Πρώτη επαφή με έργο της Αλεξάνδρας Συρίγου και το μυθιστόρημά της Λένια: Μια ιστορία με όνομα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη, κερδίζει τις εντυπώσεις των φιλαναγνωστών και ειδικά εκείνων που αναζητούν ρομαντικά ή αισθηματικά δράματα.
Για να βάλουμε όμως τα πράγματα σε μία σειρά ας ξεκινήσουμε με την υπόθεση. Η Γιασεμή αγαπά δυνατά τον Κωνσταντή από τότε που θυμάται τον εαυτό της και όσο κι αν οι περιστάσεις και η διαφορά ηλικίας τούς χωρίζουν, εκείνη θα παραμείνει πιστή στον έρωτά της. Πράγματι, χρόνια αργότερα οι δυο τους θα ενωθούν και θα γεννήσουν τη Λένια, το κορίτσι τους.
Η Λένια, που αποτελεί καρπό μιας μεγάλης αγάπης, όταν γνωρίζει τον Άρη και αποφασίζει ότι μαζί του θέλει να πορευτεί, θεωρεί ότι οι δυο τους θα είναι μαζί για πάντα. Μα τα όνειρα και η ευτυχία της γκρεμίζονται σε μία στιγμή με την ίδια να επιλέγει τη φυγή. Επιχειρεί ένα νέο ξεκίνημα, ξεκινά από την αρχή μηδενίζοντας το παρελθόν της, όμως ποιος θα μπορέσει να κερδίσει την καρδιά της; Άραγε, η προδοσία είναι κάτι που το ξεπερνάς με μια εξαφάνιση; Άραγε η μεγάλη, η αληθινή αγάπη μπορεί να χαθεί;
Πρόκειται για γλυκό μυθιστόρημα γεμάτο ρομαντισμό, ηθογραφία της ελληνικής υπαίθρου αλλά και αισθηματικό δράμα. Διαθέτει οικείους χαρακτήρες, άρτια δοσμένους από τη συγγραφέα και μια ιστορία που πλημμυρίζει συναίσθημα. Διαβάζοντας δε, σημείωσα αρκετές φράσεις που μου άρεσαν και θα ήθελα να τις κρατήσω. Κάποιες επειδή κρύβουν μια ομορφιά, όπως όταν αναφέρει η ηρωίδα: Αφήνομαι πάνω σου μ' όλο μου το είναι... Πάρε με... Ξέρω πως δεν θα με σπαταλήσεις... Άλλες όμως, επειδή αποτελούν σοφιστίες που, έτσι συμπυκνωμένες και μεστές, αξίζει να τις θυμάσαι, όπως όταν γράφει η κυρία Συρίγου: Η αγάπη πολλές φορές έρχεται σιγά σιγά, καλλιεργείται κι εξελίσσεται πιο στέρεα, απ' όταν σε συνεπαίρνει, σε κατακτά, σε καταπίνει ολάκερη κι έπειτα σε ξεβράζει νεκροζώντανη σε απάτητες περιοχές αχαρτογράφητων ηπείρων. Και, τέλος, άλλες φορές επειδή αποτελούν όμορφα νοηματικά συμπεράσματα όπως σε εκείνο το σημείο του βιβλίου όπου θα πει: λειτουργεί αλάνθαστα η συμπαντική δικαιοσύνη.
Στο τέλος; Χμ, στο τέλος της ανάγνωσης είχα μόνο μία έντονη σκέψη στο μυαλό μου. Τελικά, όσο κι αν «τρέξεις» ή γυρίσεις από την άλλη, η πραγματική αγάπη δεν χάνεται, δεν σβήνει, δεν ξεθωριάζει... Τι κι αν οι άνθρωποι, πολλές φορές, ζουν μακριά ή εξαναγκάζονται να είναι σε απόσταση; Η αγάπη είναι ιστός που ενώνει τις ψυχές και τις κρατά ενωμένες ό,τι κι αν συμβαίνει και για όσο κι αν χρειαστεί. Αρκεί να είναι αληθινή. Κι αυτό το τελευταίο έχει και μια μεταφυσική χροιά στην ιστορία της Λένιας που θα την ανακαλύψετε μόνοι σας.
Πρόκειται για όμορφο ταξίδι που διαβάζεται απνευστί.