Είναι σπάνιο όταν η πρώτη γνωριμία με μία ποιητική συλλογή, που συνήθως είναι το οπισθόφυλλό της, αποτελείται από ένα πεζό κείμενο που αυτοπροσδιορίζει το περιεχόμενο, όχι όμως σε σχέση με τους συναισθηματικούς του άξονες ή το μέτρο πάνω στο οποίο κινούνται τα έργα αλλά ως προς το τι πραγματεύονται αυτά. Κι αυτό καθώς το εν λόγω πόνημα δομήθηκε πάνω στη δύναμη που έχουν οι λέξεις σε σχέση με τη θεραπευτική τους ιδιότητα και στοχεύει στο να βρουν οι αναγνώστες τις δικές τους λέξεις ώστε να απαλύνουν ή διορθώσουν τις πληγές τους· πιο συγκεκριμένα τους δικούς τους αποχωρισμούς.
Η συλλογή της Αθηνάς Αραμπατζή Το ταξίδι μας ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αποστακτήριο, αποτελείται –ή χωρίζεται, όπως το «βλέπει» κανείς– από τρεις πράξεις. Όπως ένα θεατρικό, σκέφτομαι, όπου κάτι ξεκινάει, κάπως εξελίσσεται και κάπου καταλήγει.
Γρήγορα ξεχωρίζει κανείς τους άξονες πάνω στους οποίους μας οδηγεί η κυρία Αραμπατζή, που δεν είναι άλλοι από την απώλεια, τον αποχωρισμό και τον θρήνο αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε και τη συμπόρευση, την ταύτιση, το απόλυτο δέσιμο, δηλαδή τη γερή σύνδεση με τον άνθρωπό μας. Συνδυαστικά αυτές οι δύο «αποχρώσεις» περιέχουν ή δομούν μια ανασφάλεια. Και η ανασφάλεια τον φόβο κ.ο.κ. Συμπερασματικά, έχουμε τον φόβο από τη μια (της εγκατάλειψης, της απώλειας κ.λπ.) και τον πόνο από την άλλη (της πληγής, του αποχωρισμού κ.λπ.).
...οι υπάρξεις μας... // Ικανές να ανακουφίζουν η μία την άλλη με την παρουσία τους.
Ποικίλες οι υφές στα κείμενα αυτά. Είναι και διαλογική, και ερωτηματική (μάλιστα, πολλές φορές, οι ερωτήσεις της έχουν ρητορική χροιά αφού υπονοούνται οι απαντήσεις), και προσδιοριστική αλλά και μεταφορική (όπως στο Να γινόμαστε όπου η ζωή παραλληλίζεται με ένα τρένο που διασχίζει τόπους και κάνει στάσεις) ή «ποντάρει» δημιουργικά στις παρομοιώσεις όπως στην Τρυφερότητα.
Είσαι το σπίτι μου και εγώ το δικό σου.
Χρίζει σημείωσης η έννοια του βωβού πόνου, της εσωτερικής αναταραχής ή πάλης ή συναισθηματικής φουρτούνας κ.ο.κ. όπως αποτυπώνεται στο παρασκήνιο. Επειδή οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο ό,τι δείχνουμε.
Τώρα το μόνο που ακούω είναι η βαθιά, η απόλυτη σιωπή. / Η σιωπή ουρλιάζει.Δεν ήξερα πόσο πολύ θόρυβο κάνει η απουσία.
Πρόκειται για αισθαντική πένα, που σε αγγίζει, διαπεραστική, με άμεσο μήνυμα, χωρίς «παραπετάσματα», αναλύσεις και υπονοούμενα. Καθετί «προβάλλεται» ως έχει, κατευθείαν, και αποτελεί ένα προφανές αλλά καθόλα ουσιαστικό ζήτημα.
Ένα πάρα πολύ όμορφο σύνολο, γοητευτικό με ισχυρό συναισθηματικό άγγιγμα που περιγράφει την απογοήτευση με απώτερο σκοπό του να δουλέψει μέσα σου το κείμενο, να ανακινήσει εκεί πράγματα, να σε ωθήσει σε αναστοχασμό προσωπικού επιπέδου και στο τέλος τέλος, ίσως, να σε αφήσει καλύτερο.
Είθε να τολμηθεί το άλμα.
Να το βρείτε αυτό το βιβλίο ακόμη κι αν δεν είστε λάτρεις της ποιητικής.
