Κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής το 1926. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη και το 1942 σε ηλικία μόλις 16 ετών πραγματοποιεί την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στο θέατρο Κοτοπούλη στο έργο του Γκ. Χάουπτμαν Η Χάνελε πάει στον παράδεισο. Το έργο είναι γνωστό στο ελληνικό κοινό από την επιτυχία που σημείωσε όμως είναι γνωστό και γιατί αποτελεί τη θεατρική έναρξη της σπουδαίας ηθοποιού στον χώρο. Η Έλλη Λαμπέτη υποδύθηκε την Χάνελε Μάτερν.
Εξακολουθεί στον ίδιο θίασο με το έργο του Κ. Γκετς Ο ψεύτης και η καλόγρια κ.α.
Την βλέπουμε στον θίασο του σπουδαίου ηθοποιού και θιασάρχη Κώστα Μουσούρη για την θεατρική περίοδο 1944-1945 στο έργο Οι έμποροι της δόξας (όπου υποδύθηκε την Υβόνη)· μαζί με τον Μουσούρη θα ανεβάσει και την Κυρία Προέδρου (κρατώντας τον ρόλο της Διονυσίας), Σκάνδαλο σε γυμνάσιο θηλέων ή Τόπο στα νιάτα κ.α.
Από το 1946 συνεργάζεται με το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στα έργα: Τζον Πρίσλεϊ Εμείς και ο χρόνος, Τενεσί Ουίλιαμς Γυάλινος κόσμος (Λάουρα), Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ (Αντιγόνη), Ο γάμος της Μπάρμπαρα του Τζ. Μπάρι, Το φιόρο του Λεβάντε του Γρηγορίου Ξενόπουλου (Βιργινία), Ζωή με τον πατέρα των Λίντσεϊ - Κράουζ, Ο ανακριτής έρχεται του Τζ. Πρίσλεϊ (Σίλα Μπέρλινγκ), Ματωμένος γάμος του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (Νύφη) κ.α. Η συνεργασία της με τον Κουν θα σταματήσει το 1948.
Θα ακολουθήσει η συνεργασία της το 1948 με την κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη) στο έργο του Ζαν Ζιροντού Ο Απόλλων του Μπέλακ (Αγνή), Χρυσή μου Ρουθ του Ν. Κράσνα (Μύριαμ).
Τις χρονιές 1948-1949 συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο: Ο κουρέας της Σεβίλης (Ροζίνα), Φοιτητές του Γρηγορίου Ξενόπουλου (Φανίτσα με παρτενέρ τον μεγάλο του θεάτρου Δημήτρη Χορν στον ρόλο του Τάσου).
Επιστροφή στην κύρια Κατερίνα (Ανδρεάδη), το 1949, στο έργο της Δάφνης Ντι Μοριέ Φθινοπωρινή παλίρροια, Τρομεροί εραστές του Νόελ Κάουαρντ (Σίμπιλ).
Ακολουθεί η συνεργασία της εκ νέου με τον θίασο του Κώστα Μουσούρη και καθιερώνεται οριστικά στον θεατρικό χώρο. Από το 1949 και για τρία χρόνια ανεβάζει δίπλα στον σημαντικό θιασάρχη τα έργα που θα την εδραιώσουν στην συνείδηση του θεατρόφιλου κοινού αλλά και όλων των συναδέλφων ως μία από τις μεγαλύτερες πρωταγωνίστριες του ελληνικού θεάτρου. Η κληρονόμος των Ρ. και Α. Γκετς (Κάθριν Σλόπερ), Ένας αξιοθαύμαστος υπηρέτης του Τζ. Μπάρι, Πεγκ καρδούλα μου του Τζ. Μάνερς (Πεγκ), Χαμένοι στο σκοτάδι του Π. Β. Κάρολ (Μπριγκίτα), Το κουρέλι.
Το 1952 είναι η χρονιά που συγκροτεί θίασο με τον Γιώργο Παπά και τον Δημήτρη Χορν: Ξενοδοχείο η Ευτυχία (Μαρτίν), Νόρα του Ερρίκου Ίψεν (Νόρα), Αγαπούλα του Α. Σνίτσλερ, Οι τρεις άγγελοι (Ισαβέλλα), Γαλάζιο φεγγάρι του Χέρμερτ (κρατώντας τον ρόλο της Πάτι Ο' Νιλ), Ο άνθρωπος με την ομπρέλα (Λίζα Γκράχαμ), ακολουθεί περιοδεία του θιάσου με τον Άμλετ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (κρατώντας τον ρόλο της Οφηλίας) και το Έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι (Σόνια).
Συνθιασάρχης με τον Κώστα Μουσούρη και τον Δημήτρη Χορν παρουσιάζουν τα έργα: Πρόσκληση στον πύργο του Ζαν Ανούιγ (κρατώντας τον ρόλο της Ισαβέλλας), Το τελευταίο βαλς του Σομ. Μομ (κρατώντας τον ρόλο της Βαϊολέτ), Νυχτερινή επίσκεψη (Μαρί).
Με συνθιασάρχη τον Δημήτρη Χορν αποτελούνε ένα από τα καλύτερα θιασαρχικά σχήματα που πέρασαν ποτέ από το ελληνικό θέατρο.
1956 με 1958: Αριστοκρατικός δρόμος του Τζ. Μπάρι (Φοίβη), Ο βροχοποιός του Ρ. Νας (Μάγκι), Νυφικό κρεβάτι του Γιαν Ντε Χάρτογκ (Εκείνη, Αγνή), Ένα ζευγάρι παπούτσια (Ζακλίν Σιρό), Το παιχνίδι της μοναξιάς του Ουίλιαμ Γκίμπσον (Γκιτλ Μόσκα), Η κυρία με τις καμέλιες του Αλ. Δουμά (Μαργαρίτα Γκοτιέ), Εραστής από χαρτόνι του Ζακ Ντεβάλ κ.α.
Από το 1958 και για τρία χρόνια θα απουσιάσει στο εξωτερικό. Με την επιστροφή της στην Αθήνα θα αρχίσει να συγκροτεί δικούς της θιάσους μέχρι το τέλος της καριέρας της και της ζωής της. Θα διακόψει μόνο για να συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο.
Το θαύμα της Άνι Σάλιβαν του Ουίλιαμ Γκίμπσον, Η μικρή μας πόλη του Θ. Ουάιλντερ (Έμιλι), Ανοιξιάτικο τραγούδι (Κάρολ Μίντλετον), Οντίν, Σαμπρίνα του Σαμ. Τέιλορ.
Ακολουθεί η συνεργασία της με το Εθνικό Θέατρο στο έργο Ατλαζένιο γοβάκι.
Συνεχίζει ξανά στο ελεύθερο θέατρο με δικούς της θιάσους: Ξυπόλητη στο πάρκο του Ν. Σάιμον (Λίζι Πάρκερ), Λεωφορείο ο πόθος του Τενεσί Ουίλιαμς (Μπλανς Ντιμπουά), Αγία Ιωάννα, Μαμζέλ Πέπσι, Θυμήσου τον Σεπτέμβρη του Ν. Κάουαρντ (Αμάντα), Σαράντα καράτια, Φράνκι του Κ. Μακ Κάλερς, Το άνθος του κάκτου, Ο λογαριασμός.
Στη συνέχεια συγκροτεί θίασο μαζί με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και παρουσιάζουν τα έργα Τσιν Τσιν του Φρ. Μπιγιεντού (Πάμελα) και Μια λαίδη στο σφυρί.
Συνεχίζοντας τη θεατρική της πορεία, ακολουθεί το προσωπικό της ρεσιτάλ με τα θεατρικά μονόπρακτα: Η ψεύτρα, Με συγχωρείτε, λάθος, Την έχασα, Μις Μπριλ, Η ανθρώπινη φωνή.
Για πρώτη φορά στη θεατρική της σταδιοδρομία ανεβάζει μιούζικαλ όπου εκτός από την πρόζα καλείται να τραγουδήσει και να χορέψει, το Γλυκιά Ίρμα.
Ακολουθεί έπειτα ξανά μια συνεργασία με την κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη), πριν φύγει οριστικά από το θέατρο η τελευταία. Ανεβάζουν τη θεατρική σεζόν 1972-1973 την Τυφλόμυγα του Άικμπορν και τις Μικρές αλεπούδες της Λίλιαν Χέλμαν.
Στη συνέχεια θα συνεργαστεί με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στον Βυσσινόκηπο του Άντον Τσέχωφ, με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Το έργο θα παρουσιαστεί και στο θέατρο Διονύσια (νυν Χορν) και μετά θα ανεβάσει τον μονόλογο Δεσποινίς Μαργαρίτα. Ακολουθεί το ανέβασμα του έργου Φθινοπωρινή ιστορία ενώ στη συνέχεια ανεβάζει πάλι μονόπρακτα: Η Εβραία του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η πιο δυνατή του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, Όλια, την Ψεύτρα, την Ανθρώπινη φωνή και το Την έχασα του Ζαν Κοκτώ.
Συνεργάζεται ξανά με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην Φιλουμένα Μαρτουράνο του Εντουάρντο Ντε Φίλιππο κι ακολουθεί το ανέβασμα της Προξενήτρας του Θ. Ουάιλντερ. Κλείνει την πλούσια και ενδιαφέρουσα θεατρική της σταδιοδρομία με το έργο Σάρα ή Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού το 1981.
Κινηματογράφος: Αδούλωτοι σκλάβοι, Παιδιά της Αθήνας, Διαγωγή μηδέν, Ματωμένα Χριστούγεννα, Κυριακάτικο ξύπνημα, Κάλπικη λίρα, Το κορίτσι με τα μαύρα, Το τελευταίο ψέμα και στις ξένες παραγωγές Χαμένο κορμί και Μια μέρα ο πατέρας μου.
Η Έλλη Λαμπέτη τιμήθηκε το 1951 με το έπαθλο Κοτοπούλη για την ερμηνεία της στα έργα Η κληρονόμος και Πεγκ καρδούλα μου. Επίσης: Αριστείον Κινηματογραφικής Αξίας από ειδική επιτροπή προσωπικοτήτων το 1961 για την κινηματογραφική της παρουσία από το 1955-1961. Επίσης τιμήθηκε το 1980 Βραβείο Φεστιβάλ Ιθάκης για την καλλιτεχνική της προσφορά. Το 1962-1963 ένα θέατρο είχε πάρει το όνομα της ενώ ο κινηματογράφος Γρανάδα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας μετά τον θάνατό της πήρε το όνομα της και μετανομάστηκε σε θέατρο Λαμπέτη.
Η Έλλη Λαμπέτη έφυγε από τη ζωή το 1983.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από την εγκυκλοπαίδεια του Θεόδωρου Έξαρχου Έλληνες ηθοποιοί: Η γενιά μας, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Δωδώνη.
