Είχε πλέον έρθει η ώρα το σπίτι, το σπίτι αυτό που έμοιαζε για καιρό να κοιμάται στο παρελθόν, βυθισμένο σε μια μακάρια σιωπή, να ξυπνήσει. Είχε έρθει η ώρα να μιλήσει και ν΄αποκαλύψει τις αλήθειες που ήταν κρυμμένες τόσα χρόνια στους τοίχους του, περιμένοντας καρτερικά να φανερωθούν.
Το σπιτάκι της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας ήταν λουσμένο στο φως, από τα λαμπερά αγγίγματα του ήλιου, ζεστό σαν να έχει κάνει ώρες ηλιοθεραπεία, απολύτως παράξενο για Χριστούγεννα! Μόλις είχαν ανταλλάξει τα δώρα τους, με τους αγαπημένους της φίλους και χάζευε ο καθένας το δικό του και φλυαρούσαν. Η καλή της Μένη, η Ωραία Κοιμωμένη, της είχε χαρίσει ένα βιβλίο που είχε απολαύσει η ίδια κάποιες μέρες πριν κι απ' ό,τι το συνήθιζε στο τέλος δε θ' άφηνε τίποτα ν' ανακαλύψει η Στελλίτσα.
— Και που λες, είναι η ιστορία της Φωτεινής, μιας νεαρής δασκάλας, η οποία μένει στην Αυστραλία και αναλαμβάνει να πάρει τα κλειδιά του σπιτιού που κληρονόμησε από μια θεία η μητέρα της. Όμως από τη στιγμή που θα μπει μέσα σε αυτό το σπίτι η ζωή της αλλάζει τελείως. Σκέψεις και μυστήρια από το παρελθόν βγαίνουν στο φως και η ίδια δένεται τόσο πολύ με αυτό, που γίνεται πια ανάγκη της να μάθει τα πάντα!
— Μένη μου, μήπως να μη μου πεις όλη την ιστορία πάλι; Θα ήθελα να το διαβάσω ξέρεις..
— Όχι, όχι καλέ... σιγά μη σου κάνω αποκαλύψεις, με ξέρεις δα... Να, κάτσε να σου διαβάσω μια μικρή περιγραφή:
Το χειμωνιάτικο φως κυλούσε απαλά πάνω στα χρυσοκόκκινα φύλλα που κείτονταν στη βρεγμένη γη, ενώ ο αέρας κουβαλούσε ακόμη τα αρώματα της χθεσινοβραδινής καταιγίδας. Στροβίλιζε τα φύλλα στους δρόμους κι έπαιζε κρυφτό με τα μικρά σύννεφα που ταξίδευαν ανέμελα στον ουρανό.
— Ε ναι, ξέρεις πόσο μου αρέσουν οι περιγραφές στα βιβλία, οι μεταφορές, οι παρομοιώσεις.. είναι τα σημεία που ξαναδιαβάζω.. ξανά και ξανά..
— Ωωω... καλά έχει και τέτοιες προτάσεις... κι εγώ τις αγαπώ γι' αυτό έχω βάλει συνδετήρες σε αυτές τις σελίδες.. θα σου διαβάσω... αλλά κι η ιστορία είναι πολύ δυνατή, η Φωτείνη βρίσκει στη σοφίτα του σπιτιού ένα χειρόγραφο βιβλίο που έγραψε η γιαγιά της στην Ελπίδα, τη μαμά της Φωτεινής, καθώς ήξερε πως θα φύγει από καρκίνο και πως δεν θα καταφέρει να δει την κόρη της να μεγαλώνει.. Ένα βιβλίο που η Ελπίδα δεν γνώριζε την ύπαρξή του κι όπως καταλαβαίνεις της έρχεται κεραυνός στο κεφάλι!
— Βρε Μένη μου, μήπως να σταματήσεις τώρα; Εντάξει νομίζω πως μου είπες ήδη αρκετά... Θέλω να το διαβάσω...
— Κάτσε καλέ, σου υποσχέθηκα να σου διαβάσω λίγο τα υπογραμμισμένα, περίμενε..
Κι όταν το φεγγάρι ανέτειλε στον ουρανό και τα νυχτοπούλια άρχισαν να τραγουδούν το δικό τους μοναχικό τραγούδι, σηκώθηκα, πήρα την καρδιά μου και την ακούμπησα απαλά στη λίμνη, για να τη βρει κάποτε, όταν την ψάξει!
— Ξέρεις Στελλίτσα μου, τι τραγική ιστορία αγάπης είναι αυτή της Ζωής, της γιαγιάς της Φωτεινής και του παππού της; Αχ, πολύ συγκινητική κι άδικη.. Στην ουσία έζησαν μαζί μόνο λίγες στιγμές στα δύσκολα τότε χρόνια της Κατοχής σ' ένα χωριό της Κρήτης.. Πέτρο τον λέγανε τον παππού της και λάτρευε τη Ζωή, είχαν θα 'λεγα ένα μεταφυσικό δέσιμο.. Που λες ο Πέτρος..
— Μένη μου, δεν θέλω άλλες λεπτομέρειες, σου είπα.. Τι θα μείνει για μένα;
— Καλά, καλά, κάτσε να σου διαβάσω τότε αποσπάσματα που δεν κάνουν αποκαλύψεις..
— Βρε τι πάθαμε.. Άντε διάβασε.. Λίγο όμως ε; Δε βλέπω να γλυτώνω σήμερα..
— Να, θα σου διαβάσω και τις σκέψεις της συγγραφέως, γιατί το πόνημα έχει σε πολλά σημεία και βαθύτερα νοήματα... Ξέρω πως τα αγαπάς κι αυτά.
Η Φωτεινή είχε καταλάβει πόσο πολύ είχε προσπαθήσει η γιαγιά της να βοηθήσει την κόρη της, να της δείξει έναν δρόμο, αυτόν της κατανόησης του κόσμου [...] Μη βιάζεσαι, κοίτα τις λεπτομέρειες, επέμενε. [...] Οι καλύτεροι δάσκαλοι είναι αυτοί που σου δείχνουν πού να κοιτάξεις, χωρίς να σου πουν τι να δεις.Και το ανοιχτό μυαλό το αποκτά κάποιος όχι με τη συγκέντρωση πληροφοριών, αλλά αφουγκραζόμενος τη φύση και τους ανθρώπους και συνειδητοποιώντας την αξία καθεμιάς, μοναδικής, ανεπανάληπτης και πολύτιμης μέρας.
— Ξέρεις Στελλίτσα μου, όλο αυτό το ξεγύμνωμα του παρελθόντος και τα μυστήρια που δεν βρίσκουν λύση, κάνουν τη Φωτεινή να πάρει την απόφαση να επισκεφτεί την Κρήτη για πρώτη φορά! Κι όπως καταλαβαίνεις κι η μητέρα της θα λυτρωθεί από έννοιες και τύψεις που κρατούσε σαν βαρίδια μέσα της και που ήταν άγκυρες πάνω στην ψυχή της. Εκεί στο χωριό του παππού και το σπίτι δίπλα στο ποτάμι θα έρθει η λύτρωση, η κάθαρση.
— Φτάνει, φτάνει Μένη μου, γιατί έχεις πάρει φόρα πάλι.. Α, κοίτα θα σε αφήσω να πάω στην άλλη παρέα αν δεν σταματήσεις… ααα αμάν!
— Καλά πώς κάνεις έτσι σήμερα... τίποτα δεν έχω αποκαλύψει σου λέω! Μήπως σου είπα πως παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία η θεία Αμαλία; Είναι η γυναίκα που είχε μεγαλώσει τη Ζωή, τη μαμά της Φωτεινής, την είχε αναθρέψει όταν πέθανε η γιαγιά της Φωτεινής και το κοριτσάκι έμεινε δέκα έντεκα χρονών ορφανό. Της στάθηκε καλύτερα κι από μητέρα! Βέβαια! Αλλά έβαλε κι αυτή το χεράκι της να γίνουν όλα ρόιδο! Αμέ!
— Μένη, ειλικρινά στο λέω, αν δεν σταματήσεις θα φωνάξω τον πρίγκιπα και θα του δώσω εντολή να μη σε ξαναφιλήσει! Θα κοιμάσαι αιώνια μήπως ησυχάσω!
— Ω απαπαπάαα Χριστουγεννιάτικα, τι συμπεριφορά! Να κλείσω τουλάχιστον με ένα μικρό απόσπασμα; Μέρες που είναι; Δε γίνεται να μην κλείσω με αυτό! Θα σου αρέσει!
— Μα δεν είναι αυτό το θέμα, αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω τόση ώρα, το βιβλίο μού φάνηκε πολύ ενδιαφέρον από την αρχή, δεν ήθελα να με πείσεις... Τέλος πάντων, μέρα γιορτινή, ας δείξω συμπόνοια και κατανόηση.. Ρίξτο..
— Είσαι καλή στο βάθος είδες; Έτσι θα κλείσουμε με βάθος!
— Στο βάθος κήπος.. Καλές γιορτές, Μένη μου! Σ' ευχαριστώ για το υπέροχο δώρο σου, πραγματικά θα το απολαύσω!
— Να είσαι καλά Μοβτουφίτσα μου.. εσύ τι είπαμε μου πήρες; Θα κοιμόμουν πάλι, ξέχασα..
— Δε διαβάζεις καλύτερα Μένη μου, το απόσπασμα;
Για να βρεις το μαργαριτάρι, για να βρεις τα σπουδαία, θα πρέπει να κρατήσεις την αναπνοή σου και να βουτήξεις βαθιά, στα νερά εκείνα που είναι αφιλόξενα κι εκεί όπου η πίεση είναι μεγάλη.Ο Βούδας είχε πει: «Η γνώση είναι σαν τη βάρκα: σε βοηθάει να περάσεις στην αντίπερα όχθη, αλλά μόλις φτάσεις εκεί είναι παράλογο να συνεχίσεις να την κουβαλάς μαζί σου.».
Απολαμβάνουμε μαζί το υπέροχο ορχηστρικό του Βασίλη Δημητρίου, που έδεσε τέλεια με την αγαπημένη σειρά Η αγάπη άργησε μια μέρα· κάπως έγινε η σύνδεση στο κεφάλι μου με το βιβλίο.
Ευχαριστούμε τη συγγραφέα Μαρία Κωλέττα και τις εκδόσεις Πηγή για το ταξίδι!
ΚΟΥΚ-Λ-ΙΔΑΚΙ... Αγαπώ! Respect...
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
