koukidaki: Ξόβεργες

Νεφέλης Πηγή

Ο καιρός αλλάζει, κάνει κρύο, κρυώνω, πουθενά δεν βολεύομαι. Ό,τι αγάπησα πιο πολύ χάθηκε σε θολές διαδρομές, εγώ όμως ακόμα ψάχνω, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να το βρω και υπόσχομαι αυτή τη φορά να το κρατήσω και ας μην ξέρω τι να το κάνω, εγώ θα το κρατήσω. Όσες ξόβεργες όμως και να στήσω, πάντα μου ξεφεύγει κάτι. Ίσως οι παγίδες μου είναι ατελείς. Έλα, δώσε μου το χέρι σου, να σε περάσω απέναντι στον δρόμο και μετά θα κατηφορίσουμε για να πάμε σε ένα πολύ όμορφο μέρος, με πολλά δέντρα, ρυάκια και ένα μικρό καταρράκτη, εκεί πάνω στα δέντρα έχω κρεμασμένες κάποιες λέξεις, τις κρέμασα σε μία κρίση πυρετού, με έκαιγαν και τις κρέμασα εκεί, πάνω από τα νερά και πάνω στα δέντρα, να δροσιστούν και εγώ να πάψω να έχω πυρετό. Οι μέρες που περνούν είναι ίδιες και απαράλλαχτες, τίποτα δεν έχει ταράξει τη ρουτίνα, καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα πεθάνω από πλήξη. Δεν έχω ξυπνήσει από τον εφιάλτη, αυτό το κακό όνειρο που απέτυχε, γιατί είχε έναν προορισμό, έναν και μοναδικό, να γίνει ένα όμορφο όνειρο, να απαλύνει τα τραύματα ή τουλάχιστον, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να πάρει βελόνα και κλωστή να ράψει τις πληγές και ας μείνουν σημάδια, τι πειράζει, τίποτα δεν πειράζει πια, όλα είναι καλοδεχούμενα. Και αυτή η ελπίδα να επιμένει, ποιος μπορεί να συναγωνιστεί την ελπίδα, κάνεις... Τι μπορεί να την νικήσει;

Περιστρέφομαι, στροβιλίζομαι και συναντιέμαι με τα αντίθετα ρεύματά μου, σχηματίζεται μία δίνη, αυτός ο στρόβιλος με καταπίνει· και είναι αδύνατον να ξεφύγω. Έχω όνειρα εφιάλτες, αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν οι εφιάλτες μπορούν να ονειρευτούν και αν μπορούν, τι όνειρα μπορεί να βλέπουν, είναι γελοίο να σκέφτομαι ότι μπορεί ένας εφιάλτης να ονειρεύεται ένα όνειρο μέσα σε ένα άλλο όνειρο ε;

Φυσάει, εκείνος ο αέρας που τα σαρώνει όλα και είναι αμείλικτος και εγώ ανύποπτη βαδίζω με τις σκιές, που o άνεμος τις έφερε δίπλα μου, κάνω μία ύστατη προσπάθεια, να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο για να τις αποφύγω, αλλά όχι, με παίρνουν στο κατόπι, μου ραγίζουν τα όνειρα, μου φτύνουν τις αναμνήσεις στα μούτρα, ό,τι λόγια είπα, ό,τι πράξεις έκανα, όλα στη σέντρα. Και ήρθε αυτός ο θάνατος με τα όλα του, αυτός ο θάνατος που τα παγώνει όλα. Έχω ανοίξει όλα μου τα χαρτιά στο πάτωμα, είναι όλα σκισμένα, τσαλακωμένα και λίγο ανισόρροπα, αίφνης ανακαλύπτω ότι δυστυχώς τα έχω κάνει θάλασσα, ίσως θα έπρεπε να εγκαταλείψω, σκέφτομαι ότι με ξεβράζει η ίδια μου η ζωή, με πετάει έξω. Με βρίσκει το ξημέρωμα στο πάτωμα με τις σελίδες μου όλες διαμελισμένες, το πρωί είχα να αντιμετωπίσω τα πιάτα στον νεροχύτη, αν τα πετούσα; Αν τα έσπαζα όλα και τα έβαζα σε σακούλες και τα πετούσα; Τίποτα από όλα αυτά δεν κάνω, απλά για λίγο λέω να χαϊδέψω, με τρυφερότητα αυτή τη φορά, τα αδιέξοδά μου. Και εκεί ανάμεσα στα πιάτα, τα τηγάνια, τα ποτήρια, τις αγουροξυπνημένες φωνές των παιδιών, βάζω το «πρέπει» μπροστά, κείνο το «πρέπει» που χρόνια με κυνηγάει, με τρώει με κινήσεις νωχελικές, βάζω το γάλα στα ποτήρια, τον καφέ στο φλιτζάνι και προσπαθώ να συγκρατήσω το μυαλό μου σε αυτό που «πρέπει» να κάνω, να πλύνω τα πιάτα, να μαζέψω το σπίτι, παίρνω μία βαθιά ανάσα, ανασκουμπώνομαι και αρχίζω το γνωστό δρομολόγιο με την ελπίδα ότι ίσως κάτι με τραβήξει ψηλά, κάτι που θα με φέρει στην επιφάνεια και θα με λυτρώσει, να εξαφανιστεί επιτέλους αυτό το αόρατο τζάμι που τόσο πολύ θέλεις να σπάσεις, να φοβάσαι μην κοπείς· το βλέμμα μου πότε κοιτάει το νεροχύτη και πότε την πόρτα, σκουπίζω με μανία τα χέρια μου στην ποδιά και την αφήνω πάνω στην καρέκλα, βγαίνω έξω, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πού πρέπει να πάω, μα είναι καλό που έκανα ένα βήμα και βγήκα έξω από την πόρτα. Χάνω τον εαυτό μου, με χάνω, κοριτσάκι μου το θέμα δεν είναι να χάσεις τον εαυτό σου, χάσε τον κι αν κοτάς βρες τον!.. Α, και κάτι άλλο, και οι φυλακισμένοι έχουν το δικαίωμα του προαυλισμού, εσύ ύψωσες τοίχους χωρίς προοπτική, από όλα ήσουν εξαρτημένη εκτός από τη ζωή, αναμφίβολα είχες μία ροπή προς την εξάρτηση!..

Μετρώ τα κομπολόγια σου, τα έχω απέναντί μου, πρέπει να μέτρησα ίσα με δέκα κρεμασμένα, η ξυριστική μηχανή, αυτές οι παλιές, οι μεταλλικές, το πινέλο, όλα τ' αντικείμενα είναι στη θέση τους, έτσι όπως τα αφήσατε. Είναι απορίας άξιον το πώς οι άνθρωποι δένονται με τα αντικείμενα, άνθρωποι και αντικείμενα μεταβάλλονται, μετατρέπονται με το πέρασμα του χρόνου, διαρκώς, τα αντικείμενα έχουν την ιστορία τους, όπως και οι άνθρωποι, αποδίδουμε σε εκείνα πτυχές της δικής μας ιστορίας. Τώρα θα μου πεις, αυτό που μετράει δεν είναι τα αντικείμενα, αυτό που έχει ίσως τη μεγαλύτερη αξία είναι να μοιραστείς την αποκαθήλωσή σου με κάποιους που γνωρίζουν και ξέρουν από πρώτο χέρι πώς είναι να στέκεσαι χωρίς ρούχο απέναντί τους. Όταν είμαστε ευάλωτοι γυρνάμε πάντα εκεί που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν πολύ, για αυτό βρίσκομαι εδώ. Ο πόνος δεν κάνει διακρίσεις, δεν ξέρει να διαβάζει, δεν ξέρει να γράφει, θα μπορούσαμε να τον πούμε και αναλφάβητο, αυτό που ξέρει πολύ καλά να κάνει είναι ότι όταν το βάλει κατά νου να σε πονέσει, θα ανοίξει κύκλο για να μπεις μέσα, θα μπει στη μπασιά σου και θα καθίσει στον θρόνο σου.

Μετράω τα απομεινάρια της ζωής μου, αυτά τα λειψά κομμάτια που απέμειναν, όσο εγώ απουσίαζα. Ετοίμασα για την πάρτη μου ένα εφιαλτικό όνειρο, με τους δείκτες του ρολογιού να γυρίζουν πίσω. Νόμιζες ότι μπορούσες να ξεγελάσεις τον χρόνο, να τινάξεις από πάνω σου όλα τα σημάδια, όλη τη σκόνη, όλα τα ανεκπλήρωτα, όμως στην πορεία σου μέσα στον χρόνο συλλέγεις διάφορα, άυλα, υλικά, λάφυρα, κάθε λογής παραλογισμούς, δαίμονες.. και τα ξεχνάς και τους στερείς το δικαίωμα αναγνώρισης. Κάθε κύτταρό τους, κάθε σπιθαμή τους, ζητά να τα θυμηθείς και αυτή τη φορά να μην τα ξεχάσεις... Γιατί όλα σηματοδοτούν επιθυμίες, όλα είναι απόδειξη ύπαρξης, πάψε να βάζεις κόφτη στο μυαλό σου και άστο να τα θυμηθεί όλα. Ακούς που σου μιλάω; Γιατί η αλήθεια μου δεν τους είναι αρκετή;

Οι άνθρωποι αρέσκονται να εισχωρούν στην προσωπική σου ζωή, τι κάνεις, γιατί το κάνεις. Όταν με βλέπουν να βγαίνω έξω στη βεράντα, με κοιτάζουν περίεργα, η αλήθεια είναι ότι δεν βγαίνω πολύ, άρα λοιπόν όταν με βλέπουν το θεωρούν κάτι αξιοπερίεργο· κάποτε σε αυτή τη βεράντα υπήρχαν πολλά λουλούδια, τα πέθανα όλα, μόνο δύο έζησαν, αυτά τα δύο φυτά είναι θαύμα που επέζησαν από την ξηρασία και την αδιαφορία χρόνων.

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο Julien Pacaud (Personal Development) Δείτε όλα τα έργα του