Όταν παρουσιάζεται ένα έργο που έχει γίνει παγκόσμια επιτυχία σε Ευρώπη και Αμερική με περισσότερες από εβδομήντα παρουσιάσεις, ε, τότε ένας θεατρόφιλος οφείλει να το δει.
Το Terror (τρόμος στα ελληνικά) είναι έργο του Γερμανού Φέρντιναντ φον Σίραχ και εμπνεύστηκε από ένα αληθινό γεγονός. Ένα αεροπλάνο που ταξιδεύει από το Βερολίνο προς το Μόναχο με 164 επιβάτες βρίσκεται υπό καθεστώς ομηρίας ενώ η απαίτηση του τρομοκράτη είναι να ρίξει το σκάφος σε γήπεδο του Μονάχου, κατά τη διάρκεια του αγώνα Γερμανίας - Αγγλίας, τον οποίο παρακολουθούν εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι. Ενημερώνεται η γερμανική κυβέρνηση και δύο μαχητικά αεροσκάφη απογειώνονται και παρακολουθούν το αεροσκάφος, όμως ο νόμος απαγορεύει ρητά την κατάρριψή του καθώς όπως ορίζεται δεν σκοτώνεις αθώους προκειμένου να προστατεύσεις άλλους αθώους. Όμως ο σμηναγός Λαρς Κοχ επικαλείται την αριθμητική διαφορά και εκτοξεύει τον πύραυλο σκοτώνοντας όλους τους επιβαίνοντες.
Έτσι λοιπόν, βρισκόμαστε στη δικαστική αίθουσα την ώρα που διεξάγεται η δίκη του σμηναγού και μάλιστα, εμείς ως θεατές, καλούμαστε να λειτουργήσουμε σαν ένορκοι, οπότε και θα είμαστε αυτοί που θα αποφασίσουν για την απόφαση. Το δικαστικό θρίλερ, που παρακολουθούμε, σε συνδυασμό με τη διαδραστική αυτή προοπτική κάνουν την παράσταση πολύ θελκτική και ενδιαφέρουσα. Ένας λόγος παραπάνω αν σας αρέσουν οι ρητορίες, οι αναλύσεις, οι φιλοσοφισμοί ή αν είστε από εκείνους που τους αρέσει η διερεύνηση και η εμβάθυνση των θεμάτων.
Θα μπορούσαμε άνετα να το χαρακτηρίσουμε ως δικαστικό δράμα αφού δεν υπάρχει μία ξεκάθαρη οπτική. Ένας στρατιωτικός δεν δύναται να παρακούσει, να μην συμμορφωθεί, σε εντολή ανωτέρου του, όμως ο ήρωας της ιστορίας κατάφερε να σώσει πολύ περισσότερους ανθρώπους που θα ήταν καταδικασμένοι αν το αεροσκάφος έπεφτε σε εκείνο το γήπεδο. Είναι λοιπόν ένας ήρωας ή ένας επικίνδυνος ανυπάκουος; Προφανώς και υπάρχουν επιχειρήματα που στερεώνουν και τις δύο πλευρές κι αυτό το στοιχείο είναι που προκαλεί το ενδιαφέρον και ανοίγει θέματα περαιτέρω διερεύνησης και κουβέντας.
Επί σκηνής θα δείτε έξι άψογα εναρμονισμένους ηθοποιούς που «ζωντανεύουν» τα πρόσωπα του έργου σε μία αξιοπρόσεκτη μετάφραση από την Ευαγγελία Νάνου. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Οικονόμου, εκμεταλλευόμενος όλο το πλάτος της σκηνής του θεάτρου Βασιλάκου - Μαριάννας Τόλη, επέτρεψε τους ηθοποιούς να διευρύνουν την κινητικότητά τους και να απλωθούν με ευχέρεια παντού.
Με κέρδισε η Μαριάννα Πολυχρονίδη, στον ρόλο της εισαγγελέως, με γοήτευσε η εύθραυστη στωικότητα του κατηγορούμενου Γιώργου Σπάνια (που όμως δεν «σπάει» ποτέ ως ένας χαρακτήρας που πιστεύει στην πράξη του ό,τι και να λένε οι άλλοι) και με «έψησε» ο Νίκος Ορφανός ως πρόεδρος που καλείται να αντιμετωπίσει την υπόθεση του σμηναγού, που οδήγησε πάνω από 160 άτομα στον θάνατο, με σοφία, ανθρωπιά και σύνεση.
Αν και όλοι οι συντελεστές στάθηκαν επάξια στην «αποστολή» τους, θα ήθελα να προσθέσω ένα ακόμη σχόλιο για τους ηχητικούς σχεδιασμούς των Γιώργου Οικονόμου και Βασίλη Κορρέ, οι οποίοι λειτουργούν υπέρ του θεάματος συμπληρώνοντας πολύ όμορφα το σύνολο.
