Η διαπάλη ως έκφραση αναδημιουργίας
Η αντιπαλότητα ως μέσο αναγέννησης και ελευθερίας
Στο σημείο όμως αυτό, πιστεύω πως είναι απαραίτητο να επισημάνω ότι καμία μορφή ελευθερίας δεν είναι δεδομένη και αμετάβλητη κατάσταση, που αναπτύσσεται ομοιόμορφα σε όλες τις κοινωνίες του ανθρώπου και απολαμβάνεται με τους ίδιους πάντα τρόπους. Όλες οι μορφές ελευθερίας δημιουργούνται και μεταβάλλονται ανά πάσα στιγμή και διαμέσου αδιάκοπων αναμετρήσεων και πράξεων. Ακόμη και στην περίπτωση κατά την οποία, σε κάποια κοινωνία και για μεγάλο χρονικό διάστημα, έχουν αποκατασταθεί σταθερές σχέσεις και σταθεροί τρόποι σκέψης και πράξης, μέσω των οποίων οι άνθρωποι ζουν και πράττουν ελεύθερα, οι σχέσεις αυτές ελευθερίας, ως αποτέλεσμα αντιπαλότητας και αναμέτρησης, είναι δυνατόν να μετατραπούν και ανά πάσα στιγμή να φθαρούν και να γίνουν σχέσεις δουλείας.
Ακόμη και οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι, μέσω της πολιτικής τους παιδείας και του συνολικού πολιτισμού της κοινωνίας τους, διδάχθηκαν αλλά κι έμαθαν από παιδιά να αναπτύσσουν τις σχέσεις τους ως σχέσεις ελευθερίας, έχοντας αποκτήσει παράλληλα όλες τις απαιτούμενες ικανότητες και ιδιότητες, ακόμη και οι άνθρωποι αυτοί, αν σταματήσουν να αναμετρούνται και να αναγεννούν αδιάκοπα τις ικανότητες και τις ιδιότητές τους αυτές, όπως και τις σχέσεις τους ως σχέσεις ελευθερίας, είναι δυνατόν να υποπέσουν σε σχέσεις και καταστάσεις σκλαβιάς.
Μάλιστα, αν οι άνθρωποι ξεπέφτουν αρκετά εύκολα σε καταστάσεις δουλείας, δεν προέρχεται αυτό μόνο γιατί σταματούν ή κουράζονται να αναμετρούνται κι έτσι παραδίδονται σε συναισθηματικές ταυτίσεις με τους ηγέτες και με τη μάζα και στις αποφάσεις των ισχυρών ή όσων φαίνονται ισχυροί, αλλά και γιατί τείνουν ασυνείδητα να επιστρέψουν σε μία πρωταρχική κατάσταση σκλαβιάς και άγνοιας. Σε μια κατάσταση στη διάρκεια της οποίας λόγω μικρής ηλικίας, απολάμβαναν την προστασία του πατέρα και την αγάπη της μητέρας, χωρίς να ξοδεύουν και χωρίς να καταβάλλουν καμία ιδιαίτερη δύναμη και καμία επιπλέον προσπάθεια και πόνο από όσους απαιτεί η άσκηση του βιώματος και των πράξεων της ελευθερίας.
Επομένως η ελευθερία αναπτύσσεται και απολαμβάνεται, όχι γενικώς και αορίστως, ως δυνατότητα για τον άνθρωπο να προχωρήσει με τη βούλησή του και μόνον, σε κάποιες πράξεις, τις οποίες του επιτρέπει ένα δεδομένο πολιτικό, οικονομικό, νοηματικό και ιδεολογικό πλαίσιο δυνάμεων, νόμων και δικαιωμάτων, αλλά ως μορφές ελευθερίας υπό αδιάλειπτη αναγέννηση και δημιουργία.
Παραδείγματος χάρη, έχουμε την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, την ελευθερία της αντίστασης έναντι της εξουσίας και την ελευθερία της σύστασης ενός οποιουδήποτε κόμματος ή άλλης πολιτικής και συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Πρόκειται για ελευθερίες διακριτές και διαφορετικές, από τις οποίες η ύπαρξη της μιας –αν και συνδέεται κι εξαρτάται– δεν προϋποθέτει αυτονόητα παντού και πάντα με τον ίδιο τρόπο και την ύπαρξη της άλλης. Το ίδιο ισχύει και για την ελευθερία του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Η ύπαρξη της μιας δεν συνεπάγεται για τα ίδια πρόσωπα και με τους ίδιους τρόπους αυτομάτως και την ύπαρξη της άλλης. Με άλλα λόγια, οι ελευθερίες παρόλο που συνδυάζονται κι επιδρούν η μία στην άλλη, είναι σχετικά ανεξάρτητες η μία από την άλλη ως προς τη δημιουργία τους, την άσκηση και την απόλαυσή τους.
Η κάθε μορφή ελευθερίας, λοιπόν, αναδύεται και υπάρχει ως ιδιαίτερη σχέση ατελεύτητης αντιπαλότητας και αναμέτρησης, αλλά και δημιουργίας. Συγκροτείται ως τρόπος σκέψης και πράξης, που ανασυνθέτει και αναδημιουργεί όλες συνάμα τις σχέσεις του ανθρώπου με τον εαυτό του, με τους άλλους και με τη φύση, αναγεννώντας και αναδημιουργώντας αγαθά και ικανοποιήσεις, θεσμούς και οργανώσεις, χαρές και πίκρες όλων των ειδών, όπως και την κοινωνία στο σύνολό της. Επομένως η κάθε μορφή ελευθερίας είναι σχέση και τρόπος αντιπαλότητας, αναμέτρησης και δημιουργίας, ταυτοχρόνως όμως είναι δικαίωμα και ως τέτοιο εμπεριέχει τη δέσμευση, τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις.
Οι κυβερνήσεις με σκοπό να τα αποφύγουν όλα τα αρνητικά, που συνεπάγεται από τη μια μεριά η δουλεία και από την άλλη η κατάχρηση της ελευθερίας, επιχείρησαν συχνά να ψηφίσουν σπουδαίους νόμους, αλλά μάταια. Κι αυτό, γιατί όλοι οι κανόνες που μπορούν να παραβιαστούν, χωρίς ν' αδικηθούν κάποιοι άλλοι, είναι κάτι τουλάχιστον γελοίο. Αντί δηλαδή οι κανόνες, οι νόμοι αυτοί να μετριάζουν τις επιθυμίες και τις ορέξεις, αντίθετα τους δίνουν μεγαλύτερη ένταση, γιατί έχουμε κλίση σε ό,τι είναι απαγορευμένο κι επιθυμούμε πάντα αυτό που μας αρνούνται, γιατί αυτό είναι και το πιο γλυκό. Εξάλλου γι' αυτό τον λόγο, πριν η μοιχεία πάψει να είναι στην Ελλάδα ποινικό αδίκημα, υπήρχαν περισσότερες περιπτώσεις παρά στις μεταπολιτευτικές μέρες που η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το έσβησε από τον κατάλογο των αδικημάτων, που συνεπάγονται ποινική δίωξη.
Ας τονίσω ακόμη, ότι σ' ένα κράτος που αποβλέπει στο να κυβερνά τους ανθρώπους με τον φόβο, κυριαρχεί πιο πολύ η απουσία της κακίας παρά η αρετή ή η αγάπη. Πρέπει όμως να υπάρχει μια τέτοια μεταχείριση των πολιτών εκ μέρους του κράτους, που να τους κάνει να μην πιστεύουν πως χειραγωγούνται, αλλά πως ζουν ελεύθεροι και σύμφωνοι με τη δική τους διάθεση. Πρέπει να τους κρατάει μόνο με την αγάπη, με την ελευθερία, με την επιθυμία να μεγαλώσουν την περιουσία τους και με την ελπίδα ν' ανέβουν σε αξιώματα και σε τιμές. Σήμερα συμβαίνει μεν αυτό, αλλά με τον σκοπό να βρίσκονται οι κάτοικοι ενός κράτους σε μια συνεχή πλάνη, ώστε να τους ξεφεύγουν της προσοχής τα σπουδαιότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κράτος τους.
Το να χειρίζεται το κράτος τους πολίτες του έτσι, που να νομίζουν πως είναι ελεύθεροι, αυτό πιστεύω σημαίνει ότι τους αφήνει ελεύθερους να κάνουν εκείνο το οποίο το ίδιο το κράτος έχει καθορίσει από την αρχή να κάνουν.
Πράγμα που σημαίνει όμως και κάτι άλλο, ότι δηλαδή αν αυτοί θελήσουν να δραπετεύσουν από τον «ελεύθερο» αυτόν περιορισμό, θα υποστούν κάποιες σημαντικές συνέπειες. Αυτές θα είναι η απαγόρευση στην άνοδο για τα ανώτερα αξιώματα, ο αποκλεισμός από την αύξηση της περιουσίας τους κ.α. Βέβαια είπαμε ότι ο ελεύθερος άνθρωπος κινούμενος από τη λογική δεν εργάζεται πια για να εξυπηρετεί τα διάφορα πάθη του, αλλά για το κοινό συμφέρον. Αυτό όμως μέχρι το σημείο να τον ξεγελούν, αφήνοντάς τον να πιστεύει πως ενεργεί σύμφωνα με το μέρος της αρετής ή της αγάπης, που του επιτάσσει η δική του ιδιοσυγκρασία και τα δικά του πιστεύω, έχω την πεποίθηση πως εκτείνεται μια τεράστια έκταση αντιθέσεων και ασυμφωνίας.
Αν πρέπει όμως να πω κάτι είναι ότι η εκτίμηση μόνο των ανθρώπων που κινούνται μέσα στο αδιόρατο πλαίσιο που τους θέτουν οι ηγέτες τους, έχει οδηγήσει στο σαθρό σημείο να επαινούνται αποκλειστικά τα άτομα τα οποία χαρακτηρίζονται από αλαζονεία και στην ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων που, όπως ανάφερα και κάπου αλλού, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, σε αυτούς τους «ήσυχους και νομοταγείς» πολίτες και σε αυτούς τους περιθωριακούς. Στους τελευταίους, φυσικά, εντάσσω πάντα αυτούς μόνο που αληθινά πιστεύουν στη δυνατότητα της δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας, η οποία θα χαρακτηρίζεται από την ανθρωπιά και την ισοτιμία.
Τέλος, σωστό είναι να πω πως η ένταξη των ανθρώπων σε πολυάριθμα, πολιτικά κόμματα εντείνει τα μίση και τις αντιθέσεις μεταξύ των πολιτών και τους οδηγεί σε άλυτες, σε ατέλειωτες έριδες πολύ καταστρεπτικές για την πρόοδο μα και γι' αυτήν ακόμη την ίδια την ύπαρξη του κράτους.
Η πάλη αυτή μεταξύ των κομμάτων οδηγεί το κράτος σε εσωτερική διάσπαση και σε ανείπωτο αίσχος ή ακόμη και σε εμφύλιο πόλεμο. Το κάθε κόμμα, που έγκειται στην αντιπολίτευση, παρατηρεί ή και ωθεί μερικές φορές το κυβερνών κόμμα στα διάφορα λάθη του και ύστερα παλεύει να το ποδοπατήσει. Αν όμως ενδιαφερόταν για το καλό του τόπου, από του οποίου τους αντιπροσώπους αποτελείται, θα κινούταν αντίθετα από ό,τι προηγουμένως. Θα προσπαθούσε ν' ανακαλύψει τις αιτίες που οδήγησαν το εκάστοτε κυβερνών πολιτικό σχήμα στα λάθη του και τείνοντάς του το χέρι θα εργαζόταν μαζί του με κάθε του δύναμη για την επίτευξη του κοινού στόχου: την ανύψωση της ζωής του τόπου τους σε κάθε τομέα. Το μίσος όμως και η χαιρεκακία, όπως καθημερινά μπορούμε να διαπιστώσουμε, τυφλώνει τα ψυχικά μάτια των πολιτικών –και όχι μόνο αυτών– αλλά και των πολιτών που διαχωρίζονται μεταξύ τους, εντάσσοντας τον εαυτό τους στα ποικίλα πολιτικά κόμματα. Έτσι φανατίζεται υπέρ του δικού του κόμματος ο καθένας και λησμονάει τον πραγματικό του ρόλο μέσα στον χώρο της πολιτείας και του κράτους.
Μια άλλη πλευρά, που δείχνει ξεκάθαρα το επίπεδο της ηθικής στάθμης των σύγχρονων πολιτικών, είναι η άκρατη θέλησή τους να εμφανίζονται στην τηλεόραση και να έχουν συνεχή επικοινωνία με την κοινή γνώμη. Η επιθυμία τους αυτή συμβαίνει όμως ν' αντιμετωπίζεται αρνητικά από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα ή αυτοί οι πολιτικοί ν' απαιτούν περισσότερο χρόνο από ό,τι είναι λογικό να ζητούν για την παρουσίασή τους κι αφού, όπως συνεπάγεται από αυτό, η κυβέρνηση δεν τους δίνει τον χρόνο, που ζητούν, να την κατηγορούν ότι δήθεν ασκεί λογοκρισία και κρατά μυστικά από τον λαό. Έτσι όμως η έριδα μεταξύ των πολιτικών και των κομμάτων δεν τερματίζεται ποτέ.
Η επιθυμία των πολιτικών για την αδιάκοπη επικοινωνία τους με τη μάζα οφείλεται στο ότι η εποχή μας δεν έχει να επιδείξει μεγάλους πολιτικούς με τη γνήσια ιδεολογία τους και τον προγραμματισμό που θέτουν στην κίνηση των κομμάτων τους, όπως γινόταν κάποτε. Τώρα η μετριότητα των μορφών της πολιτικής στηρίζεται στην τηλεόραση, στο μάρκετινγκ και στην τηλεοπτική προβολή για να καλυφθεί πίσω από το θέαμα (γκραν σπεκτάκλ). Με άλλα λόγια οι πολιτικοί, για να γίνουν γνωστοί στη μάζα και να κατορθώσουν ν' ανέβουν στη θέση του κυβερνήτη, έχουν άμεση ανάγκη από την τηλεόραση, όπως και οι ποδοσφαιριστές και οι ηθοποιοί. Δηλαδή έχουν ανάγκη να γίνουν σουπερστάρ, που εύκολα εντυπωσιάζουν.
Το ηθικό πλαίσιο στον χώρο της πολιτικής έχει πια αλλάξει. Για την επιτυχία ενός πολιτικού χρειάζεται η ένταξή του στο star system, η εκμάθηση της υποκριτικής τέχνης και η παράδοσή του στα χέρια του manager, του σκηνοθέτη και του οπερατέρ. Τρανταχτό παράδειγμα της ηθικής αυτής αλλαγής της πολιτικής αποτελεί για τον 20ό αιώνα η τηλεοπτική νίκη του Τζον Κένεντι κατά του Ρίτσαρντ Νίξον. Φυσικά η νίκη αυτή ήταν εκείνη που πρώτη υποβίβασε τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τη μετατροπή του πολιτικού σ' ένα προϊόν, για το οποίο η τηλεόραση παλεύει να υποχρεώσει το κοινό να το προμηθευτεί.
Στις Η.Π.Α. και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμου, οι ηγέτες πρέπει να έχουν φωτογένεια στην τηλεόραση, να ξεσηκώνουν τις μάζες με ιδέες, τρόπους ζωής και εμφάνιση, που μετρά σε αυτές, ώστε να έχουν εξασφαλισμένη τη νίκη. Οι αρχηγοί των κρατών, αλλά και οι πρόεδροι των κομμάτων και οι πολιτικοί γενικά, διακατέχονται από μια ιδεολογική στασιμότητα σε αντίθεση με ό,τι γινόταν μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι τελευταίες μορφές της πολιτικής που προσπάθησαν να διαδώσουν μεγάλα μηνύματα ήταν ο Τσόρτσιλ, ο Ρούζβελτ, ο Ντε Γκολ, ο Μάο, ο Χο-Τσι-Μίν, ο Στάλιν. Σήμερα οι πολιτικοί είναι κοινοί πολίτες χωρίς πάθος, χωρίς ιδεολογία, χωρίς οράματα καλύτερης ζωής για τους λαούς τους. Πιο κοιμισμένοι από ό,τι θέλουν να κρατήσουν τους πολίτες χωρίς προβληματισμούς. Τώρα επικρατεί ερημιά κι ένας παγωμένος άνεμος κρυσταλλώνει την ιδεολογική δύναμη, που ωθεί τους ανθρώπους στον πολιτισμό και στην πνευματική ανάταση. Άραγε θα έλθει κάποτε κάποιος πολιτικός ηγέτης που θα μας οδηγήσει θριαμβευτικά έξω από αυτόν τον ανήλεο λήθαργο, από αυτήν την ατάραχη ρουτίνα του κοινού τύπου ανθρώπου, που πρέπει να ξεχάσει να προβληματίζεται και ν' αγωνίζεται για ένα πιο φωτεινό αύριο; Άραγε θα εμφανιστούν κάποτε κάποιοι σπουδαίοι αγωνιστές της πολιτικής, του ήθους και της ζωής, που κανένας δυνατός του κεφαλαίου δε θα έχει τη δύναμη να τους εξαγοράσει και να τους μετατρέψει σε πιόνι κάποιων κυρίαρχων;
Όπως έγραφε και ο Τζον Στιούαρτ Μιλ στο δοκίμιό του Για την ελευθερία: «Παντού όπου υπάρχει μία τάξη που κυριαρχεί, ένα μεγάλο μέρος της ηθικής εκπηγάζει από τα ταξικά της συμφέροντα και τα ταξικά της αισθήματα υπεροχής.».
Σήμερα, όμως, ανοίγοντας την τεράστια πύλη μιας νέας πραγματικότητας και παρόλο που τα πάντα κραυγάζουν τριγύρω μου δυσοίωνα, αντικρίζω την ελπίδα ντυμένη στα επίσημα να έρχεται να με υποδεχθεί από το βάθος ενός κοντινού μέλλοντος.
Συνεχίζεται...
Παραθέτω κάποια σχετικά με το θέμα ποιήματά μου:
ΠΥΡΠΟΛΗΜΕΝΕΣ ΠΥΛΕΣ
Ο ουρανός διαμελίζεται σε χίλια κομμάτια
Αυτή η αστροκεντημένη κουρτίνα της φθοράς
συντονίζεται πάντα σταθερά
με τους μακρινούς των σκέψεών μου περιπάτους
Πολύ αθόρυβα, σε λάθος στιγμή
μαζεύονται γύρω μου
οι αστροταξιδευτές πόθοι μου
Ορμούν από το διάστημα μέσα στην καρδιά μου
Οι πύλες του μυαλού μου πυρπολούνται
🌱
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΔΟΞΑΣ
Δεν ξέρω αν κάτι σημαίνει
το πόσο θλιμμένος νιώθω
Ένας θρύλος το γέλιο μου
απ' τα παλιά χρόνια
Δε λέει να φύγει απ' τη μνήμη
Το διάστημα όλο και σκοτεινιάζει
Οι συστοιχίες των άστρων ήσυχα κυλούν
Αστράφτοντας χάνονται
μέσα στο εκτυφλωτικό στόμα του ήλιου
Στέκομαι για λίγο, θλιμμένα κοιτώ
τους γαλαξίες να χορεύουν τριγύρω μου
Τα χρυσαφένια τους κοσμήματα ν' αναλάμπουν
Κομήτες να χτενίζουν τα χρυσά τους μαλλιά
Χτένι χρυσό χτενίζει
τη θλίψη μου. Θλιβερό άσμα συντροφεύει την καρδιά μου
Γύρω μου στριφογυρίζουν λυπημένοι παιάνες
Η πολεμική μου ψυχή σαγηνεύεται
από θύμησες δόξας που δεν θα γνωρίσω ποτέ
🌱
ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΗ
— Έλα!
Δες το διάστημα
Τους αστροστόλους να φεύγουν
Νηοπομπές φωτισμένων όψεων
— Έλα!
Άκου τους βρυχηθμούς των τεράτων
που καβαλικεύουν αντρειωμένοι πολεμιστές
Ύμνησε το ονειρόφωτο της επερχόμενης νίκης τους
Ακολούθα τους πολεμιστές
και ας μη φθάσουν ποτέ
εκεί που θέλουν
— Έλα μαζί μου σύντροφε, μαχητή
των πιο ενδόμυχών μου κόσμων
🌱
ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΕ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ
Στάσου στο πιο ψηλό σκαλί του Χάους
Σκύψε επάνω από τον αμφορέα του συμπαντικού δέους
Πλέξε το φως διπλών ήλιων στα μαλλιά σου
Καρφίτσωσε στο πέτο της στολής σου
την ωραιότερη απορία για άγνωστους κόσμους
Εκσφενδόνισε τους πόθους σου στη Γη
Γέμισε με υπερηφάνεια τα μάτια σου
Το σώμα σου είναι πληγωμένο
Η ψυχή σου σε βαθιά λύπη
μα δε φεύγει από μέσα σου
Άφησε τη φαντασία να σου σφίξει το χέρι
Φαντάσου πως θα είναι τα μαλλιά
της αγαπημένης σου, όταν τα χάδια σου
δεν θα διακόπτονται απ' τις ιαχές της μάχης
και τις βρισιές των μισοπεθαμένων στοχασμών σου
🌱
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΑΣΤΡΟΣΤΟΛΟΣ
Σκοτεινές ψυχές Φαρισαίων
αλλοιώνουν τις συντεταγμένες των πόθων μου
Ο χρόνος ανυψώνεται τέρας αποτρόπαιο
μπροστά στις στρατιές των αμαρτιών μου
Τ' αστρόπλοιά μου ευθυγραμμίζονται μαζί τους
τη μια στιγμή την άλλη
διασπούν τις τάξεις τους
Αναζητούν μια διέξοδο μέσα στο χάος
Προσευχές, κραυγές, βωμολοχίες
ακούγονται μέσα από τους θαλάμους πλοήγησης
Τα φώτα τους που αναβοσβήνουν
αρπάζουν με βία το άθραυστο κέλυφος του μυαλού μου
Οι άσπιλοι στεναγμοί των άστρων
διακοσμούν τον χαμένο δρόμο μου
Νιώθω την αιωνιότητα
να παραλύει τους μυώνες μου
Τα πυριφλεγή πεδία του Σύμπαντος με περιμένουν
Ο στόλος μου όμως πλανιέται άσκοπα
ανάμεσα στις αψίδες των αποτυχημένων ονείρων μου
Δανείζω ένα μύθο στον Θεό
για να εντοπίσω τον προορισμό μου
🌱
ΑΝΤΙΟ ΣΥΜΠΑΝ
Οι μέρες άρχισαν πάλι να μακραίνουν
Τα φύλλα του τσαγιού μέσα στην κούπα
τον ερχομό κάποιου ξένου παράξενου προμηνύουν
Θα μου φέρει τη νίκη;
Τη δόξα η ήττα του θα μου χαρίσει;
Ή θα έρθει για να με συντρίψει
με τα δικά του τα δεινά;
Διασχίζοντας το διάστημα
με την παράξενη πραμάτεια του στην πλάτη
θα έρθει για να παζαρέψει
ή τα όνειρά μου να βλάψει;
Θα έρθει μήπως να μ' ενοχλήσει
ή άκαρδα να με απειλήσει;
Υποσχέσεις να με γεμίσει
ή κρατώντας ρομφαία πύρινη να με φοβίσει;
Ποιο θα είναι το μήνυμά του;
Πόλεμος, δουλεία, δόξα, ήττα;
Προσμένω κάθε χαραυγή
της μορφής του τη δαιμονική αχλή
Θα μου υψώσει το σπαθί
αστραφτερό σαν κεραυνό;
Ή θα είναι όλο υπεκφυγές
ύπουλα ζητώντας να με παρακάμψει;
Θα τον λένε θάνατο
ή θα τον φωνάζουν δόξα και ζωή;
🌱
ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Γενναίος πολεμιστής
με πόθους γεμάτος
με ήλιους
με σκιές
περιπλανιόμουν σε άγνωστους πλανήτες
Έδινα μάχες υπερκόσμιες
Όμως με πήραν τα χρόνια
εμένα το μαχητή με την τόση ορμή
Σκοτείνιασε η καρδιά μου
καθώς να βρω δεν μπορούσα
την υπέρτατη μάχη της ζωής
Κι ενώ οι δυνάμεις μου
μ' εγκαταλείπουν πλέον οριστικά
συρρικνώνομαι σε μια σκιά προσκυνητή
αυτού του ένδοξου αγώνα που δεν κατάφερα ακόμη
να βρω στις εσχατιές του Σύμπαντος
Πέρα από τις πύλες του Ωρίωνα
Πιο μακριά από την έλξη του Σείριου
Έτη φωτός από τους δακτύλιους του Κρόνου
καλπάζω στην κοιλάδα ενός αβέβαιου θανάτου
🌱
ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΜΑΧΕΣ
Όνειρα
Όνειρα μέσα στο διάστημα
Όνειρα μέσα στη νύχτα του απείρου
Όνειρα μέσα στη νύχτα του χάους
πριν από το θάνατο
Όνειρα μέσα στο Σύμπαν πριν από το θάνατο
των πολεμιστών Των πολεμιστών
που γέμισαν με όνειρα το Σύμπαν
Μάχες
Μάχες μετά από τα όνειρα
Μάχες πολεμιστών που ονειρεύτηκαν
πριν από τις φλόγες του πολέμου
Μάχες αγωνιστών που έκαναν όνειρα
πριν από το οριστικό όνειρο
του θανάτου Του θανάτου
χωρίς όνειρα
μέσα στο αιώνιο σκοτάδι του
🌱
Ο ΜΑΧΗΤΗΣ
Μόνος ξεκινώ για τη μάχη
Μέσα στην απόκοσμη ομίχλη ενός ξένου πλανήτη
φρικιά η νύχτα Ακούω τα βήματα του Θεού
ολοένα ν' απομακρύνονται από κοντά μου
Τ' άστρα το ένα μετά το άλλο σβήνουν
Όλα είναι σκοτεινά γύρω μου
Κοιμάται μέσα σε εφιάλτες η ελπίδα μου
μπλεγμένη στα δίκτυα της αποτυχίας
Γιατί να νιώθω τόση θλίψη;
Τι περιμένω αλήθεια;
Η νίκη ήταν για εμένα
πάντα ένα άπιαστο όνειρο
Δεν περιμένω από τη ζωή τίποτε άλλο
Δεν λυπάμαι για το παρελθόν μου
Ζητώ μόνο ελευθερία και ειρήνη
για τους κατοίκους της Γης που με περιμένουν
μάταια να επιστρέψω σε αυτούς
Ανάμεσά τους να βρω τη λησμονιά και τη γαλήνη
Πηγές:
Λίποβατς Θ., Η ψυχοπαθολογία του πολιτικού, Οδυσσέας, Αθήνα 1990
Μιλ Τζον Στούαρτ, Περί ελευθερίας, Επίκουρος, Αθήνα
Lorenz K., Επιθετικότητα, Χατζηνικολή, Αθήνα 1978
Schwartz R., Βία και μονοθεϊσμός, Φιλίστωρ, Αθήνα 2000
Sofsky W., Πραγματεία περί βίας, Ν. Σύνορα, Αθήνα 1998
Testart Jacques, Η επιθυμία του γονιδίου, Κάτοπτρο, Αθήνα 1994
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο συμμετοχής στην έκθεση του Θεόδωρου Βρανά με τίτλο ABSORBED (Damn, I miss snowboarding)
