Γιατί γράφετε ποίηση; Ποια ανάγκη σας οδήγησε σε αυτή την εκφραστική φόρμα;
Παναγιώτα Κεκκέ: Η γραπτή έκφραση των σκέψεών μου και των συναισθημάτων μου μέσω της ποίησης προέκυψε από την ανάγκη μου να «ακουστώ», να μιλήσω, να βγάλω από μέσα μου, με κάποιον τρόπο, την πίεση που ένιωθα μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον. Η ποίηση ήταν, και είναι, η ψυχοθεραπεία μου, αποφορτίζομαι, συναισθηματικά και εγκεφαλικά με τις λέξεις, αποδέχομαι όσα με πληγώνουν μέσα από την επεξεργασία του ποιήματος και προχωρώ...
Γενικότερα, διαβάζοντας τα έργα, οι «λέξεις» και ο «κόσμος» είναι δύο έννοιες με καίρια συμμετοχή. Ο στίχος λέει: Λέξεις / για όσους τολμήσουν / να κοιτάξουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου. Τα έργα σας αφορούν (και) μία κατάθεση της αλήθειας σας, εσωτερική, δική σας; Ή γενικότερα σχετίζονται με το πώς βλέπετε εσείς τον κόσμο;
Π.Κ.: Τα περισσότερα ποιήματα αφορούν δικά μου βιώματα και είναι μία «κατάθεση» ψυχής και κάποια είναι η οπτική μου για τον κόσμο. Τα ποιήματά μου ήταν η επανάστασή μου εφόσον δεν είχα άλλον τρόπο να εκφραστώ και για τον περίγυρό μου ήταν η ιδιαιτερότητά μου.
Παρατηρείται, πλέον, το φαινόμενο να μην γνωρίζουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας πάρα μόνον επιφανειακά, με τα ποιήματά μου συστήνομαι και σε όσους ήταν δίπλα μου και δεν με γνώριζαν.
Τελικά, η ποίηση κυριαρχείται από ανθρώπινο πόνο;
Π.Κ.: Η ζωή μας ξεκινά με έναν πόνο· αφού, λοιπόν, η ποίηση εκφράζει τη ζωή γύρω μας, ένα κομμάτι της εμπεριέχει και τον ανθρώπινο πόνο. Άλλωστε τα πιο έντονα συναισθήματα: πόνος, προδοσία, χαρά, έρωτας... αποτελούν τους καταλύτες της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη συλλογή σας με μία φράση (ή έναν στίχο);
Π.Κ.: Θα χρησιμοποιούσα τον στίχο: «Στιγμές που ξορκίζονται τα φαντάσματα παλιών πληγών» από το ποίημα «Στιγμές».
Υπάρχει κάποιο έργο που να το ξεχωρίζετε, να σας αγγίζει περισσότερο ή να το αγαπάτε διαφορετικά από τα άλλα; Αν ναι, ποιο είναι αυτό και γιατί το ξεχωρίζετε;
Π.Κ.: Το πρώτο μου ποίημα, το «Πρώτο», είναι αυτό που ξεχωρίζω λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα της συλλογής μου αλλά και από όσα έχω γράψει. Είναι αυτό που με ώθησε στη συγγραφή ποιημάτων, αυτό που περιγράφει καλύτερα από όλα τη μοναξιά, τη θλίψη και την απόγνωση μιας εποχής. Είναι το ποίημα που θα θυμάμαι πάντα που το έγραψα, αυτό που έγραψα παιδί και τόλμησα να το ξαναδιαβάσω ενήλικη γυναίκα.
Τι θα θέλατε να πείτε στον μελλοντικό αναγνώστη σας;
Π.Κ.: Να μη φοβηθεί να τον αγγίξουν οι στίχοι των ποιημάτων...
Αυτά είπε η Παναγιώτα Κεκκέ για την ποιητική της συλλογή Ανεξίτηλα ραγίσματα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν ενώ, εδώ παρακάτω, θα δείτε και πώς ανταποκρίθηκε στην πρό(σ)κληση της στήλης Ακρότιτλο, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να πει κάτι για το βιβλίο της συμπληρώνοντας τον γενικό τίτλο.
Ξεκινώ και διαβάζω τα έργα, όμως το πρώτο πράγμα που μου «χτυπάει» στον νου είναι εκείνη η αράδα του βιογραφικού της σημειώματος όπου μας λέει ότι πρόκειται για το πρωτόλειό της κι αυτό επειδή ο λόγος της είναι πιο μεστός και πιο ώριμος σε σχέση με τον μέσο όρο των πρώτων ποιητικών συγγραμμάτων άλλων –των περισσοτέρων– και μάλλον αυτό συμβαίνει επειδή της αρέσει το διάβασμα. Τελικά, η τριβή με τη λογοτεχνία, πέρα όλων των άλλων, ανοίγει και το δημιουργικό πεδίο εμπλουτίζοντάς το.
Στη συλλογή της αυτή νομίζω ότι ξορκίζει τις πληγές της, σαν να ξεπλένει το ίζημα που κουβαλά, σαν να περνά από μία διαδικασία με σκοπό να αναγεννηθεί στο τέλος ελεύθερη τραυμάτων.
Πόνος, πίκρα, στάχτη, αποκαΐδια, λύπη... είναι μερικές από τις υφές των στίχων των έργων που στο κάτω κάτω μέρος, στο βάθος τους, όλα ανάγονται στην αγάπη.
Στα σημεία, είναι λες και επιχειρεί μια επούλωση αλλά σίγουρα είναι σαν να αποσκοπεί σε εκείνη καθώς, κακά τα ψέματα, ό,τι κάνουμε οφείλει να λειτουργεί ιαματικά ή τουλάχιστον σε αυτό στοχεύουμε, ειδικά στην ποιητική και ειδικά όταν μπαίνουμε στη διαδικασία μιας δημόσιας κοινοποίησης.
Τώρα, θα σκεφτεί κανείς πόση αντίθεση κάνει ο τίτλος με αυτά που γράφω καθώς αυτός παραπέμπει σε μία μόνιμη βλάβη. Ε, ναι! Όλες οι πληγές, μικρές μεγάλες, βαθιές ή ρηχές, αφήνουν ένα μόνιμο σημάδι. Αν όχι στο κορμί ως ουλή, στην ψυχή ως μνήμη.
Να το βρείτε αυτό το βιβλίο! Η κυρία Κεκκέ επιστρατεύει τις λέξεις (της) για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων:
Λέξειςθα αποδώσουν τον πόνο της ψυχής μου.Λέξειςθα αποτυπώσουν της καρδιάς μου τον Έρωτακαι του μυαλού μου τις αναζητήσεις.Λέξειςγια όσους τολμήσουννα κοιτάξουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου.
Άγγιγμα
Νιώθω
Ενοχικό
Ξένο
Ίχνος
Τραύματος
Ήρεμα
Λόγια
Αναζητά
Ρωγμές
Αγγίζω
Γραπτές
Ικεσίες
Σώματος
Μυαλού
Ανθρώπου
Τσακισμένου
Αποκαρδιωμένου
Η Παναγιώτα Κεκκέ γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην επαρχία. Αποφοίτησε με άριστα από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ το 2009 και από τότε εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση σε σχολεία της Αττικής. Είναι μητέρα ενός αγοριού και κατοικεί με την οικογένειά της στο Μαρούσι. Λατρεύει τα βιβλία, καθώς ήταν το καταφύγιό της από παιδί, και μέσα από αυτά ταξιδεύουν το μυαλό και η ψυχή της. Το αγαπημένο της βιβλίο είναι η Νινέτ της Ζωρζ Σαρή. Τα Ανεξίτηλα ραγίσματα είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
