Τα προβλήματα δεν έχουν τελειωμό στη Λυδία
Γιώργου Ζώτου
Ανατολικά της Λυδίας, στην Φρυγία, υπήρχε η αρχαία πόλη των Κελαινών, βασιλιάς της οποίας ήταν ο Λιτυέρσης, νόθος γιος του Μίδα.
Αυτός ο τύπος ήταν εξαιρετικός θεριστής. Άρπαζε το δρεπάνι σαν άλλος Χάρος, έκοβε τα στάχια με φοβερή επιδεξιότητα και τα στοίβαζε το ένα πάνω στ' άλλο σε δεμάτια. Είχε γίνει παράδοση μάλιστα οι θεριστές της Φρυγίας να τραγουδούν την ώρα που θέριζαν εξυμνώντας τα κατορθώματα του βασιλιά τους.
Και επειδή βασιλιάς ήταν και δεν ήξερε πως να περάσει την ώρα του, όποιος ξένος περνούσε από την πόλη τον προκαλούσε σε διαγωνισμό θερισμού.
Κι όπως πολύ καλά υποψιάζεστε, όταν ο ξένος έχανε, γιατί κανείς δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τον σούπερ θεριστή, γινόταν κι αυτός ένα με τα δεμάτια. Για την ακρίβεια του έκοβε το κεφάλι κι έβαζε το σώμα να παριστάνει το δεμάτι.
Ο Ηρακλής πήγε στις Κελαινές για να αναζητήσει τον Δάφνη, έναν βοσκό που κρατούσε στο παλάτι του ο Λιτυέρσης. Ο Λίτυ μόλις είδε ξενοπούλι τον προκάλεσε αμέσως σε διαγωνισμό. Κι ο δικός μας, μπορεί στο τόξο και στο ρόπαλο να ζωγράφιζε και να κεντούσε, στην ανωτάτη δρεπανική όμως απουσίαζε από το μάθημα.
Τουλάχιστον ο λεβέντης μας με τον καιρό είχε αποκτήσει IQ που θέριζε.
Και τι του πέρασε από το μυαλό;
Είχε ακούσει ότι οι θεριστές τραγουδούσαν την ώρα που θέριζαν και με το που ξεκινάει ο αγώνας πιάνει το «Πουλάκι ξένο, ξενιτεμέεεεεενο...» σε ρε μινόρε.
Ορέ τον έπιασε μια νύστα τον βασιλιά που γλάρωσε πάνω στο δρεπάνι.
Αρπάζει τότε μια θεριζοαλωνιστική μηχανή ο δικός μας και χραπ από 'δώ, χρουπ από 'κεί, ξεμπέρδεψε με τα στάχυα πάνω στην ώρα που ξυπνούσε ο γλαρωμένος βασιλιάς.
Ο οποίος, μία που είδε τα στάχια κομμένα και μία που πρόλαβε να δει το δρεπάνι να του κόβει το κεφάλι όπως απαιτούσε η παράδοση που ο ίδιος είχε ξεκινήσει. Και μετά ο Ήρα, πιστός στην παράδοση έβαλε το σώμα του σε ένα δεμάτι με στάχια και το πέταξε στον ποταμό Μαίανδρο. Πάπαλα ο βασιλιάς-θεριστής, πάπαλα κι ο εξ ανατολών μπελάς για την Ομφάλη.
Πρόβλημα όμως υπήρχε και μέσα στην Λυδία με έναν αμπελουργό, τον Συλέα, που όποιος περνούσε από τα μέρη του τον έβαζε να του κλαδεύει τα αμπέλια κι όταν τέλειωνε τον κλάδευε κι αυτόν.
Όπως ίσως καταλάβατε οι ξένοι δεν ήταν καλοδεχούμενοι σε κείνα τα μέρη· γενικά το να είσαι τουρίστας ήταν ένα πολύ επικίνδυνο χόμπι.
Εδώ έχουμε την γρήγορη εκδοχή, ο Ηρακλής πήγε, καθάρισε τα αμπέλια κι έπειτα καθάρισε και τον Συλέα.
Στην πιο εκτεταμένη και πιο πιπεράτη εκδοχή, ο Συλέας είχε μια κόρη, την Ξενοδόκη, που ερωτεύτηκε το καμάρι μας κι εκείνος, για να εκδικηθεί τον πατέρα της, πλάγιασε μαζί της και μετά την παράτησε.
Ο θρύλος λέει ότι η Ξενοδόκη από τη θλίψη της, που έχασε τέτοιο κελεπούρι, έπεσε και κάηκε στην πυρά (στην πυρά, με τις ξενέρωτες που λέει κι ένας άλλος θρύλος, ο Καρβέλας).
Στον αρχικό μας μύθο, ο Ηρακλής γύρισε την ώρα που είχε αρχίσει να ξεροψήνεται η όμορφη θυγατέρα, μετάνιωσε για το φέρσιμό του και ήθελε να πέσει κι αυτός να καεί. Τελευταία στιγμή του άλλαξαν γνώμη οι αγρότες και δεν τον άφησαν να πέσει στις φλόγες.
Θα μου πείτε, τι θα πάθαινε αφού ήταν ημίθεος κι αθάνατος; Τζάμπα μαγκιές!
Οι χωρικοί όμως το έχαψαν ότι πολύ στεναχωρήθηκε ο λεβέντης μας και αντί για μνήμα στον τάφο της κόρης έστησαν ιερό προς τιμήν του!
Μετά ο Ήρα γκρέμισε το σπίτι του καταρρακωμένου Συλέα, που έκοψε τις ταρζανιές με τα αμπέλια και πήρε τα βουνά.
Αυτά με τον ήρωά μας που πέρασε τρία χρονάκια στην Λυδία ζωή και κότα εκτελώντας χρέη υπηρέτη, πολεμιστή ΚΑΙ εραστή της Ομφάλης την ώρα που στην υπόλοιπη Ελλάδα συνέβαιναν η περίφημη Αργοναυτική εκστρατεία και το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου.
Να γιατί απουσίαζε από αυτά το δύο κοσμοϊστορικά γεγονότα ο λεβέντης μας, αν είχατε απορία.
Copyright © Γιώργος Ζώτος All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Gerard de Lairesse (Η επιλογή του Ηρακλή)
Η ευθυμογραφική σειρά του Γιώργου Ζώτου Ηρακλής, ο ήρωας της καρδιάς μας δημοσιεύθηκε σε μέρη, κάθε Σάββατο, από τον Ιούλιο του 2023. Όλα άρχισαν εδώ. Και συνεχίζονται εδώ.