Χρήστου Ντικμπασάνη
Ο ίδιος αδιατάρακτος καιρός
με λάβαρα παντού χθεσινής θλίψης
Παραδίνομαι στη γύμνια της καρδιάς μου
Η μονοτονία στάζει άσπλαχνα επάνω μου
Η ψυχή μου σκύβει να πιει νερό
Ακινητοποιούμαι
ανάμεσα στα δυνατά λαγόνια της πίκρας
Αρπάζομαι από ένα πυρπολημένο όνειρο
Καίγονται τα χέρια και τα πόδια μου
Μπλέκονται μέσα σε νεκρούς πόθους
Ιδρώνω απ' τη ζέστη
ενός φλεγόμενου «Σ' αγαπώ»
Ποιος με φωνάζει;
Ποιος πληγώνει την τελευταία μου ανάσα;
Ένα σκαρί, μια φάτνη που ταξιδεύει,
γλυκαίνει τον ορίζοντά μου
Ένα βρέφος με φωτοστέφανο
στο μικρό κεφάλι του
με καλεί κοντά του να βρω την σωτηρία
🎄
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Caspar David Friedrich (Winter Landscape, 1811)