Η νουβέλα της Ελένης Αποστολάτου Dead Roses αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το ενδέκατο μέρος. Περίληψη:
Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
Το μυστικό
Βρες το. Βρες το γράμμα!»
Ανοίγω τα μάτια και συναντάω τα δικά του· αυτά τα γκρίζα, γατίσια μάτια του Άνταμ κάπου τα έχω ξαναδεί.
«Βρες το», ακούγεται ξανά και πετάγομαι από το κρεβάτι.
Πού είμαι;
«Μάλλον έβλεπες εφιάλτη». Σε μία προσπάθεια να καταλάβω τι έχει συμβεί, κάνω μία στροφή γύρω από τον εαυτό μου και η ματιά μου πέφτει πάνω του. «Για να μην ξαναπείς ότι είμαι αγενής, σου έχω ετοιμάσει φρέσκο καφέ», προσθέτει ο Τζέικ, που στέκεται στο κούφωμα και με κοιτά με τα μπλε του μάτια να λάμπουν καθώς το λευκό φως του πορτατίφ μπλέκεται με τους μικροσκοπικούς κρυστάλλους που στολίζουν την περιοχή γύρω από τις μεγάλες, κατάμαυρες κόρες τους. Κοιτώ το ρολόι στον καρπό μου και διαπιστώνω ότι κοιμόμουν περίπου δώδεκα ώρες, αφού κοντεύει δύο τα ξημερώματα.
«Σ' ευχαριστώ!» προλαβαίνω μόνο να πω προτού με πιάσει από το χέρι. Να το πάλι –η αύρα του αγγίγματός του με παραλύει.
«Γιατί έφυγες φουριόζα μετά τη συνεδρία μας;» τραβά ένα από τα ψηλά σκαμπό για να καθίσω και μου φέρνει μία κούπα με αχνιστό καφέ.
«Δεν ήξερα αν όσα είδα ήταν αληθινά μα φρίκαρα. Τι ήταν αυτό, Τζέικ; Ήταν η συνέχεια του ονείρου μου ή μήπως μια ανάμνηση;»
Κάθεται δίπλα μου, τραβάει τη δική του κούπα μπροστά του κι αναστενάζει. «Δεν μου ήταν εύκολο να αποδεχτώ ότι μέσω της ύπνωσης γυρνάμε στο παρελθόν. Ο κόσμος που χωρίζει την πραγματικότητα από τα όνειρα είναι θολός. Ωστόσο, έχω διδαχτεί πώς να ταξιδεύω κάποιον πίσω στον χρόνο. Πολλοί υπνωτιστές άλλωστε ισχυρίζονται ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ανάδρομης κλινικής ύπνωσης. Έτσι προτίμησα να χρησιμοποιήσω αυτήν τη μέθοδο σε εσένα, ώστε να βεβαιωθούμε αν το όνειρό σου περιείχε και κάποια αληθινά γεγονότα εκτός από τα συμβολικά. Όμως εσύ έφυγες και η συνεδρία μας δεν ολοκληρώθηκε όπως θα έπρεπε».
«Αυτό σημαίνει πως το έσκασα από το σπίτι μου, όταν ήμουν επτά χρονών;»
Κομπιάζει, λες και οι λέξεις έχουν σταθεί στον λάρυγγά του και τον πνίγουν. Τα δευτερόλεπτα κυλούν χωρίς καμία απάντηση.
«Ναι», αποκρίνεται εντέλει.
«Γι' αυτό κατέβασες το βλέμμα σαν να με λυπόσουν;»
«Δεν σε λυπήθηκα, Ρόουζ. Απλώς έκανα κάτι που δεν θα αρέσει καθόλου στη Σίλια, αν το μάθει. Μου είχε πει για τη φυγή σου και πως δε θυμάσαι τίποτα γι' αυτήν. Ήταν κάτι που ήθελε να σου το υπενθυμίσει η ίδια την κατάλληλη στιγμή».
«Απίστευτο!» Τα χέρια και τα πόδια μου τρέμουν, όπως και τα σωθικά μου.
Ολόκληρος ο κόσμος μου γκρεμίζεται σιγά σιγά επειδή η Σίλια είναι μυστικοπαθής.
Σηκώνομαι και βαδίζω πάνω κάτω για να εκτονωθώ. Αισθάνομαι να πνίγομαι, να χάνω την αυτοκυριαρχία μου. Δεν έχω άλλες αντοχές, έχω κουραστεί πια!
«Επίσης, μου έχει πει ότι ο πατέρας σου, μετά τον θάνατο της μητέρας σου, γνώρισε μια γυναίκα με παιδί και γι' αυτό διατήρησε ανέγγιχτο το υπνοδωμάτιό σου παρότι εσύ δεν ήθελες ούτε απ' έξω να περνάς. Όταν όμως εκείνος πέθανε και αυτή η γυναίκα με την κόρη της διέκοψαν κάθε επαφή μαζί σου, εξαγριωμένες που ο πατέρας σου δεν άφησε κανένα από τα περιουσιακά του στοιχεία σε κείνες, η Σίλια συνέχισε να το διατηρεί μπας και σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τη φοβία σου».
«Και γιατί μου τα λες όλα αυτά τώρα;»
«Μου βγαίνουν εντελώς αυθόρμητα. Ξέρω πως δεν έπρεπε ν' ανοίξω το στόμα μου, αλλά επιθυμώ να σε βοηθήσω. Πιστεύω ότι το φρόνιμο σε αυτήν την υπόθεση είναι να τα βάλουμε όλα κάτω και να τα συζητήσουμε. Έχεις θάψει πολλά μέσα σου για να συνεχίσεις να ζεις, όμως, αυτή είναι η χειρότερή λύση για τα τραύματα που κουβαλάς».
«Μιλάς λες κι εσύ είσαι ο τέλειος άνθρωπος. Γιατί δεν κοιτάς καλύτερα τα δικά σου τραύματα;»
Γυρνάει προς το μέρος μου, ακουμπά την πλάτη του στον πάγκο και μαζεύεται στο σκαμπό του σαν παιδί που το έχουν βάλει τιμωρία. «Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Σε πληροφορώ πως όλοι κουβαλάμε τα τραύματά μας και πως τα δικά μου ίσως είναι βαρύτερα από τα δικά σου. Εντούτοις, κατανοώ ότι βράζεις από θυμό, γι' αυτό και δε θα σου απαντήσω όπως πραγματικά μου βγαίνει».
«Μπα, και πώς σου βγαίνει δηλαδή;»
«Για να τσακωθούμε ήρθες εδώ;»
«Δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ, Τζέικ!»
«Ψέματα. Ειλικρινά, δεν έχεις βαρεθεί να φλομώνεις τον εαυτό σου στο ψέμα;»
Τώρα είναι η σειρά μου να μαζευτώ. Στηρίζομαι στον τοίχο πίσω μου και μπαίνω στο καβούκι μου· σταυρώνω τα χέρια στο ύψος της καρδιάς και κατεβάζω το κεφάλι ντροπιασμένη. Πώς γίνεται να δεχτώ ότι αυτά που κρύβω από τον εαυτό σου τα γνωρίζουν οι άλλοι αντί για εμένα;
Πώς γίνεται να μη θυμάμαι τίποτα; Γιατί τα βάζω μαζί του και όχι με τον ηθικό αυτουργό του εγκλήματος. Ναι, είναι έγκλημα να μη γνωρίζεις την αλήθεια για ένα τόσο σημαντικό βίωμα. Νόμιζα ότι ήμουν απλώς απογοητευμένη από τους γονείς μου. Από τη μάνα μου, η οποία διέπραξε το μεγαλύτερο αμάρτημα σύμφωνα με τη θρησκεία της και από τον πατέρα μου, που μέσα σε λίγους μήνες βρήκε την ιδανική αντικαταστάτρια κι έβαλε ένα άλλο κορίτσι στο σπίτι μας. Ένα κορίτσι λίγο μικρότερο από εμένα, στο οποίο έδωσε το υπνοδωμάτιό μου, τα ρούχα μου και το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής του και της αγάπης του. Όμως έκανα λάθος, αφού το φορτίο των αρνητικών συναισθημάτων μου ξεκίνησα να το κουβαλάω τουλάχιστον έναν χρόνο νωρίτερα· έναν χρόνο πριν την αυτοκτονία της μητέρας μου.
Μάλλον δεν είχε την υπομονή να ζει μια ζωή που οι άλλοι έχτισαν για εκείνη και, συνειδητοποιώντας ότι παραλίγο να χαθώ εξαιτίας της, αποφάσισε να αυτοκαταστραφεί ώστε να με απομακρύνει από την κυριότερη πηγή του κακού.
«Ήρθα εδώ γιατί με ενοχλεί η μοναξιά μου, ειδικά με όσα βλέπω κι ακούω τελευταία. Σαν να μη μου έφταναν οι δαίμονες που ξέρω ότι με κυνηγούν, γνώρισα ακόμα έναν. Έχει τη μορφή μου... βασικά, έχει τη μορφή που θα είχα στο νεκροκρέβατό μου», ομολογώ μετανιωμένη για την προηγούμενη συμπεριφορά μου. «Πώς θα τα βάλουμε όλα σε μια σειρά, Τζέικ;»
«Καταρχάς θ' ανακαλύψουμε τι συνέβη αφότου έφυγες από το σπίτι σου και εν συνεχεία θα μιλήσουμε για τα συναισθήματά σου».
«Ναι, αλλά πρώτα πρέπει να βρούμε το γράμμα. Με έφαγαν οι εφιάλτες, έβλεπα τον αποστολέα του να με κυνηγά, να μου ζητάει εξηγήσεις για την απροσεξία μου και να με διατάζει να το βρω».
«Δεν ήταν ο αποστολέας του αυτός, ήσουν εσύ που είχες δανειστεί τη μορφή του. Ήταν οι ενοχές σου και τίποτα παραπάνω. Ωστόσο, μην ξεχνάς πως μπορούμε να διαβάσουμε ακόμα και αυτό το ρημάδι το γράμμα, βάζοντας σε εφαρμογή τις γνώσεις μου πάνω στην ανάδρομη κλινική ύπνωση», μου χαρίζει ένα απαλό μειδίαμα και ανάβει ένα τσιγάρο. «Λοιπόν, θα κάνουμε μια συμφωνία. Ό,τι έχει συμβεί και ό,τι κι αν προκύψει στο μέλλον θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Εσύ κι εγώ, ακόμα κι αν μαλλιοτραβηχτούμε. Σύμφωνοι;»
Τον πλησιάζω και του τείνω το χέρι μου. Το πιάνει διστακτικά... πάλι φοβάται μη με σπάσει. Αυτή η υπερπροστατευτικότητα που εκπέμπει απέναντί μου, κυρίως μέσα από τη γλώσσα του σώματός του, με γεμίζει με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία με συγχύζει επειδή μου θυμίζει τον πατέρα μου και από την άλλη με ενθουσιάζει επειδή μου μαρτυρά το ενδιαφέρον του για εμένα. Αυτός ο άντρας μού έχει δώσει τη δύναμη να μάθω τι συνέβη έπειτα από τη φυγή μου και με έχει πείσει ότι κατέχει τον τρόπο με τον οποίο θα μάθουμε όσα ήθελε να μου μεταφέρει ο Άνταμ μέσα από το γράμμα του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τον αφήνω να με οδηγήσει στην πιο μεγάλη πολυθρόνα του σαλονιού του. Στο ταξίδι που θα κάνουμε μαζί στο βαθύ παρελθόν και στο υποσυνείδητό μου.
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας Dead Roses, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
