Η νουβέλα της Ελένης Αποστολάτου Dead Roses αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το έκτο μέρος. Περίληψη:
Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
Το γράμμα
Τα πλατιά, βαθυκόκκινα φύλλα των σφενδάμων με προστατεύουν από τις ορμητικές σταγόνες της βροχής. Οι λευκοί κορμοί τους στάζουν τους χυμούς τους και ο κόσμος χορεύει και τραγουδά, υποδεχόμενος την πιο κρύα εποχή του έτους, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Η παραμονή των Χριστουγέννων στον τόπο μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ερχομό της βαρυχειμωνιάς και τον χυμό που συγκεντρώνεται και αποθηκεύεται στους κορμούς των σφενδάμων μας. Οι περισσότεροι κάτοικοι βιοπορίζονται από την παραγωγή σιροπιού. Αυτή ήταν η εργασία των γονιών μου· αυτή είναι και η εργασία της Σίλιας από τον θάνατο του πατέρα μου και μετά.
«Θα είμαι πάντα δίπλα σου», μου έλεγε εκείνος. Όμως λίγες μέρες πριν κλείσω τα δεκαοκτώ αποφάσισε να ταξιδέψει στα ουράνια και να ανταμώσει τη μητέρα.
Η Σίλια μού είπε από το τηλέφωνο τα δυσάρεστα κι εγώ ήρθα στο Χάρισον για την κηδεία και το άνοιγμα της διαθήκης. Ολόκληρη η περιουσία του μαζί με αυτήν της μητέρας πέρασε στα χέρια της φίλης τους. Υποτίθεται ότι μόλις ενηλικιωνόμουν θα ερχόταν στα δικά μου χέρια, αλλά έπεισα τη Σίλια να την κρατήσει και να τη διαχειριστεί όπως η ίδια επιθυμεί. Οι υποχρεώσεις μου ως φοιτήτρια νομικής αλλά και αργότερα ως δικηγόρος ήταν υπεραρκετές για εμένα. Εντούτοις, από τότε, στο τέλος κάθε έτους η Σίλια μού στέλνει τα λογιστικά έγραφα και μοιράζεται μαζί μου όλα τα κέρδη από την πώληση του σιροπιού.
Προς ώρας όσοι έχουν έρθει στην κεντρική πλατεία περνούν την ώρα τους διασκεδάζοντας. Αλλά όταν ο ήλιος θα δύσει θα φωτίσουν την περιοχή με τα αναμμένα φαναράκια τους και θα προσφέρουν ευλαβικά τα γεμάτα λουλούδια καλάθια τους στις ρίζες των δέντρων. Τα δέντρα με τη σειρά τους θα δεχτούν τα δώρα τους και προς το τέλος του Φλεβάρη θα τους χαρίσουν τους ακόμα πιο πλούσιους σε ζάχαρη χυμούς τους. Εγώ από την άλλη δεν έχω διάθεση ούτε για γιορτές ούτε για δεήσεις. Κάθομαι σε μια γωνιά και τους παρακολουθώ με τα χέρια στις τσέπες του χοντρού παλτού μου. Στη δεξιά έχω ένα πακέτο τσιγάρα, που παλεύω να μην το ανοίξω, και στην αριστερή τον φάκελο με το γράμμα που βρήκα στο κομοδίνο μου όταν ξύπνησα. Ίσως αυτή τη φορά η Σίλια μού έγραψε για να μου αποκαλύψει το μυστικό που ανέφερε εχθές. Ο γραπτός λόγος, άλλωστε, σπανίως εμπεριέχει τα λάθη που γίνονται κατά τον προφορικό, ενώ ταυτόχρονα δίνει στον πομπό τον χρόνο που χρειάζεται για να συμπεριλάβει όλες τις πληροφορίες που θέλει να δώσει στον δέκτη του.
Βγάζω τα χέρια από τις τσέπες και την ξεχωρίζω ανάμεσα στον κόσμο. Με πλησιάζει με το αργό αλλά σίγουρο βήμα της. Στέκεται δίπλα μου, ανάβει ένα τσιγάρο και το βάζει στο στόμα μου.
«Ποιος ο λόγος να πιέζεσαι αφού το έχεις ανάγκη;» με ρωτά και ανάβει ακόμα ένα για τον εαυτό της.
«Πώς το ήξερες;»
«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δε σε γνωρίζω απ' έξω κι ανακατωτά;»
«Τόσο πολύ φαίνεται η απελπισία μου;»
«Τόσο πολύ φαίνεται η νευρικότητά σου. Μήπως τώρα είσαι έτοιμη να μου πεις γιατί σε απέλυσαν;»
«Τι σημασία έχει; Ας πούμε πως δεν δέχτηκα να ικανοποιήσω τις παράλογες απαιτήσεις του προέδρου», απαντώ καθώς αισθάνομαι τη νικοτίνη να καταλαγιάζει τα άγχη μου. «Εσύ θα μου πεις γιατί μου έγραψες πάλι;»
«Σου έγραψα;»
«Ναι. Δικό σου δεν είναι αυτό;» απορώ βγάζοντας τον φάκελο από την τσέπη μου.
«Όχι βέβαια. Αν ήθελα να σου πω κάτι, θα σου έστελνα μήνυμα όπως κι εχθές. Όμως άργησες να μου απαντήσεις και φαντάστηκα πως δεν είχες μπαταρία, γι' αυτό και σου άφησα το γράμμα στο τραπέζι. Για να μη με ψάχνεις».
«Τι λες τώρα, Σίλια; Αυτό βρισκόταν στο κομοδίνο μου και γράφει απ' έξω τ' όνομά μου», της λέω κουνώντας το πάνω κάτω μπροστά στο πρόσωπό της.
«Εσύ θα με τρελάνεις», απαντά καθώς τραβάει τον φάκελο από το χέρι μου. Τον κοιτά κι από τις δύο πλευρές και μου δείχνει το σημείο στο οποίο αναγράφεται το όνομά μου. «Σου μοιάζουν αυτά τα γράμματα με τα δικά μου;»
Αυτή η ερώτηση δεν είναι καθόλου παράλογη. Η αλήθεια είναι πως ό,τι είχα ανοίξει τα μάτια μου και δεν έδωσα καμία σημασία στον γραφικό χαρακτήρα. Έπειτα ετοιμάστηκα, ήπια λίγο καφέ και το έβαλα στην τσέπη μου χωρίς να το ξανακοιτάξω.
«Μα τότε ποιος...»
«Μου φαίνεται πως η ολιγοήμερη ανεργία έχει πειράξει άσχημα το νευρικό σου σύστημα. Προφανώς το γράμμα ήταν ήδη εκεί πριν κοιμηθείς».
«Αυτό αποκλείεται!»
«Γιατί, υπάρχει περίπτωση να έλεγξες τον χώρο; Εσύ πέφτεις σαν κούτσουρο στο κρεβάτι. Πόσο μάλλον μετά τη χθεσινή ταλαιπωρία σου», μου χαμογελά και βάζει την πέτρα του σκανδάλου στην τσέπη μου. Αν οι ψευδαισθήσεις είναι ένα μικρό λιθαράκι που έπεσε στη λίμνη των συναισθημάτων μου, αυτό το γράμμα είναι μια φωτιά που κατακαίει τα δάση της λογικής μου.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο επί του θέματος. Αρνούμαι ν' ακούσω τη φωνή μου να λέει ότι δεν κλείδωσα την εξώπορτα. Εντούτοις, ο συγγραφέας αυτού του γράμματος δεν είναι δολοφόνος, μιας και άνετα θα μπορούσε να με σκοτώσει στον ύπνο μου.
«Η βροχή κόπασε. Θα κάνω μια βόλτα εδώ γύρω», λέω και η Σίλια κουνάει θετικά το κεφάλι της. Προφανώς ούτε εκείνη έχει τη διάθεση να ασχοληθεί περισσότερο με αυτό το γράμμα, πεπεισμένη ότι δεν παρατήρησα την ύπαρξή του προτού πέσω για ύπνο, ακριβώς όπως δεν παρατήρησα τον γραφικό χαρακτήρα του άγνωστου αποστολέα.
☼☼☼
Έχω διανύσει περίπου ένα χιλιόμετρο, περπατώντας στο μικρό άλσος της πλατείας. Το σημείο αυτό έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα πριν από έξι χρόνια. Έχουν φυτέψει πανύψηλα δέντρα, έχουν χτίσει πέτρινα γεφύρια κι έχουν ανοίξει χωμάτινα δρομάκια. Μπροστά μου είναι μία καγκελόπορτα που οδηγεί σ' έναν επίγειο παράδεισο. Βλέπω από μακριά τη λεπτεπίλεπτη, μεταλλική σκέπη, τα ξύλινα καθίσματα και τραπεζάκια και το μεγάλο κλουβί από όπου έρχονται τα κελαηδίσματα των πουλιών που εδώ και ώρα με κρατούν αιχμάλωτή τους. Λίγα βήματα ακόμα κι η απόσταση ανάμεσα σ' εμένα και το παρκάκι έχει μειωθεί αισθητά.
Περνάω την πύλη, χαζεύω τα πολύχρωμα παπαγαλάκια και τα καναρίνια και συνεχίζω ευθεία σταματώντας σε ένα κοντό, σιδερένιο μπαλκόνι από όπου βλέπω τα γαλάζια νερά της τεχνητής λιμνούλας. Ανασαίνω βαθιά καθώς νιώθω τη φύση να γίνεται ένα με το σώμα και το πνεύμα μου. Εντέλει, ανοίγω το πακέτο με τα τσιγάρα, ανάβω ένα και καπνίζω παρατηρώντας το νερό, απολαμβάνοντας το καθαρό οξυγόνο και ακούγοντας το τραγούδι των πουλιών.
«Είσαι αλήθεια τόσο ρομαντική;»
Τα πόδια μου κόβονται και η προσοχή μου στρέφεται στα δεξιά μου. Ένας τύπος έχει λυγίσει τα γόνατα, έχει ακουμπήσει τους αγκώνες του στα κάγκελα και κοιτά μία τον μουντό ουρανό και μία τη λίμνη.
«Ορίστε;» συνοφρυώνομαι.
«Δε μου μοιάζεις για ρομαντική ψυχή», απαντά, ενώ εγώ χαζεύω τη γωνία του ματιού του και τα καστανόξανθα μαλλιά με τις λευκές ανταύγειες που χορεύουν στον λυσσασμένο αέρα.
«Πολύ εύκολα κρίνεις τους ανθρώπους!»
Χαμογελά και επιτέλους γυρίζει και με κοιτάει. Αυτά τα γκρίζα μάτια με το κενό βλέμμα κάπου τα έχω ξαναδεί. «Για τους άλλους δεν ξέρω. Εσένα όμως δεν σε έκρινα εύκολα. Σε γνωρίζω, Ρόουζ, όπως κι εσύ εμένα. Αλλά όλα δείχνουν πως δεν με θυμάσαι. Λογικό, έχουμε πολλά χρόνια να βρεθούμε».
«Ποιος διάβολος είσαι εσύ πάλι;»
«Με λένε Άνταμ», απαντά. «Μήπως τώρα με θυμάσαι;»
«Θα έπρεπε;»
«Εξαρτάται!»
Με κοιτά από πάνω προς τα κάτω με τη μύτη υψωμένη μέχρι τον Θεό. Αυτές οι γκρίζες ίριδες, με το έντονο κίτρινο χρώμα γύρω από τις κόρες τους, με διατρέχουν σαν να μου λένε πως ο κάτοχός τους είναι ένας φωτεινός παντογνώστης. Αυτό δεν ισχύει, αφού κανείς μας δεν γνωρίζει τα πάντα. Όμως αυτό που ισχύει είναι πως έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.
«Τι θες από τη ζωή μου;»
Το αμήχανο μειδίαμα, που μόλις ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου, μαρτυρά πως αυτή η μυστήρια συμπεριφορά του μ' έχει παραλύσει.
«Έχω δύο επιλογές για εσένα, Ρόουζ. Η μία είναι να επισκεφτείς έναν καλό ψυχίατρο κι η άλλη να διαβάσεις το γράμμα μου», λέει και κάνει την καρδιά μου να βροντοχτυπάει και τον κόσμο να περιστρέφεται γρήγορα ολόγυρά μου...
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας Dead Roses, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
