Κάποιοι την αναφέρουν ως μαύρη κωμωδία. Δεν θα την χαρακτηρίσω έτσι είναι κάτι άλλο· κάτι παραπάνω. Όπως όμως και να την ονομάσουμε Η σημαία των Αθηνών είναι μια άρτια παράσταση που θα προσπαθήσει, επιτυχώς, να δώσει στους θεατές να κατανοήσουν πως και οι εναλλακτικές επιλογές είναι μια πραγματικότητα που δεν πρέπει να διαλύει τις οικογένειες.
Η οικογένεια που αποτελείται από τον πατέρα, δεινό χαρτοπαίκτη και νυν αστυνομικό, τη σύζυγό του των αριστερών πεποιθήσεων που πίνει, μια κόρη εργασιομανή που κρύβει την ιδιαίτερη σχέση που έχει με γυναίκα σύντροφο φοβούμενη τις προκαταλήψεις (που συνήθως συνοδεύονται) και τον παππού, που δεν επικοινωνεί εδώ και καιρό μετά το εγκεφαλικό. Ένας παππούς που είναι ένας από τους τρεις που κατέβασαν την γερμανική σημαία, τον Μάιο του 1941, από την Ακρόπολη και ενώ την πέταξαν σε πηγάδι, εκείνος κρυφά από όλους...
Μια οικογένεια αδιέξοδο.
Ένα αδιέξοδο που θα λύσει μαγικά ο παππούς αποκτώντας επαφή για λίγο και δίνοντας στην εγγονή του την κατάλληλη ώθηση για να πραγματοποιήσει τα θέλω της, κάνοντας έναν επίλογο που πραγματικά εξοντώνει οποιαδήποτε αντίληψη έχουνε για τα πρέπει και όλες αυτές τις μικρότητες που εμποδίζουν τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα με τα δικά τους θέλω και όχι με τα θέλω των άλλων.
Εξαιρετικοί και οι πέντε χαρακτήρες της παράστασης (Γιάννης Κοτσαρίνης, Μαρία Μαυροματάκη, Ορσαλία Πιπίδη, Νίκος Παντελίδης, και Μαίρη Τσαβαλιά), μην θέλοντας προσωπικά να ξεχωρίσω κάποιον με κίνδυνο να αδικήσω.
Πολύ δομημένη γραφή από τον δημιουργό Ανδρέα Κεντζό και εξαιρετικά σκηνοθετημένο από τον Δημήτρη Μυλωνά καθώς και μια πολύ καλή μουσική επένδυση από την Μαρίνα Χρονοπούλου.
Λυπάμαι μόνο που έχει θεωρηθεί ακατάλληλο για κάτω των 15 χρόνων· είναι λανθασμένη επιλογή πιστεύω διότι οι νέοι άνθρωποι γνωρίζουν περισσότερα από τους μεγαλύτερους και αφορά όλη την οικογένεια. Ένας άνθρωπος δεν κάνει μια επιλογή για τον σεξουαλικό του προορισμό βλέποντας θέατρο, αλλά μια τέτοια παράσταση βοηθάει να κατανοήσουμε ότι η ευτυχία κάποιου δεν έχει συγκεκριμένη ταυτότητα.
Μια καλή επιλογή για να προβληματιστούμε με ευχάριστο και γρήγορο διάλογο.
Την προτείνω!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Λίγα λόγια για το έργο:
Νύχτα 30ής Μαΐου 1941, Αθήνα.
Τρεις ατρόμητοι νεαροί σκαρφαλώνουν κρυφά στην Ακρόπολη και κάτω απ' τη μύτη της γερμανικής φρουράς, κατεβάζουν τη σβάστικα και την πετούν σ' ένα πηγάδι. Είναι «η πρώτη πράξη αντίστασης κατά του φασισμού στη σκλαβωμένη Ευρώπη». Οι έρευνες για την ανεύρεση της σημαίας αποβαίνουν άκαρπες.
Η σημαία όμως δεν έχει χαθεί. Βρίσκεται σε ένα σπίτι. Στην Αθήνα. Σήμερα. Στα χέρια μιας οικογένειας που αδυνατεί να αντιμετωπίσει το αδιέξοδό της.
Η μητέρα πίνει, ο πατέρας εθισμένος στα χαρτιά, η κόρη εργασιομανής, επενδύει όλο της το «είναι» στην καριέρα, αφήνοντας –υπό τον φόβο της κριτικής και της κοινωνικής προκατάληψης– κρυφή τη σχέση με τη σύντροφό της. Και στο επίκεντρο ο παππούς, ήρωας του άλλοτε, καθηλωμένος στην ακινησία του...
Η σημαία των Αθηνών του Ανδρέα Κεντζού είναι μια μαύρη οικογενειακή κωμωδία για τα σαθρά θεμέλια των ανθρώπινων σχέσεων που μάταια αγωνιούν να σταθούν ανάμεσα σε μυστικά, αυθαίρετες προσδοκίες και ζωτικά ψεύδη. Η σημαία-σύμβολο μιας σπουδαίας πράξης αντίστασης του παρελθόντος, βρίσκεται σε χέρια που δεν μπορούν να την αντέξουν. Η ανάγκη για ελευθερία –κοινωνική και ατομική–, για αποδοχή, συμπερίληψη και ίσα δικαιώματα στην πράξη για όλους, είναι παντοτινή.
Ταυτότητα:
Κείμενο: Ανδρέας Κεντζός
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Λiντζέρης
Φωτισμοί: Δημήτρης Κουτάς
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Τrailer: Δάφνη Δρακούλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γκίκα
Προβολή & Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου - We Will
Παίζουν (αλφαβητικά): Γιάννης Κοτσαρίνης, Μαρία Μαυροματάκη, Νίκος Παντελίδης, Ορσαλία Πιπίδη, Μαίρη Τσαβαλιά
Στην πάνω σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου, Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, Αθήνα, 2105232097 κάθε Τρίτη στις 21:00, Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη 21:00
