Το σημερινό βιβλίο είναι μια αγωνιώδης περιπέτεια. Μια οικογενειακή ιστορία ανθρώπων που αναγκάστηκαν να αφήσουν τον τόπο καταγωγής τους και να αναζητήσουν την τύχη τους στα πέρατα της γης. Μια γυναίκα δυναμική τόσο που ούτε η ίδια μπορεί να φανταστεί, θα ανοίξει τα φτερά της, θα αγκαλιάσει τα παιδιά της και θα πετάξει μακριά, τη δεκαετία του 1880, που σίγουρα το όλο εγχείρημα δεν θα ήταν τόσο εύκολο, μα ας πάρουμε στα χέρια μας την αρχή του νήματος της ιστορίας, για να σας διηγηθώ εν τάχει τα στοιχεία που εγώ ξεχώρισα.
Η Γιαννούλα και ο Αναστάσης ζουν στην Κέρκυρα και έχουν τέσσερα παιδιά, τον Σπύρο, την Κατίνα, την Αγγελική και τον μικρό Γιώργο. Αποφασίζουν να κατέβουν στον Βόλο για να εργαστεί ο Αναστάσης στα σιδηροδρομικά έργα για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον τόσο στους ίδιους, όσο και στα παιδιά τους.
Βολεύονται σε ένα μικρό σπιτάκι, η δουλειά απαιτεί 9 με 10 ώρες σε καθημερινή βάση, ο καιρός περνάει, ο Αναστάσης παίρνει προαγωγή και γίνεται φύλακας και ξαφνικά ένα μοιραίο ατύχημα, αλλάζει άρδην την ρότα της ζωής τους.
Η Γιαννούλα ανακοινώνει στα παιδιά με πολύ στοργικό τρόπο τον θάνατο του πατέρα τους, επιστρέφουν στον τόπο τους, ακολουθεί η πρόταση της εργοδότριας εταιρείας για την Αίγυπτο, η σκέψη και η Απόφαση με άλφα κεφαλαίο να δοκιμάσουν την τύχη τους εκτός Ελλάδος.
Στο πλευρό τους έχουν τον Λάμπη και τη Δέσποινα, που τους συμπαραστέκονται όσο κανένας άλλος, τους βοηθούν στις ετοιμασίες του ταξιδιού και τους αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια.
Το ατμόπλοιο ΕΛΛΑΣ, η γνωριμία με τον Στέφανο και τον Σωτήρη που ταξιδεύουν στο ίδιο πλοίο, τα δώρα για την οικογένεια που θα τους φιλοξενήσει τον πρώτο καιρό, το μεγάλο ταξίδι, η στάση στην Αλεξάνδρεια αλλά και οι μέρες της νέας τους ζωής κοντά στον Γιάννη και την Ελένη, προσφέρουν μια πληθώρα συναισθημάτων στον αναγνώστη που αδημονεί να διαβάσει τις εξελίξεις της νέας τους ζωής.
Μια γυναίκα με 4 παιδιά θα βρεθεί σε ξένο τόπο, θα απλώσει ρίζες και θα προσπαθήσει να ανθοφορήσει για χάρη των παιδιών της που τόσο πολύ το έχουν ανάγκη. Η νέα σελίδα στο βιβλίο της ζωής τους έχει αρχίσει να γράφεται με φωτεινά γράμματα, ελπιδοφόρες σκέψεις και όμορφες αναμνήσεις.
Η εργασία που σκοπό έχει την εποπτεία παιδιών, τα μαθήματα κεντήματος, η συνάντηση με τους φίλους του ταξιδιού Σωτήρη και Στέφανο, μια ξαφνική πρόταση για Κάιρο, μια ακόμη απόφαση ζωής, ένα αποχαιρετιστήριο δείπνο, η ιστορία του σκακιού, οι διακοπές των Χριστουγέννων πλάι σε φίλους, αλλά και μια αναπάντεχη λιποθυμία που έχει απρόβλεπτες διαστάσεις, ανατρέπει λίγο τα δεδομένα της ζωής τους.
Η ζωή συνεχίζεται με σκαμπανεβάσματα, νέες αποφάσεις, ακολουθεί ένα Πάσχα διαφορετικό από ό,τι είχαν προγραμματίσει και ένας τάφος που στολίζεται με λουλούδια από μικρά και μεγαλύτερα χέρια.
Ήρθε η ώρα για γράμματα. Ένα για τον θείο Λάμπη και ένα για τη Λευκή, που η απάντηση του προμηνύει μια ακόμη αλλαγή για τη Γιαννούλα και τα παιδιά της, που τώρα πια έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της Αιγύπτου και δύσκολα θα καταφέρουν να απαγκιστρωθούν από τη νέα τους πατρίδα.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Μεταξίας Φιλιππάτου, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας θα βρείτε εδώ, επέλεξα την παρακάτω:
Για να πάει κανείς μπροστά, πρέπει να τολμάει...
Απώλειες, χωρισμοί, έρωτες ανομολόγητοι, κρυφές ελπίδες, πίκρες αλλά και όνειρα, σκαλώνουν στις λέξεις και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα βαριά φορτισμένη. Η ξενιτιά δεν ήταν εύκολη για κανέναν, η νοσταλγία πολλές φορές σε κατατρώει σαν σαράκι, μα η δίψα για ζωή μπορεί να κατευνάσει τους χτύπους της καρδίας, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια ζωή γεμάτη όνειρα και να καταφέρει να σε ριζώσει βαθιά σε έναν τόπο που τελικά έχεις το δικαίωμα μετά από χρόνια, να αποκαλείς τόπο σου.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
