Η διασκεδαστική, όμορφη, ευφάνταστη, πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα ιδέα-πόνημα της Αντιγόνης Πόμμερ, δηλαδή το μυθιστόρημά της Πόσες θερμίδες έχει το αίμα;, που γνωρίσαμε έναν χρόνο πριν (ή κάπου τόσο) συμπληρώνεται με τούτο το βιβλίο, τον Ξενώνα κακοποιημένων βρικολάκων –επίσης κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις 24 Γράμματα.
Ο ευαίσθητος βίγκαν βρικόλακας Ερνέστο κάνει καριέρα ηθοποιού στο Λονδίνο... και ήδη σου έχει τραβήξει την προσοχή –και όχι, δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να έχεις διαβάσει το προηγούμενο για να συνεχίσεις με αυτό, διαβάζεται και μόνο του μια χαρά· ωστόσο, διαβάζοντας το ένα ωθείσαι να πας στο άλλο ανεξαρτήτως σειράς.
Σε τούτη την υπόθεση ο Ερνέστο εγκαταλείπει την ηθοποιία, όπου κάνει καριέρα, προκειμένου να συναντήσει τον παππού του στα Καρπάθια επειδή είναι ετοιμοθάνατος. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με την κατάρρευση της αθανασίας των βρικολάκων και την έλλειψη περίθαλψης του είδους τους. Εκεί βρίσκεται ένας ψυχαναγκαστικός μπάτλερ, η χειριστική μητέρα του η οποία έχει διαφορετικά σχέδια, πολλά μυστικά από το παρελθόν, όπως και η θνητή του φίλη, η Έμα.
Αν ο συνδυασμός ανθρώπου με βρικόλακες μέσα στο ίδιο κάστρο ή η θνητότητά τους ή οι ευαισθησίες που φέρει ο βασικός ήρωας είναι κάτι έξω από το στερεότυπο, τότε η πλοκή της ιστορίας είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα –ως και εθιστική– ενώ το σύνολο ενδυναμώνεται από προσθήκες όπως το γεγονός ότι ο Ερνέστο, καθ' όλη τη διάρκεια, διαβάζει ένα λογοτεχνικό βιβλίο, τον Δράκουλα, που του πρότεινε η μητέρα του ως βιβλίο αυτοβελτίωσης επειδή θεωρείται η ντροπή των βρικολάκων.
Άραγε τι μέλλον έχει ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης που είναι βρικόλακας με δυσανεξία στο μηδέν ρέζους αρνητικό, που ο πιο κοντινός του άνθρωπος είναι μία θνητή και που είναι τόσο καλός και αγαθός όσο κανένας άνθρωπος (ή βρικόλακας) στον πλανήτη ολόκληρο; Ο Ερνέστο δεν βλέπει το κακό πουθενά, ούτε το λάθος, δεν αντιλαμβάνεται την απάτη, την εξαπάτηση. Αγνός, απονήρευτος και αφελής ο ίδιος, τους έχει όλους για καλούς και τίμιους. Είναι ένα πλάσμα που δεν θα ξεπεράσει ποτέ την εφηβεία κι ας είναι ήδη πάνω από εκατό χρονών!
Το μυθιστόρημα ρέει με παλμό, είναι κεφάτο και άκρως ενδιαφέρον που διαβάζεται απνευστί. Ο ευθυμογραφικός του χαρακτήρας το κάνει ανάλαφρο και προσφέρει πολλά χαμόγελα –ως και γέλια– στον αναγνώστη ενώ αποτελεί (και) μία εξαιρετική περίπτωση για τους έφηβους.
Διαβάζεται αβίαστα, ξεχειλίζει από γλυκύτητα και έχει πολύ καλή πλοκή με συνεχείς εξελίξεις και ανατροπές. Εξάπτει το ενδιαφέρον να μάθεις τη συνέχεια ώστε να απαντηθούν τα ερωτήματα (από τη μια) αλλά και για να δεις πώς θα καταλήξουν οι ήρωες (από την άλλη).
Το οραματίζομαι ταινία κινουμένων σχεδίων της Μάρβελ, για κάποιο λόγο, και με κερδίζει με όλες τις αποκαλύψεις και τα ευρήματά του: για παράδειγμα το κολάρο εμποτισμένο με σκόρδο.
Στο παρασκήνιο τώρα και πίσω από το προφανές (πίσω από τις γραμμές) θίγονται υπαρξιακά και θεμελιακά ζητήματα όπως ο φόβος μη χάσουμε τον άνθρωπό μας, τα οικογενειακά συμπλέγματα κ.ά. παρ' όλο που μια τέτοια συνθήκη δείχνει παράταιρη με την/στην ιστορία ενός βρικόλακα. Σίγουρα δείχνει μη αναμενόμενο για μια τέτοια υπόθεση... όμως, από την άλλη, μήπως ένας βίγκαν βρικόλακας είναι κάτι το αναμενόμενο;
Αποκτήστε το! Είναι άκρως διασκεδαστικό αυτό το βιβλίο και νομίζω θα έχει –τη θέλουμε– συνέχεια.
