Κουράστηκα πια να περιμένω
να γυρίσουν πίσω
οι οικείοι μου νεκροί
Κουράστηκα πια να μαζεύω δυνάμεις
για να ουρλιάξω κάποτε
Βοήθεια!
Εδώ οι θεοί πτοούνται,
εγώ ο θνητός γιατί όχι;
Ένα δέντρο είναι το αποκούμπι μου
Χρειάζομαι το φως
που διαπερνάει τα φυλλώματά του
Χρειάζομαι τα πουλιά
που κουρνιάζουν, κελαηδώντας
στα μεγάλα κλαδιά του
Λίγο νερό απ' τις ρίζες του
Αγκαλιά με τον κορμό του
δε θα υποφέρω
Αχ! Η μοναξιά, η εγκατάλειψη,
η προδοσία, η φυγή των οικείων μου
σε άλλα άγνωστα μέρη
με πλήγωσαν ανεπανόρθωτα
μα εγώ περιμένω ακόμη
Το δέντρο μου γέρασε πια
Ερήμωσε γύρω μου
ο τόπος και ο χρόνος
μα προσμένω ακόμη
Πού βρίσκεστε εξανδραποδισμένοι;
Πού πλανιέστε εσείς
με τα κομμένα άκρα;
Δε μπορεί, θα έρθετε κάποια ημέρα!
Δεν πιστεύω ότι με ξεχάσατε
Όσο επιτρέπω
στον κουρασμένο εαυτό μου
ν' αναπνέει
θα σας καρτερώ
🌰
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Salvador Dali [Gala's Dream (Dream of Paradise), 1972]