Η νουβέλα της Ελένης Αποστολάτου Dead Roses αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το όγδοο μέρος. Περίληψη:
Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
Η συνεδρία
Κοπανάει το στιλό πάνω στο γραφείο, διαβάζοντας ξανά και ξανά όσα έχει σημειώσει στον υπολογιστή του. Είναι μπερδεμένος. Τα τοξωτά του φρύδια ανεβοκατεβαίνουν διαρκώς. Σκέφτεται. Αλλά τι; Είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντί του και του επιτρέπω να με διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο. Τι παραπάνω πρέπει να κάνω για να τον βοηθήσω; Πίνει μία γουλιά καφέ και αφήνει την κούπα μπροστά του. Είναι εννέα το πρωί· μάλλον δεν έχει ξυπνήσει ακόμη και η αλήθεια είναι πως συζητούσαμε επί δύο ώρες χωρίς διακοπή. Μέχρι τώρα. Εγώ από την άλλη δεν έχω κοιμηθεί καθόλου. Η Σίλια έκανε μπόλικη υπομονή, λόγω της ημέρας των Χριστουγέννων, αλλά μόλις πήγε έξι το πρωί τον πήρε τηλέφωνο και με έφερε σηκωτή ως εδώ. Βλέποντάς με να χάνω τη γη από τα πόδια μου, με κατάβρεξε με μια κανάτα νερό και, πατώντας πάνω στη δήλωση της γονεϊκής αγάπης που τρέφω για το πρόσωπό της, με έκανε να της πω δυο λόγια για τις ψευδαισθήσεις μου. Βασικά, μόνο το σκηνικό στην ντουζιέρα της ανέφερα...
Στον τοίχο πίσω από γραφείο του κρέμεται ένας μοντέρνος πίνακας αφηρημένης τέχνης. Δυο γυμνά κορμιά σε μια παραλία, που μπλέκονται και γίνονται ένα σώμα. Ή μήπως είναι δυο αμμόλοφοι που σχηματίζονται σε μια όαση ερήμου; Ο χώρος είναι γεμάτος λευκά τριαντάφυλλα και δεντράκια μπονσάι. Η ήχος του φενγκ σούι μού γαργαλάει ευχάριστα τ' αφτιά και τα μάτια μου κλείνουν πού και πού από την κούραση και τη νύστα. Αν και αρχίζω να πιστεύω πως το τρεχούμενο νερό με νανουρίζει, ειδικά όταν χαζεύω την κανάτα που αδειάζει πάνω στα πολύχρωμα πετρώματα δημιουργώντας μια μικρή λιμνούλα. Τακ τακ, τακ τακ. Το χέρι του κουνιέται όλο και πιο γρήγορα. Για πόσο ακόμη θα τον περιμένω;
«Τι συμβαίνει;» ξεστομίζω μετά την τελευταία μου απορία.
«Όσα περιγράφεις μοιάζουν με ψυχωσικό επεισόδιο, αλλά δεν μου αρέσει να βγάζω βιαστικά συμπεράσματα. Το γράμμα που σου έδωσε ο Άνταμ το διάβασες;»
«Θες να μου πεις πως κι αυτός ήταν αποκύημα του μυαλού μου;»
«Μάλλον. Το έχεις ακόμη; Μπορείς να μου το φέρεις;»
«Αυτή η συνεδρία είναι τυπική ή φιλική, λόγω της σχέσης σου με τη Σίλια;»
«Δεν έχω αποφασίσει, προς ώρας. Όμως άλλο σε ρώτησα».
«Αυτό το γράμμα το είδε και η φιλενάδα σου, Τζέικ». Δεν ήξερα πως η Σίλια είχε και έχει όρεξη για ραντεβού και γνωριμίες.
«Ωστόσο, ίσως είσαι εσύ αυτή που το έγραψε. Είπες ότι το βρήκες στο κομοδίνο σου».
«Θα το θυμόμουν, Τζέικ. Δεν είμαι τρελή».
«Ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο κι ούτε πρόκειται να το κάνω. Να σε βοηθήσω προσπαθώ».
«Είσαι ερωτευμένος μαζί της;» ρωτάω κι ένα αυθόρμητο μειδίαμα ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου.
«Είμαι φίλος της. Πάλι αλλάζεις θέμα συζήτησης, όμως, και δε θα οδηγηθούμε πουθενά έτσι», απαντά και σηκώνεται από τη δερμάτινη πολυθρόνα. Στέκεται στο παράθυρο, βγάζει ένα τσιγάρο από την τσέπη του σακακιού του, το ανάβει και ανοίγει ελάχιστα το τζάμι. Σηκώνει τα στόρια και φυσάει δυνατά τον καπνό του. «Δεν πρόκειται για μια τυπική συνεδρία. Αυτό είναι δεδομένο. Η Σίλια μού έχει πει πολλά για εσένα. Παρ' όλα αυτά, θα προσπαθήσω να είμαι τυπικός απέναντί σου».
«Πώς γνωριστήκατε;»
«Για εμένα θα λέμε ή για εσένα;»
«Τζέικ, γίνεται να χάσεις το μυαλό σου από τη μια στιγμή στην άλλη;»
«Αυτή η ζωή είναι απρόβλεπτη. Αν και τίποτα δεν γίνεται μέσα σε λίγα λεπτά. Πάντως η τελευταία σου φράση είναι εντελώς λανθασμένη. Κανείς δεν χάνει το μυαλό του. Ο νους, πίστεψέ με, είναι παράλογος είτε είναι υγιής είτε όχι. Αυτό που έχει σημασία είναι αν θες να τον έχεις φίλο σου ή εχθρό σου. Αποφασίζοντας να τον κάνεις τον καλύτερό σου φίλο, διαπιστώνεις πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο που στο τέλος σε εξυπηρετεί».
Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοεί, αλλά ο τρόπος που μου απευθύνεται και όσα ξεστομίζει είναι υπέροχα· με κάνουν να βλέπω το παρόν και το μέλλον μου μέσα από ένα πρίσμα αισιοδοξίας. Με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια. Σε σύμπαντα μαγικά, πλασμένα από αστερόσκονη, που με προκαλούν ν' ανοίξω τα φτερά μου και χαθώ μέσα τους. Να χάσω τη γήινη μορφή μου, να πετάξω, να στριφογυρίσω γύρω από τον εαυτό μου. Να τραγουδήσω!
«Ένας υπνοθεραπευτής δεν επιτρέπεται να καπνίζει», τον μαλώνω όσο πιο διακριτικά γίνεται.
«Είμαι από αυτούς που έχουν γίνει κολλητοί με τον εγκέφαλό τους», γελάει καθώς σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι που έχει στο παράθυρο, και επιστρέφει στην προηγούμενη θέση του. «Είσαι έτοιμη να μάθεις τι συνέβη αφού είδες τον ουρανό να σχίζεται;»
«Θα με υπνωτίσεις;»
«Φυσικά. Γι' αυτό δεν ήρθες εδώ;»
«Δεν έχω ιδέα για τον ακριβή λόγο που βρίσκομαι εδώ. Όμως όλο αυτό ήταν ένα όνειρο. Θα συνεχίσω να ονειρεύομαι από το σημείο που σταμάτησα;»
«Ήταν όντως όνειρο, Ρόουζ;»
«Τι άλλο να ήταν;»
«Ανάμνηση», μου λέει με ύφος σοβαρό.
«Ανάμνηση από το τέλος του κόσμου;»
«Μη μένεις σε ό,τι θεωρείς ανεξήγητο. Μείνε σε αυτά που έχεις θάψει καλά μέσα σου. Ήσουν παιδί κι η φαντασία σου κάλπαζε. Η δύναμη της φαντασίας είναι τεράστια στα παιδιά, που δεν έχουν μάθει να την καταπνίγουν όπως εμείς. Βέβαια, δεν είναι απίθανο να επρόκειτο για ένα όνειρο συμβολικό. Ό,τι απ' τα δύο κι αν ήταν, η συνέχεια του θα μας φανεί χρήσιμη».
«Ωραία, λοιπόν, είμαι έτοιμη!» λέω βλέποντάς τον να με πλησιάζει.
Μου ζητάει να σηκωθώ από την πολυθρόνα, να ξαπλώσω στον καναπέ πίσω μου και να κλείσω τα μάτια. Βολεύεται στο κενό δίπλα μου και πιάνει ευλαβικά το χέρι μου. «Με εμπιστεύεσαι;» με ρωτά με τη φωνή του να σπάει. Βάζω στοίχημα πως είναι ερωτευμένος με τη θετή μου μητέρα και γι' αυτό μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι φτιαγμένη από κρύσταλλο, αλλά δεν είμαι τόσο εύθραυστη όσο φαίνομαι στα δικά του τα μάτια.
«Σε εμπιστεύομαι, Τζέικ...»
Όσο κι αν τον εμπιστεύομαι, ποτέ δεν είχα μια ανάλογη εμπειρία με αυτήν. Θα κολυμπήσω σε αχαρτογράφητα νερά. «Η ύπνωση είναι μια έμφυτη ικανότητα του νου. Όλοι υπνωτιζόμαστε αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Βλέποντας τηλεόραση, ακούγοντας μουσική ή τις ειδήσεις, διαβάζοντας ένα βιβλίο που μας παρασύρει στον κόσμο του. Το έχεις κάνει άπειρες φορές αλλά χωρίς την παρουσία μου. Δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι ν' ακούς τη φωνή μου και να ανταποκρίνεσαι στα καλέσματά μου», λέει σαν να διάβασε τη σκέψη μου.
Κουνάω θετικά το κεφάλι κι υπακούω στις ευγενικές εντολές του. Μου λέει να χαλαρώσω, να αφεθώ σαν φτερό στον άνεμο, κι αυτό κάνω. Με ρωτά αν τον ακούω καθαρά και κουνάω θετικά το κεφάλι. Κολυμπώ και πάλι στην αστερόσκονη... στο αχανές σύμπαν του μυαλού μου. Κι είναι τόσο μαγική αυτή η αίσθηση, που θέλω να παραμείνω εδώ για πάντα και να τον ακούω. Γίνομαι ένα με καθετί γύρω μου. Ένα με τη φωνή του, με το άγγιγμά του, με τον καναπέ, με τον χώρο στον οποίο βρίσκομαι. Κι έπειτα περνάω την πόρτα του γραφείου κι ενώνομαι με τη γειτονιά, με το Χάρισον, με την πολιτεία του Χάμιλτον. Με ολόκληρη την Αμερική, με ολόκληρο τον κόσμο. Ώσπου όλα χάνονται στο βαθύ σκοτάδι.
«Ρόουζ, πού είσαι;» με ρωτά καθώς κουνώ γοργά τα βλέφαρά μου.
Ανοίγω τα μάτια και βρίσκομαι στο παιδικό μου υπνοδωμάτιο. Η μάνα μου κάθεται οκλαδόν στο πάτωμα και κλαίει. Με άρπαξε τόσο δυνατά από τα μαλλιά που μια τούφα μου κρέμεται στο ξεχαρβαλωμένο θαρρείς χέρι της. «Με πάντρεψαν παρά τη θέλησή μου», λέει. «Δεν τον ήθελα. Δεν τον θέλω. Τον σιχαίνομαι. Όμως τι είναι μια γυναίκα χωρίς σύζυγο; Τι είναι χωρίς παιδιά; Ένα τίποτα! Η μοναδική χαρούμενη στιγμή μου σε αυτά τα οκτώ χρόνια γάμου ήταν όταν σε έφερα στον κόσμο. Γι' αυτό σου λέω, πρέπει να είσαι υπάκουη, να συμπεριφέρεσαι ως κορίτσι, να είσαι σεμνή. Συγγνώμη που σου επιτέθηκα πάλι, μικρή μου, αλλά είμαι αδύναμη. Δεν μπορώ να επιβληθώ στον εαυτό μου και επιβάλλομαι σε εσένα, αγάπη μου. Συγγνώμη», παραληρεί εκείνη, ενώ ο Τζέικ μού ζητά να του περιγράψω όσα διαδραματίζονται τόσο ολόγυρά μου όσο και μέσα μου.
«Πόνος, ενοχή... δεν με αγαπούν. Οι γονείς μου δεν με αγαπούν. Η μαμά μου μού ζητά να τη συγχωρέσω επειδή μου φώναξε κι επειδή με τράβηξε από τα μαλλιά. Και θα το κάνω, κι ας ξέρω πως δεν θα αλλάξει», απαντώ για αρχή και συνεχίζω μιλώντας του για τη χιονόμπαλα που διαλύεται στον αέρα. Για τα τζάμια του υπνοδωματίου, που γίνονται θρύψαλα, και για τις δολοφονικές κούκλες μου. Για τη μητέρα, η οποία βγαίνει από το δωμάτιο και την ακούω να τσακώνεται με τον μπαμπά. Δεν θα πάμε στη γιαγιά και στον παππού τελικά. Δεν θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα... τα κατέστρεψαν κι αυτά με την ανώριμη συμπεριφορά τους. Τα κατέστρεψαν όλα και κλείστηκαν στην κάμαρά τους, για να μην τους ακούω.
«Και τώρα;» απορεί ο Τζέικ, καθώς σκουπίζει τα δακρυσμένα μου μάτια.
«Τώρα με παίρνει ο ύπνος. Με ξεκουράζει, απομακρύνει τον πόνο μου...»
«Πρέπει να μου πεις τι έκανες όταν ξύπνησες».
Έχει πια νυχτώσει. Πάω στην πόρτα τους και τους βλέπω από την κλειδαρότρυπα. Κοιμούνται βαθιά, αγκαλιασμένοι, σαν να μη συνέβη τίποτα! Τώρα είναι η ευκαιρία μου. Ή τώρα ή ποτέ.
«Τι κάνεις, Ρόουζ, τι κάνεις αυτήν τη στιγμή;»
«Αυτοί κοιμούνται κι εγώ κοιτάω το λευκό φορεματάκι μου. Σε μερικά σημεία είναι λερωμένο με παγωτό σοκολάτα και λάσπη. Ο μπαμπάς με κέρασε το αγαπημένο μου γλύκισμα και μ' άφησε να παίξω στο πέτρινο κοίλωμα του λούνα παρκ, που ήταν γεμάτο άμμο».
«Και μετά;»
«Τρέχω! Ανοίγω την εξώπορτα και φεύγω από αυτό το σπίτι. Δεν με αγαπάνε. Πρέπει να γλιτώσω», λέω κι αισθάνομαι την καρδιά μου να παλεύει να δραπετεύσει από το στήθος μου. Θέλω να ξυπνήσω. Δεν θέλω να θυμάμαι. Δεν το αντέχω. Τα πόδια μου είναι γυμνά και παγώνουν καθώς βαδίζω στο πυκνό χιόνι. Κρυώνω... τρέμω από το κρύο, αλλά δεν θα γυρίσω ποτέ ξανά πίσω στη ζεστασιά του άψυχου σπιτικού μου.
Τακ τακ, τακ τακ... δεν ξέρω αν κοπανάει πάλι το στιλό του ή κάτι άλλο. Ή αν ακούω τόσο δυνατά το καρδιοχτύπι μου. Ξέρω όμως πως η γλυκιά του φωνή με καθοδηγεί να επιστρέψω στο παρόν, για να κλειστώ στην ασφάλεια των καυτών χεριών του.
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας Dead Roses, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
Σημ. επιμ.: Το εγκ νογκ (eggnog) πιστεύεται πως κατάγεται από τη Βρετανία του 13ου αιώνα. Πρόκειται για ρόφημα που έπιναν οι μοναχοί και περιείχε γάλα, αβγά, μπαχαρικά αλλά και αλκοόλ. Κάποτε έφτασε στην Αμερική όπου καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο διαδεδομένα χριστουγεννιάτικα ποτά/ροφήματα.
