Πρώτο εκδοτικό πόνημα για τη Γαβριέλλα Νεοχωρίτου τούτη η ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται ...Και χορεύω τις νύχτες, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φιλιππότη, αν και η ίδια δεν είναι νέα δημιουργός. Γράφει αρκετά έτη τώρα, έχοντας συγκεντρώσει πλήθος ποιητικών έργων όπως και χαϊκού.
Σε αυτό το βιβλίο, η λογοτεχνική περιήγηση ξεκινά με το ...και χορεύω (σωστά φανταστήκατε αν υποθέσατε πως συνδέεται με τον γενικό τίτλο της συλλογής) όπου είναι σαν να μας εξηγεί γιατί γράφει, πώς, πότε κ.ο.κ. και από το οποίο κρατάω τον στίχο: «αγκαλιάζω / τους ψίθυρους της νύχτας, χορεύοντας γι' αυτά / που με πλήγωσαν και με πληγώνουν.» που, κατά τη δική μου οπτική και άποψη και από το λίγο που τη γνωρίζω, αντικατοπτρίζει τόσο την ψυχοσύνθεσή της όσο και το πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργεί.
Βαδίζω με τις πληγές μου ανοιχτές,αλλά βαδίζω και βγαίνω απ' τα σκοτεινά,θλιβερά καλντερίμια σας, με την ελπίδα κρεμασμένηστα μάτια μου, την Αγάπη φωλιασμένη στην καρδιά μου.Το φως ζητώ!
Το ύφος της παραμένει δραματικό, όπως θα χαρακτήριζα και το σύνολο των έργων που συναντάμε εδώ. Τα στοιχεία που κυριαρχούν είναι το σκοτάδι κι η νύχτα, ο πόνος και η θλίψη, μαζί με τη βροχή και το φεγγάρι... κάποια για να δομήσουν το ηχόχρωμα, άλλα για να σκιαγραφήσουν το συναίσθημα κι άλλες φορές επειδή συνδέονται με το νόημα και την αφήγηση. Όμως, παράλληλα, οφείλουμε να σημειώσουμε την αγάπη, την ελευθερία και την ελπίδα, που πρωτοστατούν στα κείμενα ενώ και οι τρεις έννοιες, πολλές φορές, αναφέρονται με κεφαλαίο ως προσωποποιημένες θεότητες ιδιάζουσας σημασίας.
Πόνο που έχει η νύχτα...Γλείφω τις πληγές μου!Την Ανατολή προσμένω!
Η ποιητική της κυρίας Νεοχωρίτου δείχνει απλή, χωρίς εξειδικευμένο λεξιλόγιο ή δύσκολα νοήματα, όμως επιδέχεται δεύτερης ματιάς. Μια δεύτερη –ή τρίτη– ανάγνωση ανοίγει το πεδίο και τον ορίζοντά μας προς νέες, εναλλακτικές νοηματικές προσεγγίσεις προσφέροντας εύρος.
Παρατηρήστε πώς αντιπαραβάλλονται το λευκό με το μαύρο (για παράδειγμα στο Μισό... μισό) όπως και οι άλλες αντιθέσεις όπως: η ανατολή με τη δύση, το φως με το σκοτάδι κ.λπ. ενώ, μιλώντας για φως, οφείλω να σημειώσω την αναζήτηση φωτός στις νοηματικές χροιές των στίχων, που συμβολίζει τη λύση, το διέξοδο, τη χαρά κ.ο.κ. και η οποία διακρίνεται σε πλήθος περιπτώσεων.
Οδηγός το φως σου γίνεται
Η Γαβριέλλα Νεοχωρίτου σε αυτό το βιβλίο αναζητεί και προσδοκά την αλήθεια. Την αλήθεια που απελευθερώνει –εκτός όλων των άλλων– και μάλιστα την αναγράφει με άλφα κεφαλαίο ως μία ακόμα προσωποποιημένη (θηλυκή) φιγούρα μεγάλης συμβολικής και σημειολογικής αξίας.
Η ανθρωποκεντρική της προσέγγιση υπογραμμίζει το πέρασμα του χρόνου και το αποτύπωμά του και το βλέμμα της εμπλουτίζεται με ερωτηματικά και διερευνητικά στοιχεία.
Αν έπρεπε να βάλει κανείς έναν χρωματισμό στο πόνημα, τότε το ασημένιο φεγγαρόφως θα ήταν το πιο κατάλληλο μαζί με το κόκκινο του αίματος.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για ποίηση που την χαρακτηρίζει η γήινη, προσγειωμένη ματιά, με ψυχή και κατάθεση προσιτή σε άπαντες φιλαναγνώστες.
