Ένας άντρας παγιδεύεται στον κόσμο των ναρκωτικών και μια βόμβα πέφτει στα άτομα που βρίσκονται γύρω του. Τέσσερις άνθρωποι καταθέτουν τις δικές τους απόψεις, σκέψεις αλλά και φόβους γύρω από τον εξαρτημένο χρήστη που αγάπησαν, στήριξαν, ακόμη και πρόδωσαν. Τι συμβαίνει σε μια οικογένεια και σ' έναν κοινωνικό περίγυρο όταν κάποιος ξεκινάει να παίρνει ναρκωτικά; Πόσο δύσκολο και δύσβατο είναι το μονοπάτι που θα πάρουν όλοι τους; Το μυθιστόρημα της Μαρίας Μαυρικάκη διασκευάστηκε για το θέατρο και ζωντανεύει μια δύσκολη, σκληρή και τραγική ιστορία.
Ο Αντώνης Αντωνίου είναι ο Γεράσιμος, ο κολλητός φίλος, η Νατάσα Ασίκη είναι η Ρία, η αδελφή, η Ειρήνη Κονίδου είναι η Τούλα, η σύντροφος και ο Τάκης Βαμβακίδης είναι ο Γαρύφαλλος, ο φίλος από τον στρατό που θα βοηθήσει στην πιο κρίσιμη στιγμή. Τέσσερις χαρακτήρες που ψάχνουν να βρουν τα πατήματά τους όταν ο άνθρωπος που αγαπάνε ξεκινάει την κάθοδο στην κόλαση των ναρκωτικών.
Τέσσερις ενδιαφέροντες ρόλοι, ερμηνευμένοι από τέσσερις δοκιμασμένους ηθοποιούς κάτω από τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Αντώνη Αντωνίου στήνουν μια παράσταση-γροθιά στο στομάχι γεμάτη ποικίλα συναισθήματα, ωμότητα και ρεαλισμό. Ο καθένας τους μιλάει για τη δική του εμπειρία και για τις δικές του προσπάθειες στήριξης και βοήθειας κι έτσι δημιουργείται ένα σύνολο από δυνατούς μονολόγους που αλληλοσυμπληρώνονται, φωτίζοντας λάθη, επιτυχίες, αγκαλιές, αναμνήσεις. Απευθύνονται νοητά στον Άκη, τον άνθρωπό τους, μιλάνε σε δεύτερο ενικό πρόσωπο, τον επικαλούνται, τον αναπολούν, θυμούνται ευχάριστες μα και σκληρές στιγμές μαζί του.
Η Ρία, οχτώ χρόνια μεγαλύτερή του, περιγράφει τις οικογενειακές τους στιγμές από την Κυψέλη του 1960. Είναι τόσο διαφορετικές οι πορείες τους που είναι «λες και οι γονείς μας έκαναν δύο μοναχοπαίδια»!
Ο Γεράσιμος θυμάται τις εξόδους τους, την εφηβεία τους, τις επιτυχίες τους στο ωραίο φύλο, τις συναυλίες και τα πάρτι του 1970, το κίνημα της αμφισβήτησης, τους Rolling Stones, για τις προσπάθειές του να του βρει δουλειά. Ο Άκης δεν έπαιρνε τα γράμματα, με τα χίλια ζόρια τέλειωσε υδραυλικός, του κόλλησε να γίνει ναυτικός, τελικά μετά τον στρατό –«είκοσι οκτώ μήνες, χώρια οι φυλακές!»– άλλαξε κατευθύνσεις. «Κάθε λίγο και λιγάκι ένα νέο κόλλημα», θυμάται ο Γεράσιμος. Κι όταν έμπλεξε με τα ναρκωτικά ο φίλος του, «φοβέρες, παρακάλια, μούτρα», δεν κατάφερε να του αλλάξει γνώμη!
Η Τούλα αναπολεί τη Μήλο όπου γνωρίστηκαν και το πώς εξελίχθηκε η σχέση τους μέχρι αλλά και μετά τα ναρκωτικά: «Ήθελα να του γεμίζω το μυαλό, να μην υπάρχει χώρος για τις άσχημες σκέψεις.». Πόσο όμορφη εκείνη η περίοδος στο νησί! Αποφάσισε λοιπόν να τον ακολουθήσει πίσω στην Αθήνα κι έτσι ξεκίνησε μια δυνατή ερωτική και συντροφική σχέση που δοκιμάστηκε κι αυτή όπως κι οι άλλες.
Ο Γαρύφαλλος, μια διακριτική κωμική νότα, είναι ο επαρχιώτης σύστρατος του Άκη, που τον καλεί να μείνει μαζί του στην εξοχή και τον απασχολεί με διάφορες δουλειές για να «καθαρίσει» και να ξεχαστεί. Είναι αντίθετος με τη ζωή στην πόλη, μιλάει με αγάπη για το χωράφι του, τα ζώα του, στέκεται στο πλάι του Άκη όταν έρχεται να μείνει μαζί του. Η προφορά του και το λεξιλόγιό του χαλαρώνουν λίγο τον θεατή από την ένταση και το σφίξιμο που γεννιούνται λόγω των γεγονότων.
Το «Εξαρτάται» είναι μια δυνατή παράσταση που καταγράφει εν είδει χρονικού και μέσα από τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες τον δύσκολο αγώνα των χρηστών που παλεύουν να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά. Τέσσερις ηθοποιοί ερμηνεύουν με πάθος, ρεαλισμό και σωστά εκφραστικά μέσα αντίστοιχους ρόλους που ο καθένας εξ αυτών είχε στη ζωή του Άκη. Το σκηνικό με τον λαβύρινθο από συρματόπλεγμα προσομοιάζει με τη ζωή του ναρκομανούς και των οικείων του και τα κοστούμια είναι απλά και καθημερινά, και τα δύο δημιουργίες του Νίκου Κασαπάκη. Σωστή η επιλογή του σκηνοθέτη Αντώνη Αντωνίου να ακολουθήσει παράλληλους μονολόγους, αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα μια στατικότητα και μια σχετική ακινησία, μιας και οι ηθοποιοί παραμένουν στις θέσεις τους και μετακινούνται ελάχιστα μπροστά ή στο πλάι αφήνοντας τη μισή σκηνή άδεια. Ίσως αν περπατούσαν μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο, αν στέκονταν κάθε φορά και σε άλλο σημείο, χωρίς απαραίτητα να συναντιούνται, να βοηθούσε περισσότερο στην κίνηση και στην εκφραστικότητά τους. Οι φωτισμοί της Μαριέττας Παυλάκη συγχρονίζονται απόλυτα με τη σειρά ερμηνείας των ηθοποιών. Στο τέλος της βραδιάς, ο Αντώνης Αντωνίου συνομιλεί με το κοινό, συμπληρώνοντας έτσι με σκέψεις, απόψεις, απορίες τη θεατρική εμπειρία, δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να ανταλλάξει απόψεις για όσα είδε και για όσα ένιωσε, ακόμη και για προσωπικά βιώματα σχετικά με το θέμα του έργου.
Μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνίου
Σκηνικά - Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης
Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη
Μουσική - Μουσική επιμέλεια: Πιέρρος Παπαδάκος
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Αντωνίου, Νατάσα Ασίκη, Τάκης Βαμβακίδης, Ειρήνη Κονίδου
