Τι είναι η –μία– Τροία; Αν εξαιρέσεις την ομηρική και φέρεις τη λέξη στο σήμερα, είναι ένα «οχυρό» που ενίοτε κάποιος θέλει να το κατακτήσει, το κάστρο μας, δηλαδή το σπίτι και η οικογένειά μας ή η επιχείρησή μας κ.λπ. Σε προσωπικό επίπεδο, είμαστε εμείς η Τροία που οφείλουμε να κρατήσουμε απόρθητη, αδιάβλητη «κατακτητών».
Η Ηρώ Σκάρου, στο νέο της μυθιστόρημα Τροία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος, έχει «συνυπολογίσει» όλες τις εκδοχές μιας Τροίας και μία ακόμη, την πιο απρόοπτη που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, την πιο δημιουργική, την πιο «αναίμακτη» και την πιο αγαπησιάρικη όλων (αλλά αυτήν θα την ανακαλύψετε στις σελίδες του βιβλίου).
Σε αυτό το μυθιστόρημα συναντάμε ένα τυπικό δείγμα σύγχρονης ελληνικής οικογένειας μέσα από τα μάτια της Ελένης (η κάθε Τροία, αν θέλει να δικαιώσει το όνομά της, πρέπει να έχει μία Ελένη). Η δική μας Ελένη, στο προκείμενο, προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες του σπιτιού της, να αντεπεξέλθει στις «προκλήσεις» της κάθε μέρας μεταξύ συζύγου, τέκνων, πεθεράς, μάνας και δουλειάς ενώ η είσοδος ενός καρδιολόγου που γράφει ποίηση και μιας σκυλίτσας, που μεγαλώνει ανάμεσά τους, θα αποτελέσουν αυτό που η λαϊκή ρήση αναφέρει ως κερασάκι στην τούρτα.
Παρακολουθούμε εικόνες καθημερινότητας σε ένα αθηναϊκό σπίτι που δείχνουν πώς ζει τη ηρωίδα και τα άλλα πρόσωπα της μυθοπλασίας –σκιαγραφημένοι όλοι τους πολύ μεστά, ολοκληρωμένα και διάφανα που είναι λες και τους ξέρεις αυτούς τους ανθρώπους.
Το ερώτημα, που προκύπτει ένεκα της Τροίας, είναι αν θα πέσει, όπως εμφανώς σκέφτεστε και όντως, σε αυτή την κοινωνική κομεντί με το καλό της χιούμορ (αρχικά πιο υπόγειο, υποδόριο, αλλά στην πορεία όλο και πιο φανερό και μπροστά) τα πράγματα δείχνουν ότι οδεύουν σε μια καταστροφή(;), τέλμα(;), αποσυμπίεση(;), διασκορπισμό(;)... σε προβλήματα, αντιξοότητες και νέες προκλήσεις. Μη φανταστείτε ωστόσο ότι η ιστόρηση δεν έχει βάθος! Αντιθέτως, πρόκειται για κοινωνικό μυθιστόρημα που έχει και βάρος και βάθος/εμβάθυνση χωρίς όμως να βαραίνει ή να κουράζει ψυχικά τον αναγνώστη ενώ, παράλληλα, διαθέτει πολύ συμπαθητικούς ήρωες. Άρα μαζί με το «οικείους» σημειώστε και ένα «συμπαθητικούς».
Μια ξεχασμένη δύναμη είχε αρχίσει να σαλεύει μέσα της. Μπορούσε να ενταντιωθεί και να διεκδικήσει.
Ταυτίζεσαι· και με τους χαρακτήρες αλλά και με τις καταστάσεις. Τους αναγνωρίζεις αυτούς τους τύπους στον περίγυρο, χωρίς όμως να χάνουν την αυθεντικότητά τους. Δεν αποτελούν αντιγραφή· έχουν δική τους υπόσταση.
Το γοητευτικότατο αυτό πόνημα αφήνει έναν όμορφο αντίκτυπο όταν ολοκληρωθεί και πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο παρόλο που θίγει παθογένειες και δυσλειτουργίες των οικογενειών. Είναι ενδιαφέρον, έχει εξελίξεις, έχει ανατροπές κι εκπλήξεις, είναι αστείο τόσο όσο, έχει παλμό και γήινη χροιά, αλήθεια και ρεαλισμό.
Να το βάλετε στη λίστα!