία του Λαμπράκη, ο καφετζής κυρ Παντελής και η φυλακή, ο πατέρας του Μιχάλη και η εξορία, οι νοθευμένες εκλογές, η δικτατορία και η πολυπόθητη ελευθερία που θα γίνει πόλος έλξης και όλο και περισσότεροι θα τάσσονται φανερά υπέρ της, μας κατακλύσουν συναισθηματικά και μας εισάγουν σε μια εποχή που μπορεί να φαντάζει μακρινή αλλά όχι ξεχασμένη.
Ο Βεάκης, ο Βόγκλης, η Άλκη, ο Νιόνιος, η Τζόλυ, ο Ψαθάς, ο Χορν, η Διδώ, ο Πλωρίτης, ο Ροντήρης και τόσοι άλλοι που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους, πλαισιώνουν τη ζωή της, μοιράζονται κομμάτια της ιστορίας και αφήνουν το δικό τους λιθαράκι στη βιογραφία της.
Κάπως έτσι έζησε η Ζωρζ Σαρή τη ζωή της ανάμεσα στα μυθιστορήματά της, πιο συναισθηματικά, πιο δύσκολα, πιο όμορφα και πιο ανθρώπινα από όσα εισπράξαμε από το κείμενό της. Ζωή ζηλευτή, πολύκροτη, μεστή σε πολλά της κομμάτια, ζωή που σήμερα φαντάζει όνειρο...
Όλο αυτό το συνονθύλευμα που είχε την τύχη να ζήσει, εμπλούτισε την πένα της, άνοιξε τους ορίζοντες του συγγραφικού της έργου και με συνοδοιπόρους χιλιάδες αναγνώστες, ταξίδεψε μέσα στις λέξεις και χάρισε απλόχερα κείμενα διαχρονικά και άξια λόγου.
Ποια είναι η Ζωρζ Σαρή; Για τον καθέναν από εμάς είναι και κάτι διαφορετικό, που αν ενώσουμε όλοι τις απόψεις μας, το πορτρέτο που αναδύεται, προκαλεί δέος...
Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1923 στην Αθήνα από Γαλλίδα μητέρα και Έλληνα πατέρα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής άρχισε να φοιτά στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη. Αργότερα, στο Παρίσι, συνέχισε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου συνέχισε να παίζει στο θέατρο και στον κινηματογράφο.Η συγγραφική της καριέρα άρχισε το 1969 με τον «Θησαυρό της Βαγίας», ένα μυθιστόρημα που ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά της και τους φίλους τους και το οποίο είχε και εξακολουθεί να έχει μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Από το 1969 είχε γράψει μυθιστορήματα για παιδιά και εφήβους, νουβέλες, θεατρικά παιδικά έργα και ιστορίες για μικρά παιδιά. Επίσης στο ενεργητικό της έχει δεκατέσσερις μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά. Όλα τα βιβλία της έχουν κάνει αρκετές επανεκδόσεις και μερικά από αυτά έχουν βραβευτεί. Το 1994 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου καθώς και από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, ο οποίος τη βράβευσε ξανά το 1999. Επίσης το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χ.Κ. Άντερσεν. Έφυγε από τη ζωή στα 87 της χρόνια, στις 9 Ιουνίου 2012.Με την ευκαιρία της επανέκδοσης της συλλογής διηγημάτων με τίτλο «Η αντιπαροχή» η Μάρω Δούκα γράφει: «Η Ζωρζ Σαρή δεν χρειάζεται συστάσεις. Από τα χρόνια της εφηβείας δυναμική, μαχόμενη, ευφάνταστη. Σταθμός στη σύγχρονη παιδική και νεανική λογοτεχνία. Με το γλαφυρό ύφος, τον πειστικό, άμεσο, στοχαστικό λόγο της. Γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν με τα μυθιστορήματά της. Χιλιάδες μαθητές στερέωσαν μέσα από τα βιβλία της, μαζί με τα πρώτα τους γράμματα, τη σχέση τους με την ιστορία και τον κόσμο. Έμαθαν ποιος είναι ο πόλεμος, ποια η ειρήνη. Πώς εννοείται ο αγώνας για την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη χαρά της ζωής. Τι σημαίνει πίστη στον άνθρωπο και τις διαχρονικές αξίες του. Από το πρώτο της μυθιστόρημα "Ο θησαυρός της Βαγίας" (1969) και έως το "Γράμμα από την Οδησσό" (2005), αυτοβιογραφούμενη πάντα η Ζωρζ Σαρή μεταποιεί τις εμπειρίες και τα βιώματά της σε μυθοπλαστικές αφηγήσεις ικανές να συναρπάσουν μικρούς και μεγάλους. Με την ειλικρίνεια, το χιούμορ, την ευθύτητα απέναντι στη ζωή, παιδαγωγός χωρίς διδακτισμό, στην υπηρεσία του πραγματικού, του καθημερινού, του ανθρώπινου.».Ακόμα και όσοι δεν γνώρισαν από κοντά την ίδια, μπορούν πάντα να τη συναντήσουν μέσα από τα μυθιστορήματά της. Όπως εδώ, σε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το «Όταν ο ήλιος»: «Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν΄ αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά... Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε. Το δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές πολύ γερές. Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα βιβλία της, τα μολύβια της, τις πέννες της, τις ζωγραφιές της, τα παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το δαχτυλιδάκια της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια, κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους. Αγωνιζόταν. Η λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το 'χε καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή: "Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι 'σύ.».
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
