Η νουβέλα της Ελένης Αποστολάτου Dead Roses αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το ένατο μέρος. Περίληψη:
Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
Το είδωλο
Τον σπρώχνω και αποτραβιέμαι από την αγκαλιά του. Με κοιτά και ρίχνει το κεφάλι στο πάτωμα. Σηκώνομαι από τον καναπέ και τρέχω προς την έξοδο. Το άρωμα των λευκών τριαντάφυλλων που περιβάλλουν την αυλή της δυόροφης κατοικίας καλμάρει την αναπνοή μου. Ωστόσο, αντί να αφεθώ για να αισθανθώ καλύτερα, σφίγγω το σαγόνι και μπουκάρω στα πίσω καθίσματα του τζιπ όπου έχω παρατήσει την τσάντα και το σακάκι μου. Η Σίλια με περιμένει καθισμένη ακόμη στη θέση του οδηγού.
«Ξεκίνα», της λέω, «χρειάζομαι έναν καλό ύπνο».
«Όχι τόσο εύκολα, μικρή. Έχεις να κάνεις πολλές εξετάσεις ακόμα. Μόλις έκλεισα ραντεβού για μαγνητική, ηλεκτροεγκεφαλογράφημα και γενική αίματος. Καλό θα ήταν βέβαια να ψάξουμε και για τυχόν ελλείψεις βιταμινών».
«Νυστάζω και δεν έχω καμία όρεξη να υποκύψω στις παράλογες απαιτήσεις σου. Ο Τζέικ με βοήθησε αρκετά, μέσα από μία μόνο συνεδρία. Άφησέ με να συνεχίσω να τον επισκέπτομαι και όλα θα πάνε καλά. Άλλωστε τον εμπιστεύεσαι, έτσι δεν είναι;»
«Και τι είπε ο Τζέικ για όλα αυτά;» ρωτά βάζοντας μπρος τη μηχανή.
«Αυτό είναι απόρρητο», χαμογελώ βλέποντάς τη ν' ακολουθεί τη διαδρομή που θα μας βγάλει στο σπίτι.
«Σου αρέσει;» ανταπαντώ για να αλλάξω θέμα συζήτησης.
«Όχι βέβαια. Ο Τζέικ είναι μια εικοσαετία μικρότερός μου και τον βλέπω εντελώς φιλικά», λέει ψυχρά.
«Αλήθεια; Φαίνεται μεγαλύτερος», ψελλίζω καθώς συνειδητοποιώ ότι εγώ κι ο θεραπευτής μου έχουμε την ίδια ηλικία, και χαζεύω έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Σπάνιο αυτό για τις εορταστικές ημέρες που διανύουμε. Όλα δείχνουν πως οι κάτοικοι πενθούν ασταμάτητα για τον θάνατο του Ρος, κι ας προσπαθούν να ενταχθούν στη ρουτίνα τους. Μόνο μερικά παιδιά βολτάρουν ή παίζουν στο πεζοδρόμιο, όπως κι εχθές, μες στην τρελή χαρά που έλαβαν τα δώρα τους από τον άγιο Βασίλη.
Η Σίλια παρκάρει σιωπηλή, μου δίνει τα κλειδιά μου και συνεχίζει με τα πόδια για το σπίτι της, το οποίο είναι δίπλα στο δικό μου. Χαίρομαι που σεβάστηκε την επιθυμία μου να ξεκουραστώ και ούτε με τρέχει στους γιατρούς ούτε γκρινιάζει. Η προτεραιότητά μου τώρα είναι να διαβάσω το γράμμα του Άνταμ και να το δώσω στον Τζέικ, για να του αποδείξω ότι δεν το έγραψα εγώ.
Από το βράδυ που ο Άνταμ μπήκε στο δωμάτιό μου, φροντίζω να ασφαλίζω καλά την εξώπορτα. Την κλειδώνω δύο φορές, τη σφραγίζω με τον σύρτη και ανεβαίνω στο δωμάτιό μου. Δυστυχώς, αυτός ο άντρας δε μου επέτρεψε να εκφράσω τις απορίες μου για τα τελευταία του λόγια. Μόλις τον άκουσα να μου λέει ότι οι απαντήσεις που ψάχνω κρύβονται στις λέξεις που έγραψε για εμένα, αν όχι στο ντιβάνι του ψυχιάτρου, έστρεψα το βλέμμα πίσω στη λιμνούλα. Προτού γυρίσω να τον κοιτάξω ξανά, είχε εξαφανιστεί. Δεν πρόλαβα να καταλάβω ούτε πότε με πλησίασε ούτε πότε με παράτησε.
Ο φάκελος βρίσκεται ακόμη στην τσέπη του παλτού μου. Κλείνω την πόρτα του δωματίου μου, ανοίγω την ντουλάπα, βρίσκω το παλτό και τον παίρνω στα χέρια. Βολεύομαι στα κατωπόδαρα του κρεβατιού και τον παρατηρώ. Πάντως, αυτός ο γραφικός χαρακτήρας δεν είναι σε καμία περίπτωση ο δικός μου.
«Μήπως ο Τζέικ υπονόησε πως ούτε ο Άνταμ είναι υπαρκτό πρόσωπο;» λέω μέσα από τα δόντια.
«Για τον Άνταμ δεν ξέρω, εγώ πάντως είμαι αληθινός». Ο Πάτρικ κάνει την εμφάνισή του δίπλα μου και η αγωνία χρωματίζει τα μαύρα του μάτια. «Τι θα γίνει; Δε θα το διαβάσεις;»
«Τι θες πάλι εσύ εδώ;» απορώ φέρνοντας τον φάκελο στο στήθος μου.
«Νόμιζα πως από δω και πέρα θα μοιραζόμαστε τα πάντα. Καλύτερα να το διαβάσεις δυνατά. Ποιος ο λόγος να κρύβεσαι από εμένα;»
Για μερικά δευτερόλεπτα έρχεται στο μυαλό μου η όψη του Πάτρικ που ήξερα· η ζωηρή ματιά του και η λαμπερή επιδερμίδα του. Το φως του ήλιου δυναμώνει και οι ακτίνες του διαπερνούν τα μισάνοιχτα παντζούρια. Πέφτουν πάνω στις ίριδες του Πάτρικ, που μεμιάς τις απορροφούν, και η μορφή μου καθρεφτίζεται μέσα τους κάνοντάς τες ν' αστράφτουν. Η προσοχή μου στρέφεται στον λαιμό και στους καρπούς του και οι πληγές του θεραπεύονται σαν να τις άγγιζε το χέρι του Θεού. Τον παρατηρώ από πάνω προς τα κάτω και τον βλέπω να αλλαζει και να γίνεται πάλι ο Πάτρικ του παρελθόντος. Να γίνεται ολοένα και πιο όμορφος καθώς το αίμα κυλά γοργά στα διογκωμένα αγγεία ολάκερου του κορμού του, που παίρνουν ένα έντονο πράσινο χρώμα. Ως και τους χτύπους τις καρδιάς του ακούω! Αλλά δεν έχω χρόνο για τα παιχνίδια της φαντασίας μου. Σκίζω το περιτύλιγμα του γράμματος και το διαβάζω φωναχτά:
Μικρή μου Ρόουζ,Εσύ μπορεί να με έχεις ξεχάσει, αλλά εγώ δε σε ξέχασα ποτέ. Επί τρεις δεκαετίες παρακολουθώ τα χνάρια σου. Ξέρω πως έχεις δουλέψει σκληρά και πως έγινες μια αξιοζήλευτη δικηγόρος. Ξέρω πως είσαι μόνη από επιλογή και πως γι' αυτό δεν έχεις ούτε φίλους, ούτε σχέση. Και πάνω από όλα ξέρω πως ο μεγαλύτερος φόβος σου είναι ο εαυτός σου. Τώρα θα απορείς πώς τα γνωρίζω όλα αυτά κι αν είμαι κανένας ψυχάκιας που έχει κολλήσει πάνω σου. Πίστεψέ με, σε παρακαλώ, ο μόνος λόγος που δεν έκοψα ποτέ το νήμα της επαφής μας είναι γιατί σε νοιάζομαι και επιθυμώ να είσαι πάντοτε καλά. Θα τα πάρω όλα από την αρχή, για να σε βοηθήσω να με θυμηθείς. Δώσε προσοχή σε όσα διαβάζεις και επέτρεψε στο κομμάτι του εαυτού σου που βουλιάζει στις σκιές να έρθει στην επιφάνεια και να σου ανοίξει τα μάτια...
Ένας θόρυβος με διακόπτει. Πετάγομαι όρθια και ψάχνω με το βλέμμα για την αιτία του. Η πόρτα μου είναι διάπλατα ανοιχτή, ενώ είμαι σίγουρη ότι την είχα κλείσει. Το ίδιο σίγουρη ήταν κι η Σίλια εχθές αλλά όταν είδε μισάνοιχτη την εξώπορτα πείστηκε ότι έκανε λάθος. Κι έτσι απλά η μαύρη φιγούρα έσβησε κι εγώ έχασα γι' ακόμα μια φορά τις αισθήσεις μου. Ο Πάτρικ δεν είναι πια μαζί μου, σκέφτομαι, και το σώμα μου ριγεί. Περνώ την ανοιχτή πόρτα και βαδίζω σιγά σιγά στον διάδρομο. Πηγαίνω στο διπλανό δωμάτιο, το οποίο κάποτε ανήκε στον πατέρα μου, αλλά είναι άδειο όπως και το δικό μου. Κατεβαίνω τη σκάλα και μπαίνω στο μπάνιο. Τα μάτια μου το διατρέχουν σαν ακτίνες λέιζερ. Τίποτα. Σταματούν τον χορό τους στον καθρέφτη πάνω από τον νιπτήρα. Φαίνομαι τόσο κουρασμένη! Ανεβοκατεβάζω τις άκρες των δαχτύλων μου στα μάγουλά μου και τα νιώθω τραχιά και αδυνατισμένα. Γέρνω προς τα μπρος για να δω καλύτερα το είδωλό μου. Τα μαλλιά μου είναι ξηρά και αφυδατωμένα, γεμάτα ψαλίδα. Η γυαλάδα του μαύρου χρώματός τους έχει θαμπώσει λες και δεν τα έβαψα λίγο πριν το ταξίδι. Και τώρα τα βλέφαρά μου παραμορφώνονται και ματώνουν. Όχι, όχι... αυτό που μου συμβαίνει είναι ένα ψέμα σαν όλα τα προηγούμενα.
Πρέπει να σταματήσω τις σκέψεις. Πρέπει να συνέλθω. Σκύβω και καλύπτω από απόσταση το πρόσωπό μου με το αριστερό μου χέρι, για να με αποτρέψω από το να κοιταχτώ ξανά, ενώ το δεξί ψάχνει στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου για το κινητό μου. Ο Τζέικ προτίμησε να μου πει τον αριθμό του από το να μου δώσει την κάρτα του –με το που πάτησα το πόδι μου στο γραφείο του– κι εγώ τον αποθήκευσα στις επαφές μου. Η απόφασή μου να δραπετεύσω από την ασφάλεια που μου προσέφερε ήταν εντελώς παρορμητική.
«Όλα καλά. Όλα καλά», παλεύω να με καθησυχάσω αφού διαπιστώνω πως το αίμα έχει στάξει από τα μάτια στην παλάμη μου.
Τον καλώ μα δεν απαντά. «Ο συνδρομητής είναι κατειλημμένος», ακούγεται από την άλλη πλευρά της γραμμής. Κοιτώ με απογοήτευση την οθόνη και τότε το κινητό χτυπά. Απαντώ και το βάζω σε ανοιχτή ακρόαση.
«Κάθριν. Πρώτη φορά χαίρομαι τόσο που με παίρνεις τηλέφωνο!»
«Αυτό θα αλλάξει σύντομα, Ρόουζ. Μόλις με πληροφόρησαν ότι ο Στόουν, ο πρόεδρος, βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του ξενοδοχείου όπου διέμενε για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Η τελευταία σας συνάντηση δεν ήταν ό,τι καλύτερο για σένα, το ξέρω, αλλά είναι νεκρός. Το καταλαβαίνεις;», λέει και συνεχίζει να μιλά, πάνω που πάω να της δώσω μία απάντηση. Είναι εμφανές ότι έχει σοκαριστεί από τον αναπάντεχο θάνατό του. «Αυτό έγινε την ημέρα που το έβαλες στα πόδια. Τα αποτελέσματα της νεκροψίας άργησαν λίγο, όμως, έδειξαν πως ο άνθρωπος έπαθε ανακοπή».
«Λυπάμαι, Κάθριν, έχω σημαντικότερα προβλήματα από τον θάνατο αυτού του γλοιώδη, εγωπαθή κωλόγερου!»
«Μα πώς μπορείς να μιλάς έτσι γι' αυτόν; Είναι νεκρός, σου λέω!»
«Μπορώ, γιατί κινδυνεύει και η δική μου η ζωή».
«Τι είναι αυτά που λες; Τρελάθηκες τελείως;»
Τι να εννοεί άραγε; Τι την κάνει να πιστεύει πως είμαι τρελή, για να με ρωτά αν αποτρελάθηκα;
«Ανέκαθεν πίστευα ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί σου. Πού να δεις τι σε περιμένει σήμερα, Ρόουζ. Ό,τι δεν είσαι ικανή να πράξεις, το πράττω εγώ για εσένα. Για κοίτα λίγο καλύτερα στον καθρέφτη σου».
Η τελευταία δήλωσή της με κάνει να σηκώσω και πάλι τα ματωμένα μάτια μου στον καθρέφτη. Δεν έχει αλλάξει τίποτα· φαίνομαι κατάκοπη, οι άκρες των βλεφάρων μου παραμένουν σηκωμένες και τα χείλη μου είναι κατάμαυρα. «Συνέχισε, Ρόουζ, πρέπει να κοιτάξεις καλύτερα. Μήπως είσαι τυφλή;»
Υπακούω σε κάθε εντολή της παρά τη θέλησή μου. Η φωνή της με υπνωτίζει. Θέλω να της αντισταθώ αλλά δεν έχω τη δύναμη. Το τηλέφωνο πέφτει στον νιπτήρα και ακουμπώ τα χέρια στο είδωλό μου στο ύψος των μπράτσων μου. Είναι ανάγλυφο και η υφή του, καθώς τα δευτερόλεπτα κυλούν, γίνεται όλο και πιο ισχυρή σαν να παίρνει σάρκα και οστά. Εγώ κάνω δυο βήματα πίσω κι εκείνο διαπερνά το γυαλί και στέκεται απέναντί μου. «Πάει κι αυτή», μου λέει, «Τη σκότωσα. Κανείς δεν είναι ικανός να με σταματήσει. Ούτε καν εσύ», μου χαρίζει ένα πονηρό μειδίαμα και τα μάτια μου σταματούν στο φυσιολογικό είδωλό μου, που συνεχίζει να καθρεφτίζεται πίσω από την πλάτη του δεύτερου εαυτού μου.
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας Dead Roses, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
