Η νουβέλα της Ελένης Αποστολάτου Dead Roses αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το δέκατο τρίτο μέρος. Περίληψη:
Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
Εγώ είμαι εδώ
Ο Τζέικ έχει επιστρέψει στον πάγκο της κουζίνας· μου έχει γυρίσει την πλάτη και καπνίζει. Φαίνεται πως τα συναισθήματά μας είναι αμοιβαία· νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον αλλά συνάμα φοβόμαστε. Φοβόμαστε να αφεθούμε και να ζήσουμε τη στιγμή χωρίς πρέπει και μη. Τουλάχιστον αυτός έχει περισσότερο θάρρος και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από εμένα. Γι' αυτό και δεν έχει τρέξει ακόμη στο δωμάτιό του για να ντυθεί και να φύγει από το ίδιο του το σπίτι εξαιτίας της παρουσίας μου.
Ανοίγω την τσάντα, που έχω παρατήσει στην απέναντι πολυθρόνα από αυτήν που καθόμουν, και βγάζω το πακέτο με τα τσιγάρα μου. Παίρνω μια βαθιά εισπνοή, βολεύομαι δίπλα του και ανάβω ένα, αποφασισμένη για όλα.
«Σου αρέσω;» τον ρωτώ παρατηρώντας τα άσπρα του μαλλιά. Πώς έχασαν από τόσο νωρίς το χρώμα τους;
«Είσαι όμορφη και γλυκιά, αν και γεμάτη αμφιβολίες».
«Εσύ δεν έλεγες το μεσημέρι πως έχεις πολλά χρόνια να γδυθείς μπροστά σε άντρα;» ένα ανάλαφρο γελάκι κάνει την εμφάνισή του, που παρασύρει τις άκρες των χειλιών μου σε μια ανοδική πορεία και τις φωνητικές μου χορδές σε μια διαρκή και έντονη σύσπαση. Και ξάφνου η αμηχανία δίνει τη θέση της σε μια ανεξήγητη χαρά.
Το γέλιο είναι μεταδοτικό και κάποιες φορές ασταμάτητο. Είναι το μεγαλύτερο δώρο για όλους μας, καθώς στο άκουσμα και στην αίσθησή του όλα τα βαρίδια που κουβαλάμε πέφτουν καταγής έστω και για λίγο.
«Ήμασταν μαζί έξι χρόνια και τα τελευταία τρία ούτε που με άγγιζε», αποκρίνομαι και τα χαχανητά μου δυναμώνουν σαν να έριξα λάδι στη φωτιά, γιατί υπάρχει κι αυτό το γέλιο που παίρνει τη μορφή ενός λευκού πέπλου και ρίχνει αυλαία σε όσα μας προκαλούν αμηχανία, φόβο ή θλίψη.
«Μικροβιοφοβικός ήταν;» απορεί μα συνεχίζει να γελάει.
«Με είχε βαρεθεί. Έτσι έλεγε. Κι εγώ του επέτρεπα να πηγαίνει με άλλες, γιατί δεν είχα τα κότσια να σηκωθώ να φύγω. Άσχημο πράγμα η συνήθεια».
Τα γέλια μας κόβονται μαχαίρι.
«Νομίζω πως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε για όσα είδες», λέει και με κοιτά έντονα μες στα μάτια ώστε να διαβάσει κάθε μου συναίσθημα. Όμως ο ψυχικός μου κόσμος είναι ένα απέραντο χάος.
«Τζέικ, τον εμπιστεύομαι», σβήνω το τσιγάρο με την καρδιά μου να βροντοχτυπά στην ιδέα όσων θα ακολουθήσουν τη δήλωσή μου. Δε φοβάμαι την επερχόμενη αντίδρασή του αλλά ότι σίγουρα με θεωρεί τρελή.
«Τον Άνταμ; Πώς γίνεται να εμπιστεύεσαι αυτόν τον άνθρωπο;»
«Βάζω στοίχημα ότι είναι ο μόνος που κατέχει τις απαντήσεις στα πώς και στα γιατί μου. Επίσης, αν και ξέρω πως θες να μάθεις πώς αισθάνομαι, εγώ έχω την ανάγκη να συνεχίσουμε από κει που έχουμε μείνει. Πρέπει να μάθω τι έγινε μετά».
«Θα κουραστείς. Όχι, δε δέχομαι να πάρω αυτό το ρίσκο».
«Μα γιατί;»
«Γιατί χρειάζονται παύσεις για να επεξεργαστείς όσα έμαθες. Και χρόνος για να τα δεχτείς».
Ένα κομμάτι μου καίγεται να μάθει την άποψη του Τζέικ για τον Άνταμ, μα ένα άλλο διστάζει. Διαισθάνομαι πως αργά ή γρήγορα θα τον ακούσω να λέει ότι ο Άνταμ είναι τρελός. Όμως ο χρόνος μάς πιέζει, οπότε, δεν έχω άλλη επιλογή. «Ποια είναι η γνώμη σου για εμάς».
«Συναντώντας και βιώνοντας τον παιδικό εαυτό σου, ίσως έκανες βουτιά στον κόσμο της φαντασίας του. Οποιοδήποτε παιδί στη θέση σου θα έβλεπε τα μάτια του σατανικού απαγωγέα του να κοκκινίζουν. Ίσως πάλι όλα αυτά συμβολίζουν τα θαμμένα συναισθήματά σου απέναντί του. Όσο για εκείνον... αν όσα έλεγε ήταν αλήθεια, είναι ή ήταν ψυχικά άρρωστος, Ρόουζ. Λυπάμαι που σε απογοητεύω, όμως, καλύτερα να μείνεις μακριά του».
«Μακριά του;» ψελλίζω απογοητευμένη και αμέσως μετά η σιωπή μάς κυριεύει.
Τα σώματά μας έλκονται και καταλήγουν να στέκονται στο κενό ενδιάμεσα στα δύο σκαμπό. Με κοιτά στα μάτια λες κι έχει χάσει κάτι πολύτιμο μέσα τους, κάτι που μόνο εκείνος έχει την ικανότητα να βλέπει. «Δε χρειάζεσαι τον Άνταμ, εγώ είμαι εδώ», ψελλίζει καθώς σκύβει, και μου χαρίζει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα.
«Αυτό είναι το καλύτερό σου;» συνοφρυώνομαι. Αισθάνομαι τα δάχτυλά του να μπλέκονται στις ρίζες των μαλλιών μου και κλείνω τα μάτια.
Τραβά προς τα πίσω το κεφάλι μου. Το πρόσωπό μου είναι εκατό τοις εκατό εκτεθειμένο κάτω από το δικό του. Τα χείλη μου μισανοίγουν. Η γλώσσα του τρυπώνει στο μικροσκοπικό κενό και το ανοίγει μπαίνοντας απαλά μέσα του. Κάνει κύκλους γύρω από τη δική μου, διεκδικώντας τη με τρυφερότητα και μια συστολή, που σύντομα μετατρέπεται σε ενεργό ηφαίστειο και με καίει στη λάβα του. Τα πόδια μου κόβονται από το κύμα της ηδονής που με γαργαλάει ανάμεσά τους. Με κολλάει στο κορμί του, το δεξί μου χέρι κατεβάζει την πιτζάμα μαζί με το σλιπ του και κλείνει γερά τον ορθωμένο ανδρισμό του στη χούφτα του.
Το παιχνίδι μου γίνεται όλο και πιο έντονο. Μ' αρέσει πολύ. Τα βογκητά του λούζουν την ατμόσφαιρα και με τρελαίνουν. Πέφτω στα γόνατα και τον παίρνω βαθιά στο στόμα μου. Τον ρουφάω· κάνω τα πόδια του να τρέμουν και την καρδιά του να χτυπά άναρχα. Βαριανασαίνει και, με μια κίνηση, με σηκώνει και μ' ακουμπά στον πάγκο. Τώρα είναι η σειρά του να παίξει μαζί μου. Με τα φιλιά του να εστιάζουν στον λαιμό μου, κάνοντάς με να ριγώ από την κορυφή ως τα νύχια, με ξεγυμνώνει. Τα δάχτυλά του γλιστρούν στην κλειτορίδα μου και κολυμπούν στα πλούσια υγρά μου.
Τον τραβάω από τα μαλλιά, αναγκάζοντάς τον να με κοιτάξει, και δαγκώνω τον ώμο του. Με κοιτά λάγνα και τα βλέφαρά του κλείνουν. Ακόμα μία δαγκωματιά και χάνει τον αυτοέλεγχό του. Γραπώνει τα οπίσθιά μου και χώνεται βίαια μέσα μου. Το κορμί μου τινάζεται ολάκερο αλλά εγώ το νιώθω να παραλύει. Με διαπερνά με πάθος ψάχνοντας για το στόμα μου από το οποίο ελευθερώνεται η πιο φλογερή μελωδία. Ο χορός μας δυναμώνει κι οι φωνές μας βγαίνουν στον ίδιο έξαλλο ρυθμό, ακολουθώντας τα ιδρωμένα σώματά μας. Τα νύχια μου μπήγονται στους γλουτούς του, καθώς ο οργασμός μου ξεχύνεται σαν ορμητικό ποτάμι μαζί με τα δάκρυα της απόλυτης ηδονής. Τριάμισι χρόνια... τριάμισι χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που γεύτηκα τον έρωτα. Κι ο δικός του έρωτας είναι ασυγκράτητος, όσο κι αν παλεύει να τον κρύψει, και μου λέει όσα αρνούνται να βγουν απ' τα δυο του χείλη.
Ανεβάζει γρήγορα την πιτζάμα του και ανάβει τσιγάρο, χαζεύοντας στο κενό.
«Γιατί γυρεύεις να πας πάλι πίσω; Τι ψάχνεις να βρεις αυτή τη στιγμή;»
Δεν ξέρω τι να του πω. Από τη μία θέλω να μάθω τι έγινε μόλις η Σίλια με άφησε στο σπίτι μου –αλλά και να κοιταχτώ στον καθρέφτη για να δω το παιδικό είδωλό μου– και από την άλλη απορώ γιατί ο Τζέικ κάνει σαν να μη συνέβη τίποτα ανάμεσά μας.
«Αυτό ήταν; Δεν έχεις να πεις τίποτα;» Τι άλλο να τον ρωτήσω; Προφανώς ό,τι συνέβη δεν σήμαινε τίποτα γι' αυτόν, αλλά εμένα με πονάει να τον βλέπω τόσο αδιάφορο απέναντί μου ενώ πριν από λίγο λιώναμε ο ένας στα χέρια του άλλου.
Γυρνά το βλέμμα του στο δικό μου –αυτό ήταν, πάλι θα γίνω ρεζίλι. Και δεν έχω άδικο, αφού παρατηρεί κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπό μου, κι ας παλεύω να του κρυφτώ. Τα δάκρυά μου έχουν γαντζωθεί στις κάτω βλεφαρίδες μου. Τα νιώθω· τα νιώθω να πέφτουν σαν σταγόνες βροχής που γλιστρούν από το φύλλωμα των σφενδάμων και πέφτουν με φόρα στο έδαφος.
«Τι συνέβη;» με ρωτά καθώς ο αντίχειράς του σκουπίζει μερικά από αυτά που αρνούνται να παραδοθούν στη βαρύτητα.
«Σε σιχαίνομαι. Αυτό συνέβη!»
Αυτά είναι και τα τελευταία μου λόγια, που συνοδεύουν τη φυγή μου στο υπνοδωμάτιό του. Κάθομαι στο κρεβάτι ενώ οι τέσσερις τοίχοι του μοιάζουν να με πλακώνουν.
Δε χρειάζεσαι τον Άνταμ, εγώ είμαι εδώ, ακούγεται ξανά και ξανά μες στο κεφάλι μου κι ένας ηλεκτρισμός διαπερνά τη σπονδυλική μου στήλη.
Στέκεται μπροστά μου έχοντας ανοίξει τα εβένινα και μεταξένια φτερά του. Τα σκούρα του μαλλιά γυαλίζουν και τα καταπράσινα μάτια του λάμπουν καθώς μου χαμογελούν. Αυτός είναι, το ξέρω. Μόνο που τώρα φαίνεται όμορφος, εντυπωσιακός θα έλεγα, πιο ανθρώπινος. «Πώς είναι να κάνεις έρωτα με τον διάβολο, Ρόουζ;» έρχεται όλο και πιο κοντά μου και μια άναρθρη κραυγή βγαίνει από το λαρύγγι μου.
Μια κραυγή που όλο και δυναμώνει, ματώνοντάς το.
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας Dead Roses, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
