Στα σύγχρονα ποιητικά βιβλία, που έχουν να προσφέρουν, οφείλουμε να σημειώσουμε αυτές τις τρεις συλλογές, που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Βακχικόν· για διαφορετικό, προφανώς, λόγο για το καθένα όμως σε καθένα από τα ακόλουθα υπάρχει αναγνωστικό ενδιαφέρον.
Και θα ξεκινήσω την περιήγηση από τη συλλογή του Αντώνη Μπογαδάκη Η ακολουθία των βημάτων η οποία, αν και πρωτόλεια εκδοτική απόπειρα, αποτελεί μία ιδιαίτερη ποιητική πρόταση, αφού ο δημιουργός επιχειρεί πάνω στην μακροσκελή φόρμα του ελεύθερου στίχου. Καθένα από τα τέσσερα έργα της συλλογής αποτελείται από πάμπολλους στίχους ενώ ο κύριος Μπογαδάκης γίνεται περισσότερο αφηγηματικός και επεξηγηματικός από τον μέσο ποιητή χωρίς ωστόσο να υπολείπεται το αποτέλεσμα σε ποιητικότητα. Επιτρέπει έτσι, τρόπον τινά, στον αναγνώστη να παραμείνει περισσότερο πάνω σε μία συνθήκη, να εισπράξει περισσότερα ερεθίσματα και υφές... κι αυτός ο περισσότερος χρόνος, που χρειάζεται, είναι που δομεί τη διαφορετικότητα αφού όλο και λιγότερο έχουμε τη δυνατότητα να βρούμε (πια) τόσο εκτενείς ποιητικές διαδρομές που θα μας κρατήσουν για ώρα στα νήματά τους. Δεν ξέρω αν το στοιχείο αυτό είναι που προσδίδει την ρετρό αισθητική ή αν οι λέξεις και τα νοήματα του δημιουργού οδηγούν προς τα κει... όμως, ναι, υπάρχει διάχυτη μία παραδοσιακή αφηγηματική αισθητική που ωστόσο δεν αφορά στο λεξιλόγιο ή σε κάτι άλλο σχετικό (για παράδειγμα χρήση λόγιας γλώσσας, καθαρεύουσας κ.λπ.). Φυσικά, υπάρχει και μπόλικη θάλασσα... αλλά αυτά, καλύτερα να τα ανακαλύπτει κανείς κατά μόνας.
Αυτή ήταν η θάλασσαγεροντοκόρημε το τεράστιο υγρό κεφάλι της,τα φυκώδη στήθη της,με τα ψάρια πουλαμπύριζαν σαν αλλήθωραβλέμματαστρέφοντας την κίνησή τουςπότε προς τον ουρανόκαι πότε προς τον πάτοαλλά τις πιο πολλές φορέςστην επιφάνεια εκεί που,φευ, υπήρχε ακόμαη ελπίδα να καμακωθούν.
Και έρχομαι στον κύριο Στέλιο Νικολάου τον οποίο είχα πρωτοδιαβάσει όταν κυκλοφόρησε η συλλογή Κυπρίων γη αέναη - Καρπασία πριν από λίγα έτη. Τότε δεν είχα αναφερθεί. Σήμερα, διαβάζοντας τη συλλογή του Ντέρτια, θαλάσση και πατρίς επιβεβαιώνω την θαυμαστή εξέλιξή του ως δημιουργός και μάλιστα με έναν τρόπο που κερδίζει τα μάλα. Η θάλασσα και σε αυτό το βιβλίο έχει μια εξέχουσα θέση και σημειολογία. Ίσως, εμείς οι άνθρωποι που γεννηθήκαμε και μεγαλώνουμε κοντά στη θάλασσα να έχουμε δεσμούς μαζί της –θέλουμε δε θέλουμε– να έχουμε επιρροές από εκείνη, χώρια οι εικόνες, αναμνήσεις κ.ο.κ. οπότε δεν μπορούμε να την προσπεράσουμε ούτε και να τη μειώσουμε φυσικά. Αν τώρα την αγαπάμε και λίγο, οπωσδήποτε το γαλάζιο της σηματοδοτεί πολλά μέσα και γύρω μας, και νομίζω αυτό συνέβη και στην περίπτωση του Νικολάου, ο οποίος παραμένει ρομαντικός και αποσκοπεί ή οραματίζεται τον ανώτερο άνθρωπο, τον ευπρεπισμένο, τον εκπολιτισμένο ή και σοφότερο.
Μη φοβού, μονάχα αγάπα∙ τις αξίες σου,τον συνάνθρωπό σου, τον τόπο σουκαι τη Μεσόγειο, που σας φιλάει απαλάολημερίς κι ολονυχτίς.
Τέλος, μάλλον άργησα να «ανακαλύψω» τον θαυμαστό τρόπο που έχει με τις λέξεις ο Νίκος Βλαχάκης και όχι μόνο. Ο ίδιος, έχοντας υπηρετήσει σε ελληνικές Πρεσβείες σε μέρη του εξωτερικού (Βρυξέλλες, Σόφια, Βερολίνο, Σόφια κ.ο.κ.) και δεδομένης της δημιουργικής του φύσης, έχει φτιάξει μία ποιητική συλλογή σε καθεμιά πόλη κι αυτό είναι ωφέλιμο καθώς βλέπουμε μέσα από τη ματιά του πώς εισέπραξε την παραμονή του εκεί. Με άλλα λόγια, η συλλογή Autobahn - Χρονικά των ηλίανθων δεν ξεχωρίζει μόνο λόγω των άξιων έργων που την αποτελούν. Συντελείται από εμπειρίες που αφορούν την γερμανική επικράτεια και από ιστορικές αναφορές/αναγωγές για την Γερμανία και την Ευρώπη γενικότερα.
Εδώ υπάρχει μία ατμόσφαιρα μοναδική ενώ η διαπεραστικότητα είναι ικανή να μεταφέρει όλες τις υφές: ήχους, μυρωδιές, αισθήματα... Οι ελεύθεροι στίχοι μεταδίδουν εντάσεις, ηχοχρώματα, εικόνες και διαθέσεις άμεσα και αποτελεσματικά. Το μεταφορικό ταξίδι, που προσφέρει η λογοτεχνία, ενώνεται νοερά με έναν αυτοκινητόδρομο (autobahn στα γερμανικά) κι αυτός με την ιστορία, δηλαδή τον χρόνο, και όλα μαζί, υπό τη γραφίδα του κυρίου Βλαχάκη, δομούν ένα «σύμπαν» αρκετά οικείο και ξένο μαζί. Χρήσιμες είναι και οι πληροφορίες που παίρνουμε στο επίμετρο από τον Θεόδωρο Δασκαρόλη (διαβάστε το με επιμέλεια όλο) γιατί εδώ μπορούμε –εκτός από το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που οδήγησε στο βιβλίο που κρατάμε στα χέρια μας– να δούμε, λες από μία κλειδαρότρυπα, κάτι από την κουίντα.
Στίφη προσφύγων παραμονεύουνστις αλέες του φόβου σου,στίφη προσφύγων ικετεύουνεμπρός στις πύλες σου.Στίφη προσφύγων φοβούνταιστις αλέεςτης ικεσίας τους.Στα αρχεία σου σκονίζονταιτα ομολογιακά δάνειατης Βαϊμάρης... Φευ!℘Ο Λούθηρος κάθε βράδυκαρφώνει φυλλάδια των Σπαρτακιστώνστις πόρτες μεγάλων αιθουσών σουκαι μετά τις συναυλίεςπροσφωνεί την Όστιαμε βαυαρέζικη μπίρα.
