Αχ, πόσο γλυκό αυτό το ψυχόδραμα! Πόσο αγάπησα τούτη την ηρωίδα! Πόσο συναισθηματικό και αληθινό και γοητευτικό μπορεί να είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που πραγματεύεται την ψυχική ασθένεια!
Ξέρω. Και μόνο που διαβάσατε τις λέξεις κοινωνικό δράμα και ψυχική ασθένεια σφίχτηκε το στομάχι σας. Μα πόσο λάθος είναι τούτη η εντύπωση όταν μιλάμε για το βιβλίο της Meg Mason Όλα θα πάνε καλά... ή και όχι, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μίνωας!
Το μυθιστόρημα αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα μυθοπλασίας που αν μείνεις σε περιγραφές και χαρακτηρισμούς κινδυνεύεις να το προσπεράσεις ως καταθλιπτικό ή κάτι τέτοιο. Όχι. Το βιβλίο αυτό είναι πολλά άλλα αλλά διόλου βαρύ για τη διάθεσή σου και καθόλου βαρετό.
Η συγγραφέας έχει επιτύχει κάτι πολύ ενδιαφέρον και κάπως δύσκολο να συμβεί με τόση συνέπεια και ομορφιά. Ενώ κυριαρχεί μια διάθεση διακωμώδησης για πραγματικά δύσκολες καταστάσεις, αφού η ηρωίδα της αντιμετωπίζει κάτι πολύ σοβαρό και επίπονο, η Mason ισορροπεί σαν βιρτουόζος ακροβάτης καταφέρνοντας από τη μια να μην επιβαρυνθεί ο αναγνώστης με «σκοτεινιά» ενώ, από την άλλη, δεν ξεφτιλίζει, δεν μειώνει το θέμα της ούτε στο ελάχιστο. Στο τέλος, αφού έχεις διανύσει μαζί της όλη τη διαδρομή, επιτυγχάνει και κάτι άλλο, πολύ γόνιμο, όμως για αυτό θα σας μιλήσω στη συνέχεια.
Στην υπόθεση, έχουμε την νεαρή Μάρθα και, όπως χαρακτηριστικά διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο, μία μικρή βόμβα που έσκασε στο κεφάλι της –στην εφηβεία της– προσφέροντάς της μία απρόβλεπτη διαφορετικότητα, πολλούς γιατρούς, άλλες τόσες θεραπείες, φάρμακα λογιών λογιών, μα κυρίως τραύματα, ταλαιπωρίες, περίεργες ή μη κανονικές αντιδράσεις κ.π.ά. Η Μάρθα αντιμετωπίζει μία ψυχική νόσο που την απομονώνει, την κάνει μη λειτουργική και της προσφέρει ένα μόνιμο βάσανο. Η Μάρθα όμως μεγαλώνει κι όπως όλοι οι άνθρωποι σπουδάζει, εργάζεται, ερωτεύεται, παντρεύεται... όμως τίποτα δεν είναι κανονικό, ομαλό, φυσιολογικό εφόσον εκείνη η βόμβα που δημιούργησε το χάος παραμένει ενεργή, εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι, να ορίζει τη διάθεση, τη συμπεριφορά, την καθημερινότητά της.
Ίσως βρεις κάτι εδώ για σένα.
Διαβάζοντας, παρακολουθούμε τη Μάρθα σε όλη τη νεανική της ζωή, από έφηβη ως τα σαράντα της χρόνια, δηλαδή σε όλες τις παραγωγικές δεκαετίες της όπου θα συμβούν και τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής της. Μόνο που εκείνη πρέπει να τα βιώσει όλα μέσα από το φίλτρο της ασθένειάς της. Πρέπει να είναι όπως είναι αν και διαφωνεί με τον εαυτό της, με τις αντιδράσεις, τις εξάρσεις, τις διαθέσεις της...
Δεν ήξερα ότι μπορούσες να διαλέξεις πώς να νιώσεις, αντί να σε κυριεύει ένα συναίσθημα έξω από τον εαυτό σου.
Δεν θα σας πω τι καταφέρνει, αν τα καταφέρνει, πώς θα κυλήσει η ζωή της. Θα σας πω όμως ότι ο παλμός και το πνεύμα της συγγραφέως σε τούτη την πρωτοπρόσωπη κατάθεση με την γλυκόπικρη γεύση και τον κλαυσίγελο που δομεί ο συνδυασμός ευθυμογραφικού ύφους και βαθιάς φόρτισης, έχουν ως αποτέλεσμα ένα απίστευτα συγκινητικό ανάγνωσμα, ρεαλιστικό και παραμυθένιο μαζί.
Έχει ιδανική ροή, αναγνωρίσιμη κοριτσίστικη ματιά και μεγάλες αλήθειες που δίνονται με παιδική αθωότητα κι απλότητα. Είναι λες και γράφει άφιλτρα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, λες και δεν αποσκοπεί στον αναγνώστη αλλά μόνο σε εκείνη (ο λόγος που συμβαίνει αυτό θα φανερωθεί στον αναγνώστη λίγο πριν το τέλος του βιβλίου ως αποκάλυψη που θα ολοκληρώσει την εικόνα). Η κυρία Mason, με έναν δικό της ευφυή τρόπο, γράφει ένα μυθιστόρημα τριτοπρόσωπης λογικής ως μαρτυρία, που εξ ορισμού είναι κάτι πρωτοπρόσωπο, όπως και το παρόν.
Η αφηγήτρια-ηρωίδα χαρακτηρίζεται για το καλό της χιούμορ, που στα σημεία λειτουργεί ως υποδόριος αυτοσαρκασμός, μαζί με ειλικρινή αυτογνωσία που με τη σειρά της την κάνει γενναία στα μάτια μας. Γενικότερα, όταν ένας άνθρωπος καταθέτει την αλήθεια του αντανακλά γενναιότητα μαζί με θάρρος και τόλμη. Επίσης, ως προφίλ, η Μάρθα είναι παιδί και γυναίκα μαζί, αθώα και ενήλικη ταυτόχρονα στην ίδια ψυχή.
Όταν ο πόνος είναι αναπόφευκτος το μόνο που μπορείς να επιλέξεις είναι το φόντο.
Το σύνολο είναι θλιβερό, όσο η αλήθεια που κουβαλά, αλλά και απίστευτα χαρούμενο, μαζί. Ένας συνδυασμός νατουραλισμού και ευθυμογραφήματος που μιλάει για μία γήινη γυναίκα (οικεία, προσιτή) και κερδίζει.
Μάλιστα, αποτελεί αυτό που λέμε «παράδειγμα» σε βαθμό να προσφέρει τελικά περισσότερα αυτοβελτιωτικά ερεθίσματα από αντίστοιχα βιβλία που ξέρω ή δοκίμια ψυχολογίας που προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν μια γνώση που θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις τον εαυτό σου ή και θα προχωρήσει παρακάτω. Ε, λοιπόν, καλύτερα σου μεταδίδει αυτό το μυθιστόρημα, περισσότερη δύναμη θα βρεις και θα λάβεις από εδώ.
Γενικότερα, πρόκειται για όμορφο, βαθύ, συναισθηματικό κι απρόβλεπτο μυθιστόρημα –όπως και η ηρωίδα του–, ουσιαστικό μέσα από την απλότητά του και καλογραμμένο. Μιλάει για την περιπέτεια ενός κοριτσιού με την ψυχική ασθένεια αλλά και για τον μεγάλο έρωτα, τη μεγάλη, την απόλυτη αγάπη, εκείνη που δεν χαλάει ούτε χάνεται ποτέ (επειδή είναι πάντα εκεί ό,τι κι αν γίνει).
Να το διαβάσετε όλοι!
