Μοναδική η Λέιλα Μότλι... όπως όλοι οι ταλαντούχοι δημιουργοί που ξεκινούν νωρίς, προτού η ζωή με τις εμπειρίες και τα μαθήματά της διαμορφώσει τον δημιουργικό τους χαρακτήρα ή άλλοι επηρεασμοί. Στα δεκαεπτά σου δεν έχεις αφομοιώσει ακόμα τους εξωτερικούς παράγοντες, που τροποποιούν τον τρόπο που σκέφτεσαι, μιλάς, εκφράζεσαι, δημιουργείς (ή και ζεις), δεν έχεις καταλήξει ακριβώς στο τι είσαι, ποιος και γιατί (εκτός κάποιων ελάχιστων περιπτώσεων αλλά είναι πραγματικά πολύ λίγες) και ό,τι φτιάχνεις το φτιάχνεις μόνο με δικά σου «υλικά». Κι ενώ ενδέχεται αυτά τα πρωτογενή δομικά υλικά να είναι ατελή, είναι όμως η πιο αυθεντική ματιά που έχεις για τον κόσμο, επειδή είναι μόνο ό,τι σου λένε τα δικά σου μάτια.
Η δεκαεπτάχρονη Λέιλα Μότλι, λοιπόν, υπογράφει τα Νυχτοπερπατήματα, μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός, και πραγματεύεται τη ζωή της Κιάρα, μιας έφηβης ηρωίδας που ζει στο ανατολικό Όκλαντ με τον αδερφό της, τον Μάρκους, που οραματίζεται τη μέρα που θα γίνει αστέρι της ραπ. Όμως εκείνη δεν έχει την πολυτέλεια ούτε να ονειρευτεί. Ένα βράδυ, από παρεξήγηση και σε μία παραξενιά της ζωής, ξεκινά το πεζοδρόμιο σε μια ύστατη προσπάθεια να εξασφαλίσει στέγη και τροφή στους δυο τους.
Είναι περιττό να μιλήσουμε περαιτέρω για την υπόθεση. Είναι όμως ευδιάκριτο πως πρόκειται για ένα υποβαθμισμένο background και αφορά λιγότερο τυχερούς ανθρώπους. Η ατμόσφαιρα, οι συνθήκες, οι νεαροί ήρωες σκιαγραφούνται εύγλωττα και διάφανα. Η συγγραφέας, μέσα από τους χαρακτήρες, την ροή και την ιστόρησή της, έχει μια γενναία δυναμική που σε παρασύρει να συνεχίσεις την ανάγνωση. Η τόσο όμορφη αφηγηματικότητα και οι ωραίες παρομοιώσεις της μετράνε τα μάλα στο αποτέλεσμα και εντέλει έχουμε μία ιστορία κοινωνικής υφής με ξεκάθαρους χαρακτήρες, συγκίνηση και ειδική φόρτιση.
Σκεφτείτε λίγο τα παιδιά –γιατί είναι παιδιά– που οδηγούνται στην παραβατικότητα για να επιβιώσουν, για ένα ανήλιαγο δωμάτιο και μια τηγανίτα, παίζοντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή κορόνα γράμματα σε καθημερινή βάση. Αναλογιστείτε την σκληρότητα της ζωής τους, τη φτώχεια τους, τις δυσανάλογες με την ηλικία τους δυσκολίες. Όλα αυτά που «ξυπνούν» αυτές οι προτάσεις και άλλα τόσα, που υπονοούνται εκεί μέσα, βρίσκονται σε αυτές τις σελίδες.
Απλώς ένα κορμί.
Είναι μία εφηβική ιστορία για μεγάλους, επειδή οι νεαροί ήρωές της μπορούν να έχουν μία πιθανότητα μόνο αν ενδιαφερθούν οι μεγαλύτεροι, γεμάτη από εντάσεις, εικόνες και μια συνταρακτική πρωτοπρόσωπη αφήγηση, σαν μαρτυρία.
Η μνήμη στην πραγματικότητα είναι απλώς όσα πιστεύουμε πως είναι δικά μας...
Το κοινωνικό αυτό δράμα έχει διαδοχικές κορυφώσεις κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης και ξυπνά πολλά συναισθήματα. Το δε πολιτικό του πλαίσιο και τα ψυχογραφήματά του επεκτείνονται ποικιλοτρόπως σε πολλαπλά επίπεδα και όλες οι συνιστώσες του (δικαιοσύνη, προκαταλήψεις κ.ο.κ.) έχουν διαχρονική ισχύ (δυστυχώς).
Έχω ζήσει έναν ολόκληρο αιώνα μέσα σ' αυτούς τους μήνες.
Σε κάνει να σκεφτείς τις στιγμές εκείνες που μπορούν αν σου αλλάξουν όλη τη ζωή, τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει μία στιγμή τόσο επάνω σου όσο και στην οικογένειά σου. Σου διδάσκει την αληθινή φιλία και τον αλτρουισμό· περισσότερο αυτόν που σχετίζεται με την αγάπη.
Καθηλωτικό! Υπέροχα αισθαντικό, πολύ πολύ ανθρώπινο και απάνθρωπο μαζί. Πλημμυρισμένο από άφθονο συναίσθημα (γκάμα συναισθημάτων), ρεαλισμό (νεορεαλισμός; Θα μπορούσε) και ευαισθησία που ηλεκτρίζει.
Η τέχνη είναι ένας τρόπος να αποτυπώνουμε τον εαυτό μας στον κόσμο και να μην υπάρχει τρόπος να σβηστούμε.
Εξαίρετο! Μία 17χρονη γράφει την ιστορία μιας 17χρονης... ή μία 17χρονη διηγείται την ιστορία της λες και έχει την εμπειρία όλου του κόσμου.
