Διαπεραστικό πεζογράφημα της Ολυμπίας Θεοδοσίου υπό τον γενικό τίτλο Ανέμης νήματα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γραφή.
Διαπεραστικό, καθώς έχει έντονο άγγιγμα, που «φωτίζεται» μέσα από την άξια αφηγηματικότητα της συγγραφέως και το πλούσιο συναίσθημά της... Από την άλλη, δύσκολο να του αποδόσεις έναν χαρακτηρισμό. Πώς να το πεις; Συλλογή διηγημάτων; Όχι, γιατί μπορεί να αποτελείται από κείμενα αυτόνομης θέσης, όμως, εν τω συνόλω, όλα μαζί συνλειτουργούν και συγκλίνουν σε μία ενιαία ιστορία, την ιστορία της Ηλέκτρας, της μοναδικής ηρωίδας που, έχοντας εξομολογητική πρόθεση, επιχειρεί ένα άνοιγμα προς εμάς, τους αναγνώστες της ενώ έχει και μία πεζοποιητική χροιά.
Έτσι έχουμε μια σειρά από σαράντα τρία μέρη –ας τα πούμε μέρη μιας αφήγησης· στο οπισθόφυλλο περιγράφονται ως στιγμιότυπα– όπου θα παρακολουθήσουμε τη ζωή της Ηλέκτρας και μάλιστα από τη γέννησή της! Στις πρωτοπρόσωπες αυτές ιστορήσεις, η ηρωίδα «βλέπει» αλλά και μαθαίνει τον εαυτό της, μιλάει για την πορεία της στη ζωή, αναφέρεται στα πιο μεγάλα συμβάντα, στις σημαδιακές της ημέρες... βάζοντας ψυχή, καρδιά και πνεύμα, θέλοντας τόσο να ισορροπήσει ενταγμένη στον κόσμο όσο και να κατανοήσει, και το μέσα μα και το τριγύρω της.
Θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει κάποια στάδια: η Ηλέκτρα ως νεογέννητο βρέφος κι ύστερα ως μωρό, μετά ως παιδάκι, μαθήτρια, έφηβη, γυναίκα, ερωτευμένη, μάνα κ.ο.κ. με μία αισθαντική «ματιά» που «μπαίνει» ακόμα και σε περιοχές όπου –λογικά– δεν έχει κανείς μνήμες, όπως από τη σύλληψη ή τη γέννησή του.
Κατά την πορεία της (στη ζωή) ανακαλύπτει και συναντά/συναντιέται με δημιουργούς: ποιητές, ζωγράφους... καθώς περνούν οι μέρες και τα χρόνια μέσα στο αστικό περιβάλλον. Μεγάλοι σταθμοί της (κάθε) ζωής πρωτοστατούν: το πρώτο σπιτικό/νοικοκυριό, ο σύντροφος, ο γάμος... όπως και η (πεζή) καθημερινότητα στην πόλη: το λεωφορείο που την πηγαίνει στη δουλειά, το πάρκο, ο δρόμος...
Είμαι μια αφηρημένη τέχνη που δεν χωρά στο πλαίσιο του γραμμικού κόσμου.
Ο δε σύντροφος αναφέρεται μόνο ως σύζυγος, χαρακτηριστικό της αποστασιοποίησής της. Η ρουτίνα, η θλίψη, το δράμα και η σκοτεινιά της ύπαρξής της κατέχουν το σκήπτρο, μαζί με την συντριβή. Τα ρεαλιστικά σκοτάδια της αντιπαραβάλλονται συμβολικά με το λευκό χρώμα, όπου το συναντάμε.
Η άψογη αισθητική του βιβλίου με κάνει να χαίρομαι και να το απολαμβάνω ακόμα περισσότερο. Επιπλέον με ωθεί να το ανακαλύψω, να το αφουγκραστώ ως το τέλος.
Από μακριά αγναντεύω το πεπρωμένο να πουλά πολύχρωμα καρφιά, στα μάτια των παιδιών φαντάζουν χριστουγεννιάτικα παιχνίδια.Ένα καρφί στον τοίχο μου θυμίζει τη σταύρωση της ζωής μου.Νεκρή για μένα, ζωντανή για τον όχλο...Γίνομαι κομμάτια και γεννιέμαι ξανά, δυστυχώς στο ίδιο σώμα.
Σε όλη την έκταση υπογραμμίζεται, ανάμεσα στις αράδες, η διαφοροποίηση του τι ζει με εκείνο που θα ήθελε να ζήσει, του ποια είναι με το ποια θα ήθελε να είναι.
Θέλω να ξεχάσω όσα έγραψα με τις πράξεις μου, θέλω μονάχα να θυμάμαι τη μέρα που έζησα, τη μέρα που θανάτωσα τη σιωπή κι ανέστησα τον άνθρωπο που κατοικούσε μέσα μου...
Το ταξίδι των σαράντα τριών όψεων ολοκληρώνεται με έναν θάνατο, με έναν κύκλο που κλείνει και με εκείνη να επιστρέφει από εκεί που ξεκίνησε, στο σημείο μηδέν (της).
Ένα βιβλίο που αφήνει απόσταγμα. Κατακάθι. Ένα σύγγραμμα αισθαντικό, υπέροχα καταθλιπτικό όσο ένα απραγματοποίητο όνειρο και παλλόμενο όπως μια καρδιά. Ρεαλιστικό όσο η ζωή και μαγικό όπως ο θάνατος. Σίγουρα ένα άξιο βιβλίο που (θα) το θυμάσαι!
Η Ολυμπία Θεοδοσίου γεννήθηκε το 1982 στον Πειραιά και ζει στο Πέραμα. Είναι δασκάλα ισπανικής γλώσσας και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (M.A. in Labour Economics and Human Resource Management) του New York College. Επίσης, έχει παρακολουθήσει σεμινάριο λογοτεχνικής γραφής στο εργαστήρι Tabula Rasa. Τα διηγήματά της Μια άγνωστη λέξη και Αόρατος σύμμαχος έχουν συμπεριληφθεί στα συλλογικά έργα των εκδόσεων Γράφημα (Χωρίς οξυγόνο) και Παρατηρητής της Θράκης (Με μια σχεδία). Το 2021 εκδόθηκε η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Αξελερέ από τις εκδόσεις Συρτάρι.
