Δύο αδελφές μοιράζονται το πατρικό τους σπίτι στη Θήβα μετά τον θάνατο του πατέρα τους. Η μία από αυτές επέστρεψε μετά από δέκα χρόνια και η άλλη είναι έγκυος από τον λίγων εβδομάδων σύντροφό της, ο οποίος έχει αναλάβει το νοικοκυριό τους. Η συμβίωση είναι δύσκολη και τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν έρχεται ένας μυστηριώδης άντρας, η εμφάνιση του οποίου θα ταράξει συθέμελα τις σχέσεις και θα φέρει στο φως βαθιά κρυμμένα μυστικά.
Η παράσταση είναι γροθιά στο στομάχι και ανατέμνει με χειρουργική ακρίβεια όλο το επιφανειακό λούστρο στις ανθρώπινες σχέσεις, ξεφλουδίζοντάς το ανενδοίαστα και βγάζοντας στο φως πικρές αλήθειες που θα τινάξουν στον αέρα ισορροπίες και δεσμούς.
Η παράσταση ξεκινάει με τη Λιλή και την Αλεξάνδρα να ξεκαθαρίζουν πράγματα από το πατάρι όσο ο Άγγελος ετοιμάζει το φαγητό. Είναι δύο εντελώς διαφορετικές γυναίκες, η μία συναισθηματική και η άλλη κυνική, σαρκαστική, χωρίς συναισθηματικούς ενδοιασμούς, πετάει με ευχαρίστηση ό,τι θέλει να κρατήσει η αδελφή της. Ήδη φαίνονται οι πρώτοι τριγμοί, μιας και αναρωτιόμαστε γιατί απουσίαζε η Αλεξάνδρα, γιατί γύρισε, γιατί μένει μαζί τους. Ο Άγγελος φαίνεται καλόβολος, αντικειμενικός και ουδέτερος, φροντίζει τις δύο γυναίκες και προσπαθεί να κρατάει τις ισορροπίες σε αυτό το σπίτι, κάτι πολύ δύσκολο μιας και οι δυο γυναίκες τσακώνονται συνέχεια, άλλοτε έντονα και άλλοτε φτάνουν σε ύβρεις και σκληρές κατηγορίες. Όσο εξελίσσεται η ιστορία και βλέπουμε τους ρόλους αυτών των χαρακτήρων μέσα στο σπίτι, εμφανίζεται ένα μεγάλο ερωτηματικό: τι κρύβει η Λιλή από την αδελφή της και γιατί την πιέζει ο Άγγελος να της το πει; Ένας νοητικά καθυστερημένος νεαρός άντρας έρχεται στο σπίτι μία μέρα νωρίτερα από το ραντεβού του κι αυτό εκβιάζει τα πράγματα, μιας και τελικά έρχεται στο φως μια μεγάλη αποκάλυψη που θα συγκλονίσει, μόνο που αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου, γιατί όσα έρχονται μετά είναι ακόμα χειρότερα!
Έφυγα από το θέατρο με σφιγμένο στομάχι, έχοντας φάει κατάμουτρα μεγάλες αλήθειες και πόσο βολικά τις κρύβουμε μέσα μας για να μην πληγώσουμε, για να μη φοβηθούμε, γιατί έχουμε υστεροβουλίες. Η κλιμακούμενη πλοκή και οι διαρκείς εντάσεις, φωνές και καβγάδες δεν με άφηναν να ηρεμήσω και να χωνέψω με την ησυχία μου τα όσα διαδραματίζονταν, κάνοντάς με να νιώθω πως μπήκα σ' ένα τρενάκι του τρόμου γεμάτου λούπες, κραδασμούς και εμπόδια!
Η ιστορία δυνατή και σκληρή, οι ερμηνείες αξέχαστες και υποδειγματικές. Όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και με σύστησαν σε χαρακτήρες που ξέρουν να κρύβουν καλά τον πραγματικό τους ρόλο στην ιστορία. Κανείς δεν έμεινε ανέγγιχτος, οι καλοί γίνονται κακοί, οι κακοί χειρότεροι, η βία αρχίζει να παίρνει το πάνω χέρι κι όλα κορυφώνονται στη σκηνή της σαλάτας και στον ξυλοδαρμό. Από τη μέση του έργου άρχισα να δακρύζω όχι τόσο για όσα διαδραματίζονταν μπροστά μου αλλά εξαιτίας της τραγικότητας που κρύβουν οι λέξεις και οι πράξεις, έννοιες και ιδέες που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι και δημιουργούν ένα σκοτεινό κουβάρι μίσους και σκληρότητας. Αρχικά νόμιζα πως οι δύο αδελφές έχουν προβλήματα άλυτα που πηγάζουν από τα παιδικά τους χρόνια, από τη στάση του πατέρα τους απέναντί τους, από τις σχέσεις των γονιών τους μεταξύ τους, από την υποχρεωτική συγκατοίκηση, σταδιακά όμως διαπίστωσα πως πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Ακόμη και ο Άγγελος, που φαίνεται εξιδανικευμένος, κάποια στιγμή εμφανίζεται όπως πραγματικά είναι κι αυτό οδηγεί σε μια σειρά εξελίξεων που σφίγγουν το στομάχι.
Κι εδώ έρχεται η εμφάνιση του Γιωργή Τσουρή. Υποδύεται έναν νοητικά καθυστερημένο άντρα που έρχεται με λουλούδια και συμπεριφορά που προσομοιάζει με υποψήφιου γαμπρού. Μακάρι να ήταν. Φέρνει μαζί του κάτι που, υπό άλλες συνθήκες, θα ένωνε δύο αδέλφια, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μία κυνική και με μία ευαίσθητη γυναίκα, που ήδη ατενίζουν η μία την άλλη από χιλιόμετρα μακριά. Εξού και η πρώτη έκρηξη, η οποία όμως ακολουθείται από άλλη μία, ακόμη μεγαλύτερη! Ο Γρηγόρης λοιπόν είναι ένα παιδί σε σώμα άντρα, κάνει γκάφες, είναι ατζαμής, η προσοχή του αποσπάται εύκολα, λέει ασυναρτησίες, δεν καταλαβαίνει την αμηχανία που προκαλεί μα κυρίως το βάρος των όσων εκπροσωπεί και φέρει κι όταν φτάνουμε στην πιο δύσκολη σκηνή του έργου η αθωότητά του λερώνεται από τις πράξεις των συνομιλητών του. Αυτός ο ρόλος είναι από τους πιο δισυπόστατους που έχω δει στο θέατρο. Είναι ο ίδιος μια τραγική ειρωνεία γιατί δεν κατανοεί πόσο κακό θα προκαλέσει στις ζωές των άλλων, είναι ένα πιόνι που άλλοι επέλεξαν να το κινήσουν, εκείνος ένα πράγμα θέλει: «Είμαι όμορφος; Ήθελα να σας αρέσω!». Γι' αυτό δεν μπορούσα να γελάσω με την αξιέπαινη και υποδειγματική ερμηνεία του Γιωργή Τσουρή, του οποίου οι πράξεις, τα λόγια, οι κινήσεις, η ίδια του η εμφάνιση, προκαλούν αντικειμενικά άφθονο και γερό γέλιο. Αρνιόμουν να γελάσω με αυτό το αθώο πλάσμα, ένιωθα πως αν το κάνω θα ήταν σα να κοροϊδεύω τον πιο αδύναμο από μένα, που δεν κατανοεί πως αυτά που κάνει και λέει τον «γελοιοποιούν» και είμαι σίγουρος πως θα αναρωτιόταν γιατί γελάει ο κόσμος μαζί του. Να γιατί η σκληρή, απότομη, κυνική Αλεξάνδρα ραγίζει και τον αγκαλιάζει στην πιο κρίσιμη σκηνή και προσπαθεί να τον βοηθήσει να ξεχαστεί. «Αν κοιμηθώ θα πεθάνω;», ρωτάει ο Γρηγόρης και πλέον τα δάκρυα αρχίζουν να ξεχύνονται ελεύθερα. Το κείμενο είχε ανάγκη από έναν τέτοιο κωμικό περισπασμό κι ο Γιωργής Τσουρής καταφέρνει να μην καταφύγει σε υπερβολές, να μην αναδείξει τον εαυτό του εις βάρος των άλλων και τα κωμικά στοιχεία να είναι μετρημένα, λίγα και σωστά, όσα ακριβώς χρειάζεται ο ρόλος για να μην καταντήσει καρικατούρα και για να μη φύγει ο κόσμος λέγοντας «είδαμε τον Τσουρή να κάνει κωλοτούμπες και γελάσαμε πολύ». Παν μέτρον άριστον κι αυτό το βλέπουμε με τον καλύτερο τρόπο.
Σε 170 τ.μ. τινάζονται ισορροπίες, αποκαλύπτονται μυστικά, βγαίνουν οι χειρότερες πλευρές του ανθρώπου κι ο Γιωργής Τσουρής γράφει ένα εξαίρετο από κάθε άποψη κείμενο που ζωντανεύει από δυνατές ερμηνείες. Η Αμαλία Αρσένη ως τρυφερή και ευαίσθητη Λιλή, η Ήβη Νικολαΐδου ως σαρκαστική Αλεξάνδρα, ο Θανάσης Ζερίτης ως αντικειμενικός και ήρεμος Άγγελος, η Ελένη Τσιμπρικίδου ως γειτόνισσα και ο Γιωργής Τσουρής ως Γρηγόρης αποτελούν ένα αρραγές σύνολο που μου χάρισε στιγμές συγκίνησης και γέλιου (ναι, υπάρχουν κωμικά στοιχεία και πριν την εμφάνιση του Γρηγόρη).
Ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθέτησε πολύ καλά τους ηθοποιούς του, τους τοποθέτησε σωστά μέσα στο σκηνικό και τους βοήθησε να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό. Καταλαβαίνω πως από ένα σημείο και μετά η κορύφωση των εξελίξεων απαιτούσε και συνεχείς φωνασκίες, κάπου κάπου όμως χρειαζόταν λιγότερη ένταση, γιατί οι απανωτές εξελίξεις, η βία (θα το ξαναπώ: η σκηνή της σαλάτας), οι διαρκείς ανατροπές που δεν μπορούν να κρατήσουν έναν λογικό άνθρωπο σε νηνεμία έπρεπε από κάπου να αφήνουν να περνάει λίγος αέρας για τον θεατή, κι ας έχουμε τις κωμικές παρεμβάσεις του Γρηγόρη που κάπως ξαλαφρώνουν από το βάρος (τους άλλους τουλάχιστον, όχι εμένα). Η Κωνσταντίνα Μαρδίκη και η Έλλη Παπαδάκη έστησαν ένα άκρως λειτουργικό σκηνικό, μεγάλο και άνετο, γεμάτο πρακτικά και λειτουργικά έπιπλα και αντικείμενα που ταιριάζουν σ' ένα πατρικό επαρχιακής πόλης. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα είναι απλά και ταιριαστά με τους χαρακτήρες, οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου σωστοί, η μουσική του Γιωργή Τσουρή επίσης ταιριαστή με τις καταστάσεις και η video εγκατάσταση του ιδίου, με ένα μικρό παιδί να παίζει σ' έναν δρόμο έξω από ένα σπίτι απόλυτα ταιριαστή με τα δρώμενα επί σκηνής, όπου ένα παιδί ήρθε για να παίξει χωρίς να γνωρίζει πόσο κακό θα φέρει μαζί του, όχι από δική του επιλογή.
Ένα άρτιο σύνολο, μια υποδειγματική παράσταση, ένα αξέχαστο κείμενο, που ευχαρίστως ξαναβλέπω και δεύτερη φορά.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παλούμπης, Βάλια Παπακωνσταντίνου
Μουσική, Video εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής
Βοηθός σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη, Έλλη Παπαδάκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Άρτεμις Βαλτάτζη
Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού Ε.Π.Ε.
